H Ελληνίδα που διαπρέπει στον χώρο του παγκόσμιου Gaming

    Ημερομηνία:

    Mavropoulis

    Μαριλένα Παπακώστα: Για την Ελληνίδα του διαπρέπει στον χώρο του παγκόσμιου Gaming η ζωή είναι ένα video game εξολόθρευσης. Των στερεοτύπων.

    Χαλάνδρι Αττικής. Αρχές δεκαετία ’90. Τέσσερα παιδιά γύρω από ένα Amiga. Τρία αγόρια κι ένα κορίτσι. Χωρίς να ξέρουν ότι το ένα από αυτά, κάποιες δεκαετίες αργότερα, θα συνεργάζεται με κολοσσούς του Gaming, θα έχει ψηφιστεί στα 100 πιο επιδραστικά άτομα του φύλου του στη βρετανική βιομηχανία, θα ψηφίζει στα BAFTA Games Awards, θα είναι μέντορας σε έναν παγκόσμιο μη κερδοσκοπικό οργανισμό που στοχεύει στην ισοπέδωση των διακρίσεων και θα έχει ήδη συμμετάσχει στη στρατηγική προβολής παιχνιδιών με εκατομμύρια φανατικούς «πιστούς». Χωρίς να μπορούν να φανταστούν ότι – μέσα σε έναν τόσο ανδροκρατούμενο χώρο – το παιδί αυτό θα είναι το κορίτσι της παρέας. Η ζωή της Μαριλένας Παπακώστα, άλλωστε, θα γινόταν εύκολα video game. Όπου στην τελευταία πίστα θα συναντούσε το τέρας των στερεοτύπων. Και θα το κέρδιζε.

    GYMALL

    Θάλασσα, φως. Και βιβλία. Αυτές είναι οι τρεις πρώτες λέξεις που μου έρχονται στο μυαλό όταν σκέφτομαι την παιδική μου ηλικία. Τα Καλοκαίρια, μάθαινα κατάδυση από τον πατέρα μου, σκαρφάλωνα σε δέντρα, έπαιζα τοξοβολία, έφτιαχνα πύργους από βότσαλα. Τον Χειμώνα περίμενα τις Παρασκευές. Να πάμε στο σπίτι του θείου μου στο Χαλάνδρι για να παίξω video games με τα ξαδέρφια μου. Τέσσερα άτομα. Γύρω από ένα Amiga.

    Ήμουν πάντα το μόνο κορίτσι στην παρέα και για πολλά χρόνια έπρεπε να παλεύω ενάντια στο ρεύμα: «αυτά τα παιχνίδια είναι για αγόρια», «πού τρέχεις στα δάση», «κατέβα από το πεύκο κορίτσι πράμα», «το σπαθί των Οιωνών είναι του ξαδέρφου σου». Ευτυχώς, σε αντίθεση με τους παππούδες μου που ήταν οι επιτηρητές των Καλοκαιριών, οι γονείς μου με έσπρωχναν να ασχοληθώ με ό,τι με ενδιέφερε. Ο πατέρας μου, βέβαια, είχε μερικές αμφιβολίες για το πόσο χρήσιμο ήταν το Dungeons and Dragons ή το να ξοδεύω το χαρτζιλίκι μου στο Street Fighter και στο Tetris. Μπορεί ακόμα να τις έχει.

    h-ellinida-poy-diaprepei-ston-choro-toy-pagkosmioy-gaming0

    1/3©Ευάγγελος Δημόπουλος

    Το Gaming ήταν οπωσδήποτε στοιχείο της ενηλικίωσης μου. Το σημαντικότερο ίσως. Δεν μπορώ να υπολογίσω τις ώρες που ξόδευα με τα ξαδέρφια μου προσπαθώντας να βρούμε λύσεις για υπέροχα adventure. Ατελείωτες. Περνούσαν οι εβδομάδες χωρίς καμία πρόοδο. Επιμέναμε και πάλι. Μην ξεχνάς ότι δεν υπήρχε Internet τότε. Οπότε σκεφτόμασταν λύσεις για γρίφους όλη την εβδομάδα και ανταλλάζαμε σημειώσεις την Παρασκευή. Οι φίλες μου έβγαιναν κι εγώ τους έλεγα ότι δεν μπορώ γιατί έχω να παίξω Monkey Island και Larry. Με κορόιδευαν. Σταμάτησα να τους λέω πώς περνούσα τις Παρασκευές μου και άρχισα να κάνω παρέα με αγόρια. Εκείνα πάλι με αντιμετώπιζαν σαν ένα υβρίδιο. Που αγαπούσε να εμποδίζει τα διαβολικά σχέδια του νεκροζώντανου πειρατή LeChuck, αλλά μισούσε το ποδόσφαιρο. Περίεργο υβρίδιο στα μάτια τους.

