Δήλωση της βουλευτού Αχαΐας, μέλος Κ.Ο. “ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ” Σίας Αναγνωστοπούλου:
Είμαι στην Αριστερά από 18 χρονών. Μια μεγάλη διαδρομή λοιπόν στην διάρκεια της οποίας στρατεύτηκα για να υπηρετήσω αρχές και αξίες, ήθος και πολιτισμό, χωρίς «καρέκλες», χωρίς «αξιώματα», παρά μόνο προσφέροντας ό,τι και όπως μπορούσα στη μεγάλη υπόθεση της Αριστεράς. Σε αυτή την πορεία, δεν υπηρέτησα αρχηγούς και ηγετικές ομάδες. Στρατεύτηκα σε κόμμα και συμπορεύτηκα με συντρόφους και συντρόφισσες, ανάμεσα σε αυτούς/ές και σπουδαίοι πρόεδροι. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν το μεγάλο διάβημα της Αριστεράς που πολλοί και πολλές κάναμε μαζί, με μπροστάρη τον Αλέξη Τσίπρα. Τη σημαία του ΣΥΡΙΖΑ την σήκωσα όσο ψηλά μπορούσα με ενθουσιασμό και ευθύνη. Με αυτόν τον ΣΥΡΙΖΑ, με όλα τα λάθη και τις αστοχίες μας, με τις νίκες και τις ήττες μας, εκλέχτηκα. Για εκείνο το κόμμα αγωνίστηκα, για εκείνο το κόμμα ζήτησα την ψήφο των πολιτών. Με εκείνο το κόμμα της Αριστεράς συνομολόγησα ένα συμβόλαιο τιμής (το οποίο φυσικά αυτοί που ωρύονται σήμερα ποτέ δεν τίμησαν).
Δεν έφυγα εγώ μόνη μου από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ για οποιονδήποτε λόγο (είτε ηθικής-ποινικής απαξίας είτε προσωπικής στρατηγικής). Έφυγε ο ΣΥΡΙΖΑ από τον ΣΥΡΙΖΑ. Το γεγονός ότι τόσα μέλη αποχωρούν καθημερινά από το κόμμα δεν απασχολεί κανέναν. Το πιο εύκολο και ανώδυνο για μένα θα ήταν να παραμείνω στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και να κλείσω μάτια και αυτιά στις αποχωρήσεις, στη μετάλλαξη του κόμματος σε ένα αρχηγοκεντρικό κόμμα χωρίς πυξίδα, με αντιλήψεις περί εσωτερικών εχθρών και υπονομευτών, με τοξικότητα και αρχηγική ρητορική περί πεμπτοφαλαγγιτών και Αριστεράς του pumaro (που η Αριστερά έζησε στο «πετσί» της επί χρόνια από τον αντίπαλο δεξιό χώρο), με ήθη και πολιτισμικά πρότυπα lifestyle, εναντίον των οποίων ήταν πάντα η Αριστερά στην οποία στρατεύτηκα.
Η συνείδησή μου, ως αριστερού ανθρώπου και ως βουλεύτριας της Αριστεράς και έτσι όπως ορίζει τη συνείδηση των βουλευτών το Σύνταγμα, δεν μου επέτρεπε να κλείσω μάτια και αυτιά. Όφειλα να πάρω θέση με ποιους θα πάω και ποιους θα αφήσω. Πήρα την πιο δύσκολη και επώδυνη απόφαση. Σέβομαι πολλούς/ές συντρόφους/ισσες που έμειναν στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Δεν μπορούσα όμως να υπακούω σε αρχηγό και ηγετικές ομάδες. Δεν εκλέχτηκα με λίστα, δεν θεώρησα την βουλευτική έδρα «καρέκλα» ή «αξίωμα», άλλωστε και «καρέκλα» και «αξίωμα» είχα και τα έθεσα στην υπηρεσία της Αριστεράς. Την θεώρησα μετερίζι αγώνα για την Αριστερά. Αυτό θα συνεχίσω να κάνω για τον λαό της Αχαΐας που με τίμησε τρεις φορές με την ψήφο του.
