Έχουμε συνηθίσει και μας φαίνεται σχεδόν φυσικό, τα τελευταία χρόνια, ο δημοσιογραφικός κλάδος να λοιδορείται, έχοντας χάσει σημαντικό κομμάτι της αξιοπιστίας του.
Έτσι αποδεχόμαστε σχεδόν μοιρολατρικά τις όποιες απαξιωτικές κρίσεις. Ακόμα και μηδενιστικές.
Και αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, για όλο αυτό υπάρχει αιτία. Το θέμα μας είναι ότι αυτή η πραγματική αιτία είναι πολύ μικρή, ουσιαστικά απειροελάχιστη, μπροστά στο σύνολο του κλάδου.
Μερικοί δεκάδες σφουγκοκωλάριοι της εξουσίας, απαξιώνουν έναν κλάδο που αριθμεί μερικές δεκάδες χιλιάδες σκληρά εργαζόμενους που πασχίζουν για την ενημέρωση της κοινωνίας.
Χαμηλόμισθους εργαζόμενους στη μεγάλη πλειοψηφία τους που δεν διστάζουν να αναζητήσουν την αλήθεια ακόμα και αν αυτό κάποιες φορές καθίσταται επικίνδυνο ή έστω έντονα ψυχοφθόρο.
Οι εξουσίες, κεντρικές, τοπικές, πολιτικές, επιχειρηματικές και άλλες δεν είναι πάντα διατεθειμένες να δεχτούν τον έλεγχο (με εξαιρέσεις φυσικά πολλές φορές, δεν θα κάνω εδώ αυτό που καταδικάζω) και η αντίδρασή τους ξεκινά συνήθως από την απλή… δυσφήμηση του δημοσιογράφου.
Το πρόβλημα είναι ότι μπορεί να κλιμακωθεί επικίνδυνα. Όταν ταράζεις τα λιμνάζοντα ύδατα μιας συνηθισμένης (ίσως και εθισμένης) στη διαφθορά κοινωνίας και υπάρχει έστω και η απειροελάχιστη πιθανότητα να αφυπνίσεις αντανακλαστικά και συνειδήσεις, τότε τα πράγματα γίνονται απρόβλεπτα.
Ο Γιώργος Καραϊβάζ με το οποίο δουλέψαμε μαζί στο παρελθόν, ήταν ένας από αυτούς που αναζητούσε την αλήθεια μέχρι τέλους και δεν σταματούσε σε κανένα εμπόδιο. Καμία πίεση και καμία απειλή δεν μπορούσε να τον οδηγήσει στο να κάνει πίσω ή να βάλει νερό στο κρασί του.
Έτσι τελικά έπρεπε να τον δολοφονήσουν!
Δεν τους δολοφονούν όμως όλους. Τουλάχιστον όχι με πληρωμένους εκτελεστές και συμβόλαια θανάτου. Μπορεί απλά να δολοφονήσουν το χαρακτήρα τους. Ή να αποπειραθούν. Να τους «πυροβολήσουν» με αγωγές και μηνύσεις μέχρι να σωπάσουν. Να στείλουν ανθρώπους του υποκόσμου «να τους δώσουν ένα μάθημα» ή να βάλουν πληρωμένα trolls των μέσων κοινωνικής δικτύωσης να εξοντώσουν τη δημόσια εικόνα τους.
Του Γιώργου έκοψαν το νήμα της ζωή του. Όπως και του Σωκράτη. Του Μάκη του έστησαν δολοφονική ενέδρα έξω από το σπίτι του. Τον Στρατή τον στοχοποίησαν και μάλιστα από το ίδιο το βήμα της βουλής, την Ανθή την απειλούν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, φορείς του «ιού» της μισαλλοδοξίας…
Μπορώ να γράψω πολλά ακόμα ονόματα, γιατί ο κατάλογος είναι μακρύς. Για τον γράφοντα προτιμώ να μιλήσουν άλλοι. Με 28 πάντως αγωγές και μηνύσεις από φορείς της κεντρικής ή τοπικής εξουσίας σε 30 χρόνια επαγγελματικής διαδρομής και πολύ περισσότερες επιθέσεις δολοφονίας χαρακτήρα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μάλλον… καλά το πάω.
Και βέβαια είναι πολύ καλές οι δηλώσεις του τύπου ότι «τίποτα δεν τρομάζει τον δημοσιογραφικό κόσμο» και σίγουρα αυτοί που έχουν αποφασίσει να ακολουθήσουν το δύσκολο δρόμο της αποκάλυψης της αλήθειας, δεν θα φοβηθούν… ελπίζω.
Αλλά όπως γράφτηκε και αλλού η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα στην οποία έγινε δολοφονία δημοσιογράφου είναι η Μάλτα, όταν ανατίναξαν τη συνάδελφο Δάφνη Γκαλιζία. Οι δολοφόνοι όμως συνελήφθησαν και η κυβέρνηση έπεσε. Στην Ελλάδα, όπου μεθοδεύσεις εναντίον των δημοσιογράφων ξεκινάνε από την προσπάθεια φίμωσης, τις διώξεις και τη δολοφονία χαρακτήρων, για να αφεθούν τελικώς σε χέρια πιστολέρο, οι δράστες είναι αθέατοι και ασύλληπτοι.
Οπότε σίγουρα ανησυχώ!
