«Κλείνουν 30 χρόνια από εκείνη την μαύρη μέρα που συγκλόνισε την πατρινή κοινωνία και όχι μόνο. Προσωπικά την βίωσα με τον πιο άσχημο τρόπο διότι εκτός του ότι βρισκόμουν εντός του χώρου όπου έγινε η έκρηξη, χάθηκαν και έξι αθώες ψυχές, οι φίλοι μου, μικρά παιδιά». Ο Δημήτρης Ζαρκαδάκης, ο μοναδικός επιζών της τρομακτικής έκρηξης στην οδό Βότση 14, δεν έχει ξεχάσει, ακόμα και 30 χρόνια μετά την εφιαλτική εκείνη ημέρα του 1991, που η ζωή του άλλαξε μέσα σε λίγα λεπτά. «Κάθε χρόνο, όταν πλησιάζει η συγκεκριμένη μέρα, ξυπνάνε μνήμες από το συμβάν, τις οποίες τις έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου για να μπορώ να συνεχίζω να ζω. Υποσυνείδητα μπαίνω πάλι στην όλη διαδικασία. Είναι σαν να το ξαναζώ πάλι από την αρχή» μας λέει.
Ο Δημήτρης Ζαρκαδάκης, βρέθηκε τυχαία εκείνη την ημέρα στην εταιρία κούριερ. Εργαζόταν εκεί, αλλά εκείνη την εποχή ήταν φαντάρος και με την ευκαιρία μιας άδειας πετάχτηκε να πάει να δει τους φίλους και συναδέλφους.
«Μπήκα μέσα και περίμενα να έρθει ένας φίλος μου» θυμάται και συνεχίζει: «Θα βγαίναμε, τον βλέπω να έρχεται και μου λέει “Δημήτρη ένα λεπτό και φεύγουμε”. Καθόμασταν και οι τρεις μας σε έναν πάγκο μέσα στο κατάστημα και ξαφνικά ένιωσα έναν ήχο, μια βοή να δυναμώνει, να δυναμώνει, να δυναμώνει. Ολα αυτά μέσα σε δευτερόλεπτα. Λέω στον εαυτό μου “Δημήτρη, κάτι παθαίνεις, αλλά θα σου περάσει”. Ακούμπησα τον αγκώνα μου πάνω στον πάγκο και έπιασα το κεφάλι μου που αισθανόμουν ότι πήγαινε να σπάσει. Μετά από την βοή όταν πέρασαν λίγα λεπτά, αισθάνθηκα κάποιον πάνω από το κεφάλι μου και λέω “Βοήθεια, έναν γιατρό”. Ηταν ο Σπύρος Βέρροιος και αυτό που θυμάμαι είναι να τον ακούω να λέει “Ρε παιδιά, ένας ζωντανός εδώ”. Εκείνη την στιγμή ο Σπύρος ήθελε να μου τονώσει το ηθικό. Μου έλεγε “Μην ανησυχείς, δεν έχεις τίποτα, θα σου περάσει. Μια έκρηξη έγινε, είσαι καλά, μην φοβάσαι τίποτα”. Με πήρε στην αγκαλιά του και με έβγαλε έξω».
Οι επόμενες εικόνες που του έχουν μείνει αποτυπωμένες στο μυαλό του, είναι μέσα στο ασθενοφόρο. «Εμένα με έβαλαν στο κρεβάτι μιας και ήμουν ζωντανός αλλά τα παιδιά τα έβαλαν απλά μέσα… Σε εκείνο το ασθενοφόρο πρέπει να είμασταν μαζί τρία άτομα… Δεν θυμάμαι πολλά, καθώς τις πρώτες ώρες μετά μπορεί να μιλούσα, θυμάμαι να απαντώ μηχανικά στις ερωτήσεις που μου έκαναν, θυμάμαι αυτή την πρώτη εικόνα στο ασθενοφόρο» τονίζει.
Οι επόμενες ώρες για τον Δημήτρη Ζαρκαδάκη περνούν μέσα σε μια ζάλη. «Με ρωτούσαν και απαντούσα αλλά ήμουν εκτός τόπου και χρόνου. Δεν ήξερα τι είχε συμβεί, δεν καταλάβαινα τίποτα» μας λέει και συνεχίζει: «Είχε έρθει ο Πάνος Σόμπολος και με ρωτούσε να μάθει τι είχε γίνει. Ομως οι δικές μου ερωτήσεις ήταν περισσότερες. Δεν ήξερα τι είχε γίνει και τον ρωτούσα να μου πει αν γνώριζε».
Και μπορεί τα σωματικά τραύματα να επουλώθηκαν, όμως τα ψυχολογικά τραύματα συνόδευαν τον Δημήτρη Ζαρκαδάκη για πολλά χρόνια. «Δυσκολεύτηκα πολύ στη ζωή μου. Δεν μπορούσα να πιστέψω με τίποτα αυτό που είχε συμβεί, ότι είχα χάσει τους φίλους μου, και πάνω από όλα έχασα κάθε χαρά, ελπίδα και διάθεση για ζωή. Ψυχολογικά ήμουν ράκος. Τελικά μπόρεσα και τα κατάφερα και συνέχισα να ζω. Εχω κάνει την οικογένειά μου, πλέον πιστεύω ότι είμαι καλά» τονίζει.
Πελοπόννησος
Σ.Σ. Η φωτογραφία είναι από αιμοδοσία στην οποία συμμετέχει ο Δημήτρης. Ο οποίος σώζει ζωές. Να τον χαίρονται τα παιδιά του και η οικογένειά του. Το flamis.gr εύχεται στον φίλο Δημήτρη ότι καλύτερο.