    Δεν άλλαξαν πολλά μεγαλώνοντας. Στο πανεπιστήμιο οι συγκάτοικοί μου κι εγώ είχαμε τραβήξει καλώδιο σε όλο το σπίτι για να παίζουμε Civilisation 4 & Age of Empires 2 μέσω LAN. Ως το πρωί. Η θρυλική φράση «ένα παιχνίδι ακόμα» σήμαινε τρεις με τέσσερις ώρες. Το λιγότερο. Ένα βράδυ έπαιζα με τον συγκάτοικό μου Silent Hill. Μετά τα μεσάνυχτα, με τα φώτα σβηστά. Γνώριμο σκηνικό. Ο τρίτος μας συγκάτοικος είχε ξεχάσει τα κλειδιά του, απέτυχε να μας τραβήξει την προσοχή για να του ανοίξουμε και αναγκάστηκε να μπει από το παράθυρο της κουζίνας. Αργήσαμε να καταλάβουμε ποιος ήταν. Είχε προηγηθεί κανονική επίθεση στον υποψήφιο «διαρρήκτη». Τηγάνια, μπολ, ό,τι υπήρχε στο τραπέζι. Από εκείνη την ημέρα παίζαμε με τα φώτα αναμμένα.

    Το παιχνίδι που με ώθησε, ωστόσο, να κάνω καριέρα στο Gaming ήταν το Mass Effect 2. Το θυμάμαι ακόμα εκείνο το βράδυ. Βρισκόμουν ακόμη στην Αθήνα και έκανα εξ’ αποστάσεως το Master μου πάνω στο Music and Entertainment Management. Όταν το τελείωσα θυμάμαι να λέω στη συγκάτοικό μου «πόσο ωραία θα ήταν να δουλεύεις για την κυκλοφορία τέτοιων παιχνιδιών». Αμέσως γεννήθηκε η επόμενη σκέψη. «Γιατί όχι;».

    Η παρθενική μου επαφή με τον χώρο έγινε το 2011. Ξώφαλτσα. Εργαζόμουν ως Product Manager για μια θυγατρική της Sony Music που ασχολούνταν με live events. Ανάμεσα τους και το «Game On 2.0», μία τεράστια έκθεση για την ιστορία και το μέλλον του Gaming που πραγματοποιήθηκε στην Τεχνόπολη. Ο σπόρος είχε φυτευτεί.

    Μερικούς μήνες αργότερα έπιανα την πρώτη μου full time δουλειά στη βιομηχανία και συγκεκριμένα στα ευρωπαϊκά κεντρικά γραφεία της Tecmo Koei (τώρα Koei Tecmo) στην Αγγλία. EMEA PR and Marketing Manager.

    Θυμάμαι πολύ καθαρά την πρώτη μου εβδομάδα σε εκείνη τη δουλειά. Δεν πίστευα πόσο τυχερή ήμουν που πήγαινα στο γραφείο το πρωί και έπαιζα δυο ώρες Playstation για να τσεκάρω τις αλλαγές στον κώδικα και να στείλω σημειώσεις στα κεντρικά στο Τόκιο για την αναπροσαρμογή της προώθησης στην Ευρώπη. Όπως και το ότι θα ήταν μέρος της δουλειάς μου να βλέπω video game trailers στο YouTube και να διαβάζω αντίστοιχα άρθρα για έρευνα. Ήταν σίγουρα η καλύτερη κίνηση που έκανα επαγγελματικά, παρ’ όλες τις προκλήσεις που είχε.

    h-ellinida-poy-diaprepei-ston-choro-toy-pagkosmioy-gaming1

    2/3©Ευάγγελος Δημόπουλος

    Μου πήρε περίπου ένα χρόνο για να συνειδητοποιήσω ότι ήμουν η μοναδική γυναίκα στα meetings, και αργότερα, ως Head of Global Marketing and Communications, από τις λίγες Senior Manager στην εταιρία. Αυτό είχε περισσότερο να κάνει με την ιαπωνική πραγματικότητα, αν και η Koei Tecmo γενικά κάνει πολλή δουλειά για να ενθαρρύνει γυναίκες να μπουν στη βιομηχανία και να κάνουν αίτηση για θέσεις management.

