«Μπαίνοντας μέσα, το πρώτο πράγμα που έκανα εικόνα ήταν τα κρύα απογεύματα του χειμώνα. Πονούσαν τα δάχτυλα από το κρύο και σε χτυπούσαν τα ξύλινα στεφάνια. Έχω κλάψει πολύ για αγώνες που δεν πήγαν όπως θα ήθελα και άντε ξανά “σήκω Ντορέττα”. Εκπαιδεύεσαι στο να διαχειρίζεσαι την αποτυχία. Στεναχωριέμαι όταν κάνω κάτι στη δουλειά και δεν πάει όπως θα ήθελα αλλά δεν με παίρνει από κάτω. Όσο προσπαθείς δεν αποτυγχάνεις, μαθαίνεις. Σταμάτησα να αθλούμαι γιατί δεν ήθελα άλλο. Είχα έναν σοβαρό τραυματισμό στο κεφάλι έκανα 12 ράμματα».
