«Δολοφονημένος από λεβέντες». Τρεις λέξεις βαμμένες με μαύρη μπογιά που όμως χαράζουν τη ψυχή λες και στην λαξεύουν με καλέμι. Δίπλα τους ζωγραφισμένο το πορτραίτο ενός νέου, μετέφηβου αγοριού, ήρεμου με αποτυπωμένο ένα αδιόρατο χαμόγελο.
Είναι το πρόσωπου του Βαγγέλη Γιακουμάκη. Αν ζούσε σήμερα, ίσως τα χαρακτηριστικά του να είχαν σκληρύνει, από τη συνεχή μάχη που θα συνέχιζε να δίνει, την ίδια μάχη που έδινε όσο πρόλαβε να ζήσει. Δυστυχώς δεν θα το μάθουμε ποτέ.
Μέχρι σήμερα ο πατέρας του αυτή η μειλίχια, στωική φιγούρα, συνεχίζει να δίνει τον αγώνα για τη δικαίωση του παιδιού του, και να παραδίδει μαθήματα ήθους σε εμάς τους υπόλοιπους, μέσα στις δικαστικές αίθουσες. Σε ποιον γονιό αλήθεια αρμόζει τέτοια τύχη; Οι γονείς όταν πηγαίνουν στο νοσοκομείο για χάρη του παιδιού τους, πρέπει να πηγαίνουν στο μαιευτήριο και όχι στο νεκροτομείο.
Στο νεκροτομείο εκλήθησαν πριν από λίγες ημέρες και οι συγγενείς μιας άλλης κατατρεγμένης ψυχής, της Δημήτρη της Λέσβου. Η προσφώνηση ξενίζει, όμως λόγω αυτού του φόβου που έχει το αλλιώτικο σήμερα ο άνθρωπος αυτός δεν είναι μαζί μας, και γι’αυτό θα μου επιτρέψετε να την αναφέρω όπως επιθυμούσε. Γεννήθηκε στη Λέσβο ως Δημήτρης, στα16 της χρόνια αποκάλυψε ότι θέλει να ζει ως γυναίκα και κάπου εκεί ξεκίνησε ο Γολγοθάς της. Οι γονείς της έριχναν χάπια στο φαγητό για να την κάνουν «καλά», αναγκάζοντάς την στα 20 χρόνια της να κοιμάται στα παγκάκια στην Αθήνα. Και στα 63 της χρόνια όμως, επειδή δε χώραγε στα κουτάκια που έχουμε τακτοποιήσει τη ζωή μας ως κοινωνίασυνέχιζε να δέχεται παρενοχλήσεις και τραμπουκισμούς, το 2019 μάλιστα από μικρά παιδιά που εισέβαλαν στο σπίτι της και βιντεοσκόπησαν τις αποτρόπαιες πράξεις τους. Κάποια χρόνια πριν, το 2016 είχε προλάβει να φροντίσει αρκετούς από τους πρόσφυγες που έφταναν κατά εκατοντάδες με τις βάρκες. Κι ας είχε πάρει ελάχιστα από τους συνανθρώπους της, βρήκε απόθεμα στην ψυχή της για να δώσει. Την ίδια ώρα κάποιοι άλλοι έσπρωχναν βάρκες με εγκύους πίσω στη θάλασσα, υπό τις επευφημίες του πλήθους. Λογικό που η Δημήτρης δεν άντεξε να είναι μαζί μας.
Αγάπη χρειάζεται, ή μάλλον διαχρονικά χρειαζόταν, αυτός ο κόσμος. Αγάπη, δόσιμο και Δον Κιχώτες που δε θα σταματάνε να κυνηγούν αυτούς τους όμορφους ανεμόμυλους. Δεν είναι πολλοί μα μας είναι πολύτιμοι, και ας τους κοιτάμε με μισό μάτι. Γιατί όπως έχει πει κι ο Ποιητής: «Να μυρίζω από σένα και ν’αγριεύουν οι άνθρωποι. Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’αλλού φερμένο δεν τ’αντέχουν οι άνθρωποι».