    Στα χρόνια που έμεινα εκεί, ταξίδευα για Τόκιο μία με δύο φορές τον χρόνο και κάθε Απρίλιο, μαζί με τέσσερις άλλους αντιπροσώπους από τα περιφερειακά γραφεία, είχαμε δυο λεπτά για να απευθύνουμε μήνυμα στα 2000 άτομα της εταιρείας για τον επόμενο χρόνο. Την πρώτη χρονιά που μου ζήτησαν να το κάνω, απόρησα. Ρώτησα το αφεντικό μου «γιατί εγώ;» Μου απάντησε «γιατί πολλές γυναίκες στην εταιρία δεν πιστεύουν ότι μπορούν να κάνουν αυτή τη δουλειά. Και πρέπει να τους δείξεις ότι μπορούν».

    Στατιστικά οι γυναίκες αποτελούν μειονότητα στον χώρο, τόσο ως εργαζόμενες στη βιομηχανία, όσο και ως κεντρικοί χαρακτήρες στα narrative driven games. Αυτό το αποδίδουμε σε δυο βασικούς λόγους. Ο πρώτος, είναι η εντύπωση που δημιουργήθηκε στη δεκαετία του ‘80 ότι τα video games είναι για αγόρια και ότι αν είσαι κορίτσι και σου αρέσουν, είσαι περίεργη. Μετά από ένα έντονο crash στις αρχές εκείνης της δεκαετίας, η βιομηχανία στόχευσε απότομα όλο το μάρκετινγκ προς τα αγόρια (ως βασικό target group) και έτσι ουσιαστικά «καθιέρωσε» το gaming σαν αγορίστικη ασχολία στα μάτια της οικογένειας.

    Το αποτέλεσμα ήταν τα κορίτσια που ασχολούνταν με τα video games, όπως εγώ, να το αντιμετωπίζουν με ένα περίεργο κλίμα ντροπής και μυστικότητας. Ο δεύτερος λόγος, είναι ότι ακόμα και σήμερα η μέση παιδεία δεν ενθαρρύνει πάρα πολύ τα κορίτσια που θέλουν να στραφούν προς τις STEM (science/technology/engineering/math) επιστήμες και επαγγέλματα όπως programming, game design, animation, coding κτλ. Οπότε έχουμε λιγότερες απόφοιτες πανεπιστημίου με αυτές τις γνώσεις και το ποσοστό που ενδιαφέρεται για καριέρα στο Gaming είναι ακόμα μικρότερο.

    Τα πράγματα έχουν αλλάξει την τελευταία δεκαετία. Όλο και περισσότερες γυναίκες μπαίνουν στο χώρο, σε διάφορα επίπεδα (development, management, influencer, e-sports) και παρόλο που ακόμα αποτελούμε μειονότητα, τουλάχιστον αναγνωρίζουμε και μιλάμε ανοιχτά για τα θέματα και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε και προσπαθούμε να ενθαρρύνουμε ενεργά γυναίκες να δουν το gaming σαν πιθανή καριέρα.

    Κάτι που, όμως, δεν έχει αλλάξει πάρα πολύ προς το παρόν, είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζονται οι γυναίκες gamers. Για παράδειγμα η εντύπωση ότι αν σε ενδιαφέρει το gaming, αυτόματα δεν σε ενδιαφέρει η μόδα ή το να πας σε σπα ή το να φτιάξεις τα νύχια σου. Αν σε ενδιαφέρουν και τα δύο ταυτόχρονα είσαι εξαίρεση. Περίεργη εξαίρεση. Λες και υπάρχει κάποιος άγραφος κανόνας που λέει ότι αν θέλεις να περνάς την ώρα σου παίζοντας Ghost of Tsushima, δεν μπορείς και να θέλεις να περάσεις την ώρα σου αγοράζοντας μπότες. Απίστευτα πράγματα.

