Ίσως είναι η χειρότερη κρίση στην ιστορία του νοσοκομείου.. Πέρασε μια δεκαετία μνημονίων και βγήκε αλώβητο… Άντεξε… Και άντεξε γιατί το Καραμανδάνειο είμαστε όλοι εμείς… Είναι πρώτα τα παιδιά, που είτε εξετάστηκαν στα εξωτερικά ιατρεία ή στα επείγοντα, είτε νοσηλεύτηκαν, είτε ορισμένα από αυτά χρειάστηκαν και να χειρουργηθούν. Παιδιά ολόκληρης της Δυτικής Ελλάδας, της μεγαλύτερης σε έκτασης υγειονομικής περιφέρειας. Παιδιά από ξένη μέρη που ήρθαν μαζί με τους γονείς τους το καλοκαίρι να γνωρίσουν τις ομορφιές της πατρίδας μας. Αλλά και παιδιά που γνώρισαν τον πόλεμο, τον πόνο και την δυστυχία στις χώρες τους και φιλοξενούνται στην χώρα μας. Είναι οι γονείς που μπορεί στην παιδική τους ηλικία να «επισκέφθηκαν» το νοσοκομείο…αλλά σίγουρα ένιωσαν την αγωνία συνοδεύοντας το παιδί τους όταν χρειάστηκε να προσφερθεί εξειδικευμένη υγειονομική φροντίδα. Είναι οι εργαζόμενοι, ιατροί, νοσηλευτές, διοικητικό και τεχνικό προσωπικό που καθημερινά δίνουν τον δικό τους αγώνα για να προσφέρουν τις καλύτερες υπηρεσίες στους μικρούς ασθενείς. Ήρθε ο καιρός, όλοι μας, να δώσουμε έναν αγώνα. Για να αποτρέψουμε την προσπάθεια απαξίωσης, υποβάθμισης ή και συγχώνευσης του νοσοκομείου με άλλο νοσηλευτικό ίδρυμα. Ας συμμετέχουμε όλοι στην συγκέντρωση της Παρασκευής. Πέρα από οποιασδήποτε κομματικές ταυτότητες, ενωμένοι ας βροντοφωνάξουμε και ας απαιτήσουμε για τα αυτονόητα. Γιατί έχουμε χρέος… Όπως λέει και ο Παλαμάς «Χρωστάμε σε όσους ηρθαν, πέρασαν, θα ´ρθουνε, θα περάσουν. Κριτές θα μας δικάσουν οι αγέννητοι, οι νεκροί». Ο αγώνας δεν αρχίζει ούτε τελειώνει σε μια συγκέντρωση…Είναι συνεχής… Το Καραμανδάνειο είναι όλων μας… Το Καραμανδάνειο είμαστε όλοι εμείς…
