Στην υπέροχη ταινία γουέστερν του Σέρτζιο Λεόνε, «Ο καλός ο κακός και ό άσχημος», ο Κλιντ Ίστγουντ κρατά ένα πιστόλι, πετά ένα φτυάρι στον Ελάι Γουάλας και του λέει: «Υπάρχουν δυο ειδών άνθρωποι στον κόσμο. Αυτοί που κρατούν ένα πιστόλι και αυτοί που σκάβουν».
Πράγματι υπάρχουν δυο ειδών άνθρωποι στον κόσμο. Είναι αυτοί που έχουν την δική τους άποψη και αυτοί που περιμένουν από το κόμμα η από το διαδίκτυο «γραμμή», για να βγουν να την εμφανίσουν σαν δική τους. Οι δεύτεροι είναι απίστευτα περισσότεροι.
Είναι μια φοβερή σε ένταση πραγματικότητα που όμως έχω αντιληφθεί ότι είναι εντελώς φυσιολογική. Υπάρχουν όλες οι λέξεις σε ένα λεξικό, πόσοι μπορούν να συντάξουν έναν υπέροχο λόγο; Ελάχιστοι. Υπάρχουν όλα τα τραγούδια των ανθρώπων στο Youtube ή στο Spotify. Πόσοι μπορούν να ετοιμάσουν ένα απολαυστικό μουσικό πρόγραμμα; Ελάχιστοι.
Υπάρχουν μπροστά στα μάτια μας όλες μα όλες οι αλήθειες της καθημερινότητας που μας αφορούν. Πόσοι μπορούν να τις αξιολογήσουν και να διαχωρίσουν το ψέμα από την αλήθεια ή το ασήμαντο από το σπουδαίο; Ελάχιστοι.
Αυτή ακριβώς είναι και η γενεσιουργός αιτία πίσω από τις συνωμοσιολογίες, τις αποδοχές σε εξωπραγματικές και απίθανες εξαγγελίες. Η ΑΔΥΝΑΜΙΑ να αξιολογούμε. Δεν έχω καμία απολύτως αμφιβολία ότι πάντα θα υπάρχουν οι πολλοί που θα πιστεύουν ότι ο Σώρρας έχει τρία τρισ. δολάρια, η Γη είναι επίπεδη, πανδημία δεν υπάρχει ούτε νεκροί, οι εξωγήινοι ζουν ανάμεσα μας.
Πάντα θα υπάρχουν οι πολλοί που θα κρίνουν την πολιτική τυφλά σαν οπαδοί χωρίς δικιά τους γνώμη, θα αναπαράγουν την κομματική γραμμή και θα διαδηλώνουν στους δρόμους όχι σαν ελεύθεροι άνθρωποι αλλά σαν πειθήνια κομματικά φερέφωνα.
Σε αυτό το αδιέξοδο πολλές φορές περιβάλλον, οι λίγες φωνές που κάτι προσπαθούν να πουν, μοιάζει να ματαιοπονούν. Όλοι τα ξέρουν όλα, τι να τους πει κάποιος που παραθέτει όλα τα επιχειρήματα αλλά δεν τα διαβάζουν καν; Επιχειρήματα όχι γιατί ξέρει την μια και μοναδική αλήθεια, την μεγάλη αλήθεια, αλλά επιχειρήματα απλώς για να σκεφτούν και να αποφασίσουν. Όμως δεν θέλουν να σκεφτούν…
