‘’Με ένα συρτάκι αποχαιρέτησαν τους γάλλους πυροσβέστες που συνέβαλαν στην αντιμετώπιση της πύρινης λαίλαπας στη Γορτυνία, οι κάτοικοι της περιοχής. Πλήθος ανθρώπων από το Καλλιάνι Γορτυνίας χόρεψαν συρτάκι έξω από το κεντρικό καφενείο του χωριού στην πλατεία. Μάλιστα, εκτός από αυτό, για να ευχαριστήσουν τους πυροσβέστες από τη Γαλλία, τους έκαναν το τραπέζι με φαγητά, κρασί και μπύρες’’, σύμφωνα με την ιστοσελίδα arcadiaportal.gr.
Μεγάλη ευγνωμοσύνη χρωστάμε σε λαούς που ήρθαν να μας συντρέξουν στη μεγάλη συμφορά που μας βρήκε, ήρθαν από πρώτοι οι Γάλλοι, ακολούθησαν Ρουμάνοι, Σουηδοί, Ελβετοί, Γερμανοί, Ισπανοί, Βρετανοί, Σέρβοι, Αμερικανοί, Ρώσοι, Πολωνοί και κάμποσοι Άραβες. Αν ξέχασα κάποιους δεν πειράζει, δεν αλλάζει και πολλά στην όμορφη εικόνα που φιλοτέχνησε η πραγματική αγάπη και η αλληλεγγύη των λαών με φόντο την Λαίλαπα και την απελπισία. Προσέχουμε στις χώρες που συμμετέχουν, σε αυτές που μας στήριξαν, ότι κυριαρχούν οι χώρες της Ευρώπης κι έτσι πρέπει να είναι. Γιατί η Ευρώπη των λαών, της αλληλοϋποστήριξης, την συμπόνιας και της κατανόησης έτσι χτίζεται, όχι με μνημόνια εξαλλοσύνης, τιμωρίας και πειθαναγκασμού. Με μνημόνια πραγματικής συνεννόησης, υποστήριξης, ενσυναίσθησης και αλληλοσεβασμού. Η Αλληλεγγύη σχετίζεται με έννοιες όπως η συμπαράσταση και η αλληλοβοήθεια. Στηρίζεται στο αίσθημα ενότητας μεταξύ ατόμων που τους συνδέουν κοινά συμφέροντα, στόχοι ή κίνδυνοι. Είναι έννοια κυρίως κοινωνιολογική και αναφέρεται περισσότερο σε ομάδες ανθρώπων, παρά σε μεμονωμένα άτομα. Αφορά τις σχέσεις που αναπτύσσονται και με τις οποίες συνδέονται οι άνθρωποι μεταξύ τους σε μια κοινότητα.
Δεν ξέρω πόσο βόηθησε πάλι εκείνη η έρμη Ακρόπολη, η αίγλη των προγόνων μας και το αρχαίο κάλλος να κινητοποιηθούν οι Ευρωπαίοι φίλοι μας, οι οποίοι για άλλους από μας είναι ‘’δανειστές’’, για άλλους ‘’εταίροι’’, για άλλους κοράκια, για άλλους τα τέρατα που, κατά καιρούς, ορμούν να μας κατασπαράξουν και για άλλους απλώς φίλοι και συνάνθρωποι που ένιωσαν την ανάγκη να στηρίξουν ένα κομμάτι της πολύπαθης ηπείρου μας που είχε λαμπαδιάσει. Ένα πράγμα φαίνεται κάθε μέρα και πιο καθαρά η Ευρώπη, όχι κάποια ιδανική Ευρώπη, αυτή η Ευρώπη που βλέπουμε μπροστά μας με τις αδυναμίες της, με τις χρονοβόρες διαδικασίες της, με την αναποφασιστικότητα της, με τα λάθη της, με τα δύο βήματα μπρος, τρία στο πουθενά, είναι η μεγαλύτερη ελπίδα των λαών της ηπείρου μας. Ο αιώνας μας θα οδηγήσει τις χώρες που την αποτελούν σε συναδέλφωση και οι λαοί θα πιέσουν, συν τω χρόνω θα αναγκάσουν τις ηγεσίες σε περαιτέρω ενοποίηση διαφορετικά μας περιμένουν και εμάς και τις χώρες και την ήπειρο και τον πλανήτη σκοτεινές και απάνθρωπες εποχές. Οι κρίσεις και όχι μόνο από την ανθρωπογενή κατάρρευση της φύσης είναι πολλές, μεγάλες και για τις χώρες που θα τις αντιμετωπίσουν μεμονωμένα ανυπέρβλητες. Τα προβλήματα είναι κοινά, κοινή πρέπει να είναι και η προσπάθεια να τα λύσουμε, διαφορετικά και οι σπηλιές μια χαρά θα είναι, ειδικά για τις φλογερές μέρες των πύρινων καλοκαιρών που έρχονται.
