Σεπτέμβριος, 1993. Το λέει και η ηλεκτρονική σφραγίδα στη φωτογραφία. Ο Μίκης Θεοδωράκης θα έρθει στο στούντιο του Ράδιο Γάμμα, ενόψει συναυλίας του στην Πάτρα. Τον αναλαμβάνει ο υπογράφων. Περήφανος και φιλόδοξος, καθότι διαβασμένος. Η μεταπολιτευτική συγκυρία μάς επέβαλε ως αυτονόητη τη σπουδή στα ταραγμένα χρόνια του ’60 και της δικτατορίας. Εχουμε ετοιμάσει τις ερωτήσεις. Πού να ξέραμε ότι ο Μίκης δεν θα έφερνε απλώς τις απαντήσεις, αλλά θα μας άνοιγε στο στούντιο ολάκερο το βιβλίο του εαυτού του, παρτιτούρες, βιώματα, ιστορίες, περιπέτειες αναμνήσεις.
Η πόρτα ανοίγει και μπαίνει ένας (ψηλός, το ξέραμε αυτό) κύριος. Οπως ακριβώς τον περιμέναμε. Βλέμμα γεμάτο αυτοπεποίθηση: Οπου και να με βάλετε, θα τη βρω την άκρη μου. Είναι