Τα χείλη της τρέμουν… τα λόγια βγαίνουν με το ζόρι για να περιγράψει την απόλυτη καταστροφή που σίγουρα θέλει να ξεχάσει όσο πιο γρήγορα γίνεται…
Στα συντρίμμια, στα αποκαΐδια του σπιτιού της, κοιτά και ξανακοιτά «βυθισμένη» σε έναν κόσμο θλίψης και απελπισίας. Μας δείχνει ότι απέμεινε και μόλις που μπορεί να σταθεί στα πόδια της… Είναι έτοιμη να καταρρεύσει, βουρκώνει… σχεδόν δακρύζει, μπορεί να θέλει να βγάλει και μια κραυγή που αντιστοιχεί σε μία και μόνο λέξη: «Γιατί;..».
