Το ξέσπασμα του συνδικαλιστή Δημήτρη Καραγεωργόπουλου για το “δώρο Πάσχα”:
28 χρόνια εργαζόμενος του σκληρού ιδιωτικού τομέα και αδιάκοπα ασφαλισμένος με ένσημα, είναι η πρώτη φορά που παίρνω μόνο 200€ ως Δώρο Πάσχα και μάλιστα από το κράτος. Ακόμα κι όταν στα πιο νεανικά μου χρόνια δούλευα σε οικοδομές, το Δωρόσημο ήταν πιο αξιοπρεπές. Ακόμα κι όταν εργαζόμουν ως σερβιτόρος σε επιχειρήσεις εστίασης και ξενοδοχεία, πάντα στις περιόδους των εορτών το εισόδημα (λίγο το Δώρο, λίγο το φιλοδώρημα) ήταν πολύ καλύτερο.
Ελέω αναστολής εργασίας, εγώ και εκατοντάδες χιλιάδες συνάδελφοί μου «ζούμε» με τα 534€ του κράτους για πάνω από 10 μήνες τον τελευταίο χρόνο.
Κάποιοι άλλοι δε, βρίσκονται σε δυσμενέστερη από εμένα θέση, καθώς δεν έχουν καν το «προνόμιο» του ειδικού βοηθήματος της αναστολής εργασίας.
Πως τα βγάζουμε πέρα; Δαπανούμε μόνο για τρόφιμα. Απλήρωτα ρεύμα, νερό, τηλέφωνο, δάνειο.
Προσπαθώ να μπω στην ψυχολογία των συναδέλφων μου. Εγώ έχω εκπαιδεύσει τον εαυτό μου να λειτουργεί ψύχραιμα, σχεδόν ρομποτικά. Κι ας περνώ ενίοτε χειρότερα από εκείνους που απευθύνονται σε μένα για λύση στα προβλήματά τους. Αυτή όμως είναι μια κατάσταση «απαγωγής». Είσαι «κλειδωμένος» μέσα. Η επιχείρηση που εργάζεσαι είναι κλειστή με κρατική εντολή και μεροκάματο αλλού δεν μπορείς νόμιμα να κάνεις ώστε να συμπληρώσεις εισόδημα. Και τα 534€ δεν φτάνουν για τίποτα. Η ψυχολογία χάλια, οι εισπρακτικές να βομβαρδίζουν όλες τις ώρες της ημέρας το κινητό σου. Και εσύ εκεί ψύχραιμος, να γελάς και να δίνεις κουράγιο σε όλους. Στην οικογένεια, σε όλους και όλα όσα εκπροσωπείς.
Για όλη αυτή την κατάσταση δεν φταίει μόνο η πανδημία. Σαφέστατα υπάρχουν πολιτικές ευθύνες, λανθασμένες εκτιμήσεις ειδικών, οριζόντιες και καθόλου έξυπνες κυβερνητικές αποφάσεις διακοπής οικονομικών δραστηριοτήτων, ασυνείδητοι συμπολίτες, ανεύθυνες πολιτικές δυνάμεις, κι άλλοι πολλοί παράγοντες συνθέτουν το παζλ της αποτυχίας.
Και κάτι ακόμα. Σας ζηλεύω και σας ζηλεύω πολύ. Ζηλεύω όλους όσοι μέσα στην πανδημία έχετε το «προνόμιο» να ρέει κανονικά η μισθοδοσία σας. Ζηλεύω όλους όσοι δεν στερείστε πράγματα οι ίδιοι και οι οικογένειες σας διότι έχετε την τύχη να υπηρετείτε σε φορείς και υπηρεσίες που σας εξασφαλίζουν εργασιακή ασφάλεια και μισθολογική σταθερότητα. Ζηλεύω και παλεύω να καταφέρουμε να βρεθούμε και εμείς οι υπόλοιποι, οι πολλοί, σε καλύτερη θέση, αν όχι στην ίδια. Σας ζηλεύω πραγματικά, αλλά ταυτόχρονα χαίρομαι για εσάς.
Θα πρέπει όμως να γίνει κατανοητό ότι η πανδημική κρίση, που ήρθε ως συνέχεια της κρίσης των μνημονιακών χρόνων, βάζει νέα προτάγματα στο τραπέζι. Φέρνει στο προσκήνιο με έντονο τρόπο έναν κόσμο μεγάλων ανισοτήτων. Έναν κόσμο που υποεκπροσωπείται και βρίσκεται διαρκώς πεσμένος στο καναβάτσο και πρέπει μα σηκωθεί κάποια στιγμή. Να χαρεί έστω και μια νίκη βελτιωτική πριν αποδημήσει. Κι αυτό θα συμβεί μόνο αν του δώσουμε φωνή. Και για να αποκτήσει φωνή ο κόσμος αυτός θέλει πολύ δουλειά και βεβαίως να ξεφύγουμε από τα στενά και μικρά πλαίσια λειτουργίας μας. Αυτά που μας ταμπουρώνουν στην υπεράσπιση των δικών μας μικρών προνομίων. Αυτά που μας κλείνουν στο συντεχνιακό μας μικρόκοσμο και δεν μας επιτρέπουν να υπηρετήσουμε πιο πλατιά και πιο μαζικά τους ανθρώπους του μόχθου και της εργασίας. Να ξεφύγουμε από τα πλαίσια που εγκλωβίζουν τη σκέψη μας σε μικροσυμφέροντα και μας οδηγούν σε υποδείξεις με υψηλή δόση ελιτισμού.
Αυτά και άλλα πολλά επιβάλλεται να μας απασχολήσουν και θα μας απασχολήσουν αναπόφευκτα και στο εσωτερικό των συνδικάτων το επόμενο διάστημα. Στο πλαίσιο ζωντανών και ειλικρινών διαδικασιών. Αυτή η συζήτηση χρονίζει, εκκρεμεί πολύ καιρό τώρα και άλλη αναβολή εκ των εξελίξεων δεν επιδέχεται.