    Θα σου πω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Το Gamesindustry.biz, ένα από τα πιο αξιόλογα trade media του χώρου, έκανε το 2019 μία λίστα με τις 100 πιο επιδραστικές γυναίκες στον χώρο του Βρετανικού Gaming. Είχα την τιμή να με συμπεριλάβει. Είχα, όμως, και την «τιμή» να ακούσω – όπως και πολλές άλλες υποψήφιες και νικήτριες – το ίδιο απορριπτικό σχόλιο από συνεργάτες ή συναδέλφους: «θα πρέπει να δυσκολεύτηκαν να βρουν 100». Ομολογώ ότι αυτό με πείραξε και ήταν ένας από τους λόγους που αποφάσισα να ασχοληθώ περισσότερο με τη στήριξη και το mentoring γυναικών στο χώρο. Εγώ μετά από τόσα χρόνια είμαι πιο ανθεκτική. Αν μου πει κάποιος ότι δεν αξίζω μια θέση, μια διάκριση, μια νίκη, ξέρω πώς να το αντιμετωπίσω. Αλλά σκέφτομαι γυναίκες που μόλις μπαίνουν στο χώρο και ίσως δεν έχουν τις ίδιες αντιστάσεις. Νευριάζω εκ μέρους τους. Το φύλο δεν έχει καμία σχέση με το ταλέντο ή την ικανότητα.

    h-ellinida-poy-diaprepei-ston-choro-toy-pagkosmioy-gaming2

    3/3©Ευάγγελος Δημόπουλος

    Το Women in Games, λοιπόν, είναι ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός που εδώ και δέκα χρόνια δουλεύει για να μετατρέψει τη βιομηχανία του gaming σε ένα χώρο απαλλαγμένο από διακρίσεις λόγω φύλου, όπου η ισότητα στις ευκαιρίες, η αντιμετώπιση και οι συνθήκες εργασίας επιτρέπουν σε γυναίκες πάσας προέλευσης να αξιοποιήσουν πλήρως τις δυνατότητές τους. Είναι παγκοσμίως αναγνωρισμένος ως πρωτοπόρος οργανισμός για το gender diversity στο gaming και έχει πάνω από 20.000 μέλη ανά τον κόσμο. Εγώ είμαι μία από τις 446 πρέσβειρες και είμαι διαθέσιμη σε όσες θέλουν tips και βοήθεια για να μπουν στο χώρο, έχουν ερωτήσεις για το πώς είναι η καριέρα στη βιομηχανία ή αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα και δεν ξέρουν πώς να το χειριστούν.

    Είναι πολύ σημαντικό να στηρίζουμε η μία την άλλη και να αναγνωρίζουμε τη δουλειά που γίνεται. Για αυτόν ακριβώς το λόγο ένιωσα πολύ όμορφα για την υποψηφιότητά μου το 2019 για το Game Developer Hero Award. Μπορεί να μην κέρδισα, αλλά αισθάνθηκα πάρα πολύ όμορφα που άνθρωποι με τους οποίους δουλεύω θεωρούν ότι αξίζω τέτοια διάκριση. Για μένα ήταν υπέρ αρκετό να βρίσκομαι στη λίστα των υποψηφίων και η κοπέλα που κέρδισε, η Lily Zhu της Splash Damage, έχει κάνει πάρα πολύ δουλειά ενάντια στην ομοφοβία και υπέρ της ισότητας στη βιομηχανία.

    Είναι τεράστια η λίστα των γυναικών που θαυμάζω από τον χώρο. Θα σταθώ σε μερικές από αυτές. Πρώτα, στην πρόεδρο της προηγούμενης εταιρείας που δούλευα, την Keiko Erikawa, η οποία έχει κάνει φοβερή δουλειά για την προώθηση των γυναικών στη βιομηχανία και συνεχίζει να προσπαθεί να προσελκύσει περισσότερες γυναίκες στο χώρο. Μάλιστα, ξεκίνησε ένα ολόκληρο τμήμα με βασικό στόχο τη δημιουργία παιχνιδιών με κεντρικό κοινό τις γυναίκες, ενώ πάντα ενθαρρύνει την πρόσληψη και εκπαίδευση γυναικών developers. Θαυμάζω πολύ και τη Marie Claire Isaaman, CEO της Women in Games, την Amy Henning, σκηνοθέτη και καλλιτεχνική διευθύντρια της σειράς Uncharted (μια από τις πιο επιτυχημένες σειρές action/adventure), τη Rihanna Prachett, σεναριογράφο των Tomb Raider, αλλά και την Dr. Jo Twist, CEO της UKIE, για τη δουλειά που κάνει για την προώθηση της βιομηχανίας, αλλά και για τον φιλανθρωπικό της ρόλο σε υπέροχους οργανισμούς, όπως η Special Effect (δημιουργούν τρόπους ώστε άνθρωποι με αναπηρίες να μπορούν να απολαύσουν τα αγαπημένα τους παιχνίδια) και η Safe in our World (δουλεύουν για την προστασία της ψυχικής υγείας των gamers και των game developers).

