Το πρωί της 15ης Φεβρουαρίου 2014 ξύπνησα άγρια χαράματα απ’ τα κλάματα ενός κουταβιού. Προσπάθησα να ξανακοιμηθώ, αλλά οι γοερές τσιρίδες του δεν με άφησαν. Ντύθηκα πρόχειρα και με την τσίμπλα στο μάτι βγήκα στον κήπο. Εκανε ψοφόκρυο, θυμάμαι. Ακολουθώντας το κλάμα, διαπίστωσα ότι ερχόταν κάτω απ’ το αυτοκίνητό μου, που ήταν παρκαρισμένο στο πεζοδρόμιο, μπροστά από την καγκελόπορτα. Χρειάστηκε να πέσω στα τέσσερα για να δω το φωνακλάδικο κουτάβι ακριβώς κάτω από τη μηχανή. Ηταν μια γκρίζα μαλλιαρή χουφτίτσα όλο κι όλο.
Το πήρα στο σπίτι, το στέγνωσα -διότι ήταν μούσκεμα απ’ τη βροχή που είχε ρίξει- και του ζέστανα λίγο γαλατάκι. Και μόλις ήρθε στα ίσα του φώναξα τον γλυκό μου Σούρτα, τον πιο καλόκαρδο σκύλο που είχα ποτέ, και του τον παρέδωσα: Πάρ’ τον, και να μου τον κάνεις καλό σκύλο, όπως είσαι κι εσύ! Αυτό ήταν. Ο Σούρτας έγινε ο μπαμπάς και ο δάσκαλος του Ταρζάν – όπως τον βαφτίσαμε.
Το ίδιο εκείνο πρωινό του Φεβρουαρίου, κάπου 500 μέτρα από το σπίτι μου, και μια άλλη οικογένεια ξύπνησε χαράματα από τα κλάματα ενός άλλου σκυλιού. Βγήκαν κι εκείνοι στον κήπο τους, έψαξαν και βρήκαν επίσης ένα κουταβάκι να σπαράζει στο κλάμα. Εκείνοι δεν είχαν σκύλο, ούτε σκόπευαν να αποκτήσουν. Αλλά πώς να το αφήσουν μέσα στο κρύο στον δρόμο. Το πήραν λοιπόν κ.λπ., κ.λπ. Ηταν κοριτσάκι και το είπαν Πηνελόπη…
Μερικά χρόνια αργότερα, καθώς κάναμε τη βόλτα μας με τον Ταρζάν, τον οποίο ο δικός μας είχε δεμένο στο λουρί του, συναντήσαμε μια νεαρή κοπέλα με τον σκύλο της, δεμένος κι αυτός στο λουρί του. Ο σκύλος εκείνος έμοιαζε κάπως στον Ταρζάν, ίδιο μέγεθος, ίδια περίπου ηλικία, ίδιο σουλούπι. Η κοπέλα και ο δικός μου έπιασαν κουβέντα. Να μη σας τα πολυλογώ, είχε βρει κι εκείνη τη σκύλα της ένα πρωινό έξω από τον κήπο της, έκανε κρύο, μάλλον ήταν Φεβρουάριος… Και, ναι, ήταν το 2014! Η Πηνελόπη και ο Ταρζάν ήταν αδέρφια! Κάποιος ή κάποια τα είχε βρει ή κάποιος ήθελε να τους βρει σπίτια και άφησε ένα σε μας και ένα στο σπίτι της γειτόνισσας. Με την οικογένεια της οποίας συμπεθεριάσαμε.
Τότε ο δικός μου έριξε την ιδέα να λύσουν τα αδελφάκια για να δουν πώς θα συμπεριφερθούν το ένα στο άλλο. Η κοπέλα δίστασε -«είναι επιθετική η Πηνελόπη με τα ξένα σκυλιά». Ο δικός μου επέμεινε και τελικά τα λύσανε και περίμεναν με αγωνία να δουν τι θα γίνει. Και να τι έγινε:
Ταρζάν και Πηνελόπη, μετά από μια στιγμή αμηχανίας, ρίχτηκαν το ένα πάνω στο άλλο, σηκώθηκαν στα δύο πίσω πόδια, αγκαλιάστηκαν, χόρεψαν για λίγο και μετά άρχισαν ένα τρελό κυνηγητό ανάμεσα στους πελώριους ευκαλύπτους της μεγάλης πλατείας. Μια κυνηγούσε αυτή και μια εκείνος, σαν δυο χαρούμενα κι ευτυχισμένα παιδιά. Κι ένα τέταρτο μετά, λαχανιασμένα, με τη γλώσσα έξω, ήρθαν κοντά μας, ξαναδέθηκαν στα λουριά τους και γυρίσαμε στα σπίτια μας.
Από τότε ο Ταρζάν κι η Πηνελόπη έχουν συναντηθεί πολλές φορές, αλλά πάντα δεμένοι στα λουριά τους. Το πείραμα δεν επαναλήφθηκε ποτέ, κι ας ήταν επιτυχημένο. Η Πηνελόπη πάντα αγριεύει όταν την πλησιάζει, αλλά, αν θέλετε τη γνώμη μου, μάλλον σκέρτσα τού κάνει…
Αλλοπάρ
Μόλις έμαθαν οι γάτες τα νέα για την Πηνελόπη και τον Ταρζάν το ’ριξαν στα τσιφτετέλια! Μπορεί να μην έχουμε φωτογραφία με τον Ταρζάν και την Πηνελόπη να χορεύουν, βρήκαμε όμως άλλες χορευτικές φωτογραφίες. (Οι φωτογραφίες πάρθηκαν από τον Μασαγιόσι Γιαμαμότο και δημοσιεύτηκαν στους «Τάιμς» του Λονδίνου)
* Η ιστορία που σας είπε η Αλλοπάρ είναι 100% αληθινή. Η Πηνελόπη υπάρχει, είναι 8 χρόνων -όσο κι ο Ταρζάν- και γαβγίζει τους πάντες, είτε επειδή περνάνε μπροστά από τον κήπο της ή επειδή την πλησιάζουν πολύ στη διάρκεια της βόλτας. Δίνει την εντύπωση της στρίγκλας, αλλά οι δικοί της με διαβεβαιώνουν ότι, αντίθετα, είναι τρυφερή και χαδιάρα.
