Μας είχε λείψει το Ρωμαϊκό Ωδείο τα τελευταία δύο χρόνια και το χρώμα των θεατρικών παραστάσεων που έρχονταν τα καλοκαίρια στην Πάτρα.
Αυτή η αναμονή για να δεις το τάδε έργο της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, με τον τάδε σκηνοθέτη ή τον τάδε ηθοποιό, έχοντας σαν φόντο το πατρινό ηλιοβασίλεμα από τα ψηλά διαζώματα του Ωδείου και τη συντροφιά του φεγγαριού στη συνέχεια της βραδιάς.
Το χειροκρότημα του κόσμου για τους ηθοποιούς, οι ατάκες τους από την ορχήστρα που κάνουν τους θεατές να γελούν, το άσχετο κορνάρισμα του αυτοκινήτου από τον δρόμο και στο τέλος η αναμονή για να περιμένεις ένα αυτόγραφο, μια φωτογραφία ή να χαιρετήσεις το αγαπημένο σου πρόσωπο της παράστασης.
Με λίγα λόγια μας είχε λείψει το Ρωμαϊκό Ωδείο και οι παραστάσεις που φιλοξενούσε. Κι ευτυχώς δεν είχαν λείψει μόνο σε μας, αλλά σε ένα μεγάλο μέρος του θεατρικού κοινού της Πάτρας.
Πάλι καλά που υπάρχει το Φεστιβάλ Πάτρας και ο Ανδρέας Ανδριόπουλος, ξυπνώντας μας όλη αυτή την διάθεση για το Ρωμαϊκό Ωδείο που είναι συνυφασμένο στη συνείδηση μας με τα πολιτιστικά καλοκαίρια της πόλης μας.
Οι παραστάσεις των Βάκχεων και της Μήδειας, αγκαλιάστηκαν από το κοινό και γι’ αυτό θα ξαναπαιχτούν (4 και 12 Σεπτεμβρίου αντίστοιχα), ενώ μεσολαβεί στις 6 Σεπτεμβρίου η παράσταση Αντιγόνη που αποτελεί και την επίσημη πρεμιέρα του φεστιβάλ.
Ενός φεστιβάλ που κλείνει πλέον 40 χρόνια από το 1981 όταν και μπήκε για πρώτη φορά στην ζωή μας.