    Τα τελευταία χρόνια δουλεύω για την Frontier ως Head of Brand Marketing. Παράλληλα, είμαι μέλος στη BAFTΑ και ψηφίζω στα BAFTA Games Awards. Τα «Όσκαρ» του Gaming. Ύψιστη τιμή.

    Αυτή την περίοδο εργάζομαι σε κάποια πρότζεκτ που δεν έχουν ανακοινωθεί ακόμα, αλλά συνεχίζω να διευθύνω τρία που έχουν ήδη κυκλοφορήσει: το Planet Coaster, το καλύτερο παιχνίδι management simulation για rollercoaster theme parks, το Jurassic World Evolution και το Planet Zoo. Είναι και τα τρία υπέροχα παιχνίδια πολύ υψηλής ποιότητας και είναι πολύ ανταποδοτική εμπειρία να περνάω τις μέρες μου με αυτά.

    Γενικότερα, το 2020 ήταν πολύ σημαντική χρονιά για τη βιομηχανία, καθώς κυκλοφόρησαν δύο νέες παιχνιδομηχανές, το Playstation 5 και το Xbox Series X. Συνήθως τέτοιες κυκλοφορίες αναστατώνουν πολύ την αγορά και ανακατανέμουν το κοινό. Αυτό σημαίνει πως μπορεί να αλλάξουν πάρα πολλά τόσο στον τρόπο με τον οποίο δουλεύουμε, όσο και στις αγορές στις οποίες επικεντρωνόμαστε. Είναι πάρα πολύ ενδιαφέρουσα περίοδος, αλλά θέλει πολλή έρευνα και μελέτη για να μπορέσεις να διαχειριστείς σωστά την αλλαγή.

    Η χρονιά, εκτός από παιχνιδομηχανές, είχε και φανταστικά παιχνίδια. Ξεχωρίζω το Ghost of Tsushima, ένα υπέροχο action adventure σε μουσική του σπουδαίου συνθέτη Shigeru Umebayashi, που λαμβάνει χώρα στην Ιαπωνία του 1300, το Last of Us: Part II, το απίστευτα διασκεδαστικό Fall Guys και το δικό μας Planet Zoo, που φτιάχνεις το δικό σου ζωολογικό πάρκο, ενώ μαθαίνεις για το πώς πρέπει να φροντίζεις και να βοηθάς στη διάσωση των άγριων ζώων. Πανέμορφο παιχνίδι, με πολύ δυνατό μήνυμα. Έχει καταφέρει να παρατείνει την ώρα που πέφτω για ύπνο.

    Η μέρα μου ξεκινάει λίγες ώρες αργότερα. Ξυπνάω τον σκύλο μου, που συνήθως χουζουρεύει σαν έφηβος, βολτάρουμε, κάνω μισή ώρα γιόγκα και meditation, παίρνω το πρωινό μου και διαβάζω το βιβλίο μου (αυτή την εποχή είμαι μεταξύ του πέμπτου τεύχους του Rat Queens, του Rise and fall of the dinosaurs και του Gideon the Ninth). Ακολουθεί ένα τσάι και υπολογιστής. Μπόλικος υπολογιστής. Όταν δουλεύεις για στούντιο που κυκλοφορεί τα δικά του παιχνίδια η κάθε μέρα είναι πολύ διαφορετική. Τα βασικά της κοινά σημεία, όμως, είναι ότι μιλάω με την ομάδα μου για να συζητήσουμε την πρόοδο που έχουμε κάνει και τους στόχους της ημέρας, ανταλλάσσω νέες πληροφορίες με τους σκηνοθέτες των παιχνιδιών που ετοιμάζουμε, αναπτύσσω τους στρατηγικούς μας στόχους και επικοινωνώ με συνεργάτες ανά τον κόσμο. Τα απογεύματα έχουμε συχνά meetings, αλλά μια με δυο φορές την εβδομάδα αφιερώνω μερικές ώρες για να παίξω τα παιχνίδια μας. Τα καλά της δουλειάς που λέγαμε πριν.

