γράφει η Σοφία Καυκοπούλου
Η Παγκόσμια Ημέρα Αδέσποτων Ζώων καθιερώθηκε με πρωτοβουλία των ολλανδικών φιλοζωικών οργανώσεων το 2010, για την ευαισθητοποίηση της διεθνούς κοινότητας σχετικά με την τύχη των αδέσποτων ζώων. Υπολογίζεται ότι 600.000.000 αδέσποτα ζώα διαβιούν σε άθλιες συνθήκες σε όλον τον κόσμο.
Η 4η Απριλίου επιλέχθηκε ως Παγκόσμια Ημέρα Αδέσποτων Ζώων για τρεις λόγους:
- Χρονικά είναι ακριβώς στο μέσο από την 4η Οκτωβρίου, που γιορτάζεται ως Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων
- Είναι ευκολομνημόνευτη ημερομηνία (4/4)
- Δεν υπάρχει κάποια άλλη άξια λόγου εορτή την ημέρα αυτή
Πολλά μπορούν να ειπωθούν με αφορμή τη σημερινή ημέρα, που δεν αποτελεί γιορτή αλλά μέρα συνειδητοποίησης και ενσυναίσθησης απέναντι σε ένα σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα. Γιατί όσο και αν κλείνουμε τα μάτια, πάντα ένα αδέσποτο θα είναι εκεί να μας κοιτάζει με το αθώο, πονεμένο βλέμμα του και να μας θυμίζει ότι δεν είμαστε μόνοι σε αυτόν τον πλανήτη.
Συγκεκριμένα, στην χώρα μας τα τελευταία χρόνια, έχουν γίνει σημαντικά βήματα ως προς την ευαισθητοποίηση για τα ζώα και δη τα αδέσποτα, όπως και για την ευζωία των δεσποζόμενων ζώων που συχνά και αυτά δεν είναι σε καλύτερη μοίρα, όταν εν έτει 2025 συναντάμε στην ελληνική επαρχία βαρελόσκυλα ή σκυλιά ”κουταβομηχανές”.
Η στείρωση, για την οποία τόσες μάχες έχουν δοθεί από τους εθελοντές, πλέον έχει αρχίσει να αποτελεί για το σύνολο των φιλόζωων μία συνήθη χειρουργική επέμβαση που μόνο οφέλη έχει για το ζώο, δεσποζόμενο και αδέσποτο αλλά και για το κοινωνικό σύνολο.
Όσον αφορά τα αδέσποτα ζώα, οι εθελοντές είναι οι άνθρωποι – ήρωες που επωμίζονται χίλιες ευθύνες, με κόστος οικονομικό, κοινωνικό, συχνά μην υπολογίζοντας την ίδια τους την υγεία, ώστε να φέρουν εις πέρας ένα έργο τιτάνιο, για το οποίο είναι υπεύθυνοι οι δήμοι, σύμφωνα με την κείμενη νομοθεσία.
Δυστυχώς όμως, η καθημερινή επαφή με τα αδέσποτα και τις ανάγκες τους, μας φέρνει στο σημείο να πούμε με πλήρη επίγνωση, ότι ελάχιστοι δήμοι σε ολόκληρη την χώρα πράττουν τα νόμιμα και δυστυχώς στα περισσότερα μέρη τα αδέσποτα είναι αφημένα στην τύχη τους.
Ένας, ή περισσότεροι εθελοντές, δεν μπορούν να υποκαταστήσουν τον δήμο που δεν κάνει τη δουλειά του, τους εντεταλμένους υπαλλήλους που ολιγωρούν, το πρόγραμμα στειρώσεων και περίθαλψης που μονίμως ”θα αρχίσει να τρέχει σε λίγο καιρό”…
Οφείλουμε λοιπόν σεβασμό στους εθελοντές και οπωσδήποτε συνέχιση του αγώνα για τα αδέσποτα ζώα, ώστε να πάψουν αφενός να είναι αδέσποτα και να υιοθετηθούν, αφετέρου να μετριαστεί μέσω της στείρωσης ο αριθμός αυτών των ζώων που αργοπεθαίνουν στους δρόμους της Ελλάδας.
