Στον άνθρωπο που υπηρέτησε και νοηματοδότησε βαθιά τις λέξεις με τη μουσική του, που άνοιξε τα παράθυρα της ποίησης στο λαό, στον Μίκη των σκληρών αγώνων αυτής της χώρας , του κλείνουμε τα μάτια, του χαϊδεύουμε τα Σγουρά Μαλλιά, ενωμένοι σε έναν βουβό Επιτάφιο θρήνο. Σήμερα πενθούμε έναν από τους Ήρωες των άπαρτων βουνών, έναν Νεκρό Αδελφό που παραμένει αθάνατος. Σήμερα πενθούμε τον Παγκόσμιο Μίκη Θεοδωράκη.
Φεύγει από την επίγεια ορατότητα και στο φευγιό του οριοθετείται ο σύντομος 20ος αιώνας και η πολιτική ιστορία της Αριστεράς που κουβαλά εντός του. Μαζί του ‘’φεύγουν’’ και οι μουσικές, τα τραγούδια, ως πολύτιμα αντικείμενα μεταμόρφωσης αυτού του κόσμου. Τραγούδια που γεννήθηκαν με ωδίνες στους τόπους εξορίας, που βάδισαν τον Ωροπό, τη Μακρόνησο, τη Ζάτουνα, που χρησίμευσαν στην ανασυγκρότηση της ελληνικής συλλογικής μνήμης, που έχτισαν την πολιτική συνείδηση, που ανανέωσαν την ταυτότητα ενός Λαού Βασανισμένου. Τραγούδια που εμείς, όλοι εμείς οι μικροί, οι ταπεινοί που είχαμε την τύχη να συνυπάρξουμε ημερολογιακά μαζί σου, τραγουδήσαμε.
Ο υποκινητής της ελληνικής πολιτιστικής αναγέννησης δεν μπορεί να ΄΄φύγει΄΄. Ένας Μπολιβάρ, ένας ωραίος ως Έλλην δεν πεθαίνει . Ο Μίκης μπολιάζει και τώρα και για πάντα τη μνήμη μας και παραμένει αθάνατος και εμείς συγκλονισμένοι τον ακολουθούμε σιγοτραγουδώντας ΄΄…άρμεγες με τα μάτια σου το φως της Οικουμένης΄΄.