    Οι Κυριακές είναι διαφορετικές. Brunch στο σπίτι, βόλτα στο δάσος και μπύρα ή καφέ με το βιβλίο μου σε μια γωνία με τζάκι. Το καλό με την Αγγλία είναι ότι δεν είσαι ποτέ πολύ μακριά από ένα δάσος. Και από ευκαιρίες να ξεφεύγεις. Τα βράδια ετοιμάζω κάποιο κοκτέιλ ή ανοίγω ένα μπουκάλι κρασί και δοκιμάζω κανένα καινούριο παιχνίδι. Έχει πολλά ανεξερεύνητα ταλέντα εκεί έξω.

    Η συμβουλή που θα έδινα σε μια 17χρονη που διαβάζει αυτή τη συνέντευξη και θέλει να ασχοληθεί με τη βιομηχανία του Gaming είναι «κάντο»! ΚΑΝΤΟ. Με κεφαλαία. Ξοδεύουμε πολύ χρόνο από τη ζωή μας στη δουλειά και το καλύτερο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε για τον εαυτό μας είναι να βρούμε κάτι που να θέλουμε να κάνουμε με αγάπη και πάθος. Το κλασσικό ρητό: «κάνε το χόμπι σου επάγγελμα» είναι σοφό.

    Υπάρχουν πάρα πολλές διαφορετικές καριέρες που μπορεί να ακολουθήσει ένα νέο κορίτσι, είτε θέλει να ασχοληθεί με το development (art, design, programming, producing, audio etc), είτε με το publishing (marketing, pr, community) και το professional competitive gaming, streaming κτλ. Θα τη συμβούλευα να βρει έναν μέντορα στον χώρο για να τη βοηθήσει και να μην απογοητευτεί γρήγορα. To gaming είναι μια βιομηχανία που τρέχει με έντονους ρυθμούς, με συνεχείς αλλαγές και απαιτητικό κοινό, αλλά είναι ένας χώρος ευχάριστος, δημιουργικός και γεμάτος υπέροχους ανθρώπους που έχουν τουλάχιστον ένα κοινό παρονομαστή. Θέλουν να δημιουργούν απολαυστικές διαδραστικές εμπειρίες. Τέλος, θέλω να της μεταφέρω κι ένα μήνυμα. Αν σου πει κάποιος ότι δε μπορείς, αγνόησέ τον. Δεν έχει ιδέα τί μπορείς. Την παραμικρή.

    *Ευχαριστούμε το «BIOS» για τη φιλοξενία της φωτογράφισης.

    – ΕΥΘΥΜΙΟΣ ΣΑΒΒΑΚΗΣ

    Δημοσιεύτηκε στο Vogue.gr – Διαβάστε περισσότερα εδώ 

    Κοινοποίηση:

    Τελευταία Νέα

    Κοινοποίηση:

    Περισσότερα Άρθρα
    Σχετικα

    Αυτοψία και άμεση ανταπόκριση για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο τουριστικός κλάδος στη Δυτική Αχαΐα

        Διευρυμένη συνάντηση εργασίας, ενόψει της επικείμενης έναρξης της...

    ΠΥΡΓΟΣ: Τέσσερα άτομα επιτέθηκαν και έστειλαν στο νοσοκομείο 21χρονο

    Ένα αδιανόητο περιστατικό σημειώθηκε χθες το βράδυ σε κεντρικό σημείο...

    Πότε κλείνουν τα σχολεία για Πάσχα και πότε ανοίγουν ξανά

    Σε λίγες ημέρες τελειώνει ο Μάρτιος και μπαίνουμε στην...

    Τελικός Κυπέλλου: Ο Μπέος θέλει 15.000 φιλάθλους στο Πανθεσσαλικό

    Ο Αχιλλέας Μπέος αποχώρησε νωρίς από τη σύσκεψη της ΕΠΟ, με...