Η Ελλάδα και η Πορτογαλία μπορεί να χρειάζονται αυτοπεποίθηση, αλλά εξίσου αναγκαία είναι η ταπεινότητα και η κατανόηση από τις μεγάλες χώρες και κυρίως για την ηγέτιδα δύναμη της ηπείρου τη Γερμανία. Φαίνεται πως όσο μικρά αποτελέσματα μπορούν να έχουν οι θεωρητικούρες περί αλληλεγγύης (ούτως ή άλλως η λέξη έχει ταλαιπωρηθεί και κακοποιηθεί όσο λίγες) τόσο αποτελεσματικές αποδεικνύονται οι δύσκολες καταστάσεις και κυρίως τα φυσικά φαινόμενα τα οποία όλο και συχνότερα χτυπούν αδυσώπητα τον Πλανήτη, κονταίνουν το μεγεθυμένο εγώ του ανθρώπου και το τοποθετούν στις κανονικές του διαστάσεις.
Σημείωση
Με απασχόλησε αρκετά με τι είδους φωτογραφίες να επενδύσω το παρόν κείμενο κι επειδή με τα καμένα μαύρισε η ψυχή μας, η ματιά μας, το μυαλό μας, αποφάσισα να μη βάλω φωτογραφίες από όλη αυτή τη συμφορά. Διάλεξα μερικές φωτογραφίες από τη Στροφυλιά. Εξ αιτίας της δουλειάς μου και επειδή, όταν μπορώ, ταξιδεύω από δω κι από κει, έχω δει αρκετά δάση ένα από τα ομορφότερα είναι αυτό της Στροφυλιάς. Αλλά σ’ αυτό το υπέροχο ποίημα της φύσης θα επανέλθουμε.
Για συγκέντρωση ειδών πρώτης ανάγκης, τροφίμων, νερών, ζωοτροφών και φαρμακευτικού υλικού και μια γιγάντια επιχείρηση μεταφοράς και τροφοδοσίας έχει στηθεί από τους ίδιους τους δήμους της Αττικής.
Η ανταπόκριση του κόσμου είναι και τεράστια και συγκινητική. Ανθρωποι κάθε ηλικίας έσπευσαν και συνεχίζουν να σπεύδουν στα σημεία που έχουν ορίσει οι δημοτικές Αρχές και συνεισφέρουν ό,τι μπορεί ο καθένας, με αποτέλεσμα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα να έχουν συγκεντρωθεί τεράστιες ποσότητες προς βοήθεια των πληγέντων από τις πυρκαγιές και οι δήμοι ήδη να έχουν πραγματοποιήσει με δικά τους μέσα τις πρώτες αποστολές, αρχικά προς τις Αχαρνές, τη Βαρυμπόμπη και τα βόρεια τμήματα της Περιφέρειας και ακολούθως προς τη Βόρεια Εύβοια, τη Μάνη, την Ηλεία και την Αρκαδία.
Ομως όταν βλέπεις τον χάρτη της NASA με τις πυρκαγιές σε όλον τον πλανήτη, κι όταν ακούς ότι μέσα σε μια μέρα υπάρχουν ενενήντα μέτωπα σε όλη την Ελλάδα αναρωτιέσαι μήπως κάπου αλλού είναι το πρόβλημα. Είναι καθησυχαστικό να αποδίδεις σε ανθρώπινη ενέργεια τις καταστροφές. Βρίσκεις τον ένοχο και ξεμπερδεύεις με το φαινόμενο. Είναι ακριβώς το πρόβλημα που θέτει η τραγική σκέψη.
Ειδικά στην Αττική, το επίπεδο διαβίωσης πέφτει πια δραματικά. Για την ακρίβεια, δεν είναι πια θέμα διαβίωσης, αλλά επιβίωσης. Και σε αυτές τις συνθήκες, δεν έχει νόημα να τσακωνόμαστε για τα όποια μέτρα προτείνει ή αποφασίζει ο καθένας. Γιατί φοβάμαι πως αυτά που πραγματικά πρέπει να γίνουν και να κάνουμε, δεν τα έχουμε καν σκεφτεί ακόμη. Ούτε ως πολιτεία ούτε ως πολίτες. Ή, και αν τα σκεφτήκαμε, δεν τολμούμε να τα πούμε. Ούτε να τα γράψουμε.
