…στον αγαπημένο Βασίλη Λαδά
Επειδή δεν είμαι Αρχιτέκτονας, ούτε μηχανικός και δεν έχω επαρκή ενημέρωση για το θέμα του κτηρίου του Οργανισμού Λιμένος Πατρών, αποφάσισα να περπατήσω μετά από καιρό με αφορμή διάφορα άρθρα που διάβασα για την κατεδάφιση ή την αξιοποίηση του κτηρίου.
Χωρίς κανέναν σπουδαίο φωτογραφικό εξοπλισμό μόνο το κινητό μου και χίλια δυο ερωτηματικά κατηφόρισα τη Γούναρη. Κοντοστάθηκα στις γραμμές στη γωνία του κτηρίου τράβηξα μερικές φωτογραφίες από το ταλαιπωρημένο κτίσμα μετά προχώρησα προς την είσοδό του.
Όπως διαβάζω ‘’πρόκειται για ένα μεγάλο κτήριο που φιλοξενεί στο εσωτερικό του πολλές λειτουργίες (Διοίκηση Λιμένος, Χημείο, Τελωνείο, Χώρο Στάθμευσης κ.α). Αποτελείται από ισόγειο με μεσοπάτωμα, 1ο, 2ο και 3ο όροφο. Η μορφή του είναι χαρακτηριστική της Μοντέρνας Αρχιτεκτονικής. Οι όγκοι συντίθενται με απλό και επιδέξιο τρόπο. Το στατικό του μέρος δεν διστάζει να φανερωθεί στο θεατή. Οι χρωματικές επιλογές είναι πολύ απλές (γκρι, γαλάζιο, λευκό) χωρίς όμως το κτήριο να είναι απλοϊκό. Οι ζώνες παραθύρων των όψεων, προστατεύονται από μπετονένια σκίαστρα, τα οποία με τις σκιές τους κάνουν το κτήριο να φαίνεται διαφορετικό κάθε στιγμή της ημέρας. Η σκάλα στέκεται σαν γλυπτό στην είσοδο, οδηγώντας σε ημιυπαίθριους χώρους’’.
Είχα φροντίσει η ώρα να μην ιδιαίτερα κολακευτική για το κτήριο και για τον περιβάλλοντα χώρο. Δεν πήγα ούτε πρωί – πρωί, ούτε το απογευματάκι με το γλυκερό φως, ούτε λίγο πριν ανάψει τα φώτα του ο δήμος και τους ουρανούς του ο Θεός, όπως θα έκανε κάθε κινηματογραφιστής που σέβεται τον εαυτό του. Πήγα ντάλα μεσημέρι την ώρα που ο ήλιος πνίγει τα τοπία, τα κτήρια, τους ανθρώπους.
Προσπέρασα τον μεγαλοπρεπή όγκο της κατασκευής, παρατηρώντας τα ξέφτια του και τους ταλαιπωρημένους τοίχους του και χώθηκα ανάμεσα στους Αιγύπτιους ψαράδες που μπάλωναν τα δίχτυα τους. Πιο πίσω το μακρόστενο κυματοειδές κτήριο της Ιχθυόσκαλας μέσα στα γαλάζια και τα λουλακί.
Κι όλο αυτό το σύνολο ήταν τόσο αρμονικό, τόσο ισορροπημένο, τόσο σφιχτοδεμένο σαν μια υπέροχη συμφωνία.
Ενώ στην Ευρώπη αναπτύσσεται το Νέο Ευρωπαϊκό Μπάουχαους το οποίο είναι μια δημιουργική και διεπιστημονική πρωτοβουλία που λειτουργεί ως σημείο συνάντησης για τον σχεδιασμό μελλοντικών τρόπων διαβίωσης. Τοποθετείται εκεί που τέμνονται η τέχνη και ο πολιτισμός με την κοινωνική ένταξη, την επιστήμη και την τεχνολογία. Φέρνει την Πράσινη Συμφωνία στους χώρους ζωής μας και καλεί να προσπαθήσουμε συλλογικά προκειμένου να φανταστούμε και να οικοδομήσουμε ένα μέλλον βιώσιμο, χωρίς αποκλεισμούς, ένα μέλλον όμορφο τόσο για τον νου όσο και για την ψυχή μας.
Γιατί όπως πρεσβεύει το Νέο Ευρωπαϊκό Μπαουχάους,
όμορφοι είναι οι προσβάσιμοι, συμπεριληπτικοί χώροι, όπου ο διάλογος μεταξύ διαφορετικών πολιτισμών, επιστημονικών κλάδων, φύλων και ηλικιών αποτελεί ευκαιρία για να φανταστούμε έναν καλύτερο κόσμο για όλους. Αυτό συνεπάγεται επίσης μια οικονομία χωρίς αποκλεισμούς, όπου ο πλούτος διανέμεται και οι χώροι διαβίωσης είναι οικονομικά προσιτοί.
Κι αντί όλοι να σκεφτόμαστε πως θα απομακρύνουμε, τη βρωμιά, την ασχήμια, τα διπλό και τριπλο παρκαρισμένα αυτοκίνητα και να κερδίσουμε μια καταπληκτική γωνιά πολιτισμού, ομορφιάς και αρμονίας, αντί να σεβαστούμε την ιστορία του κτηρίου, να αναγνωρίσουμε την αξία του και να επενδύσουμε στην ταυτότητά του ως κληρονομιά, πάμε να γκρεμίσουμε ένα σημαντικό έργο της ελληνικής μοντέρνας αρχιτεκτονικής.
Ορθολογισμός και ο ορθός λόγος δεν ήταν μόνον το μεγάλο όπλο της επιστήμης, αλλά και το πιο αποτελεσματικό εργαλείο της ίδιας της ζωής.
Πόσα παραδείγματα έχουμε σημαντικών κτηρίων που την τελευταία στιγμή δεν ολοκληρώθηκε η κατεδάφισή τους και στολίζουν πια τις πόλεις στις οποίες έλαμψαν, από το σταθμό του Ορσέ στο Παρίσι, που σήμερα στεγάζει το υπέροχο μουσείο, μέχρι διάφορα κτήρια της Βαρκελώνης. Όμως μην τρέχουμε από δω κι από κει, φτάνει να ρίξουμε μια ματιά στο εργοστάσιο του Φιξ που σώθηκε και ήδη στεγάζει το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.
Δεν είμαι ειδικός, ακούω όμως τις φωνές της γνώσης, αρχιτεκτόνων και των συλλόγων τους, που δεν μπορεί να καλύψει το βουητό των τρομερών πλειοψηφιών. Επειδή δεν είμαι ειδικός άφησα το φωτογραφικό φακό να κάνει ένα φωτο-ρεπορτάζ σιωπηλό που συγκρατεί το ουρλιαχτό της απόγνωσης γιατί
Εάν μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις
κάμποσες φωτογραφίες πόσες κραυγές μας κάνουν;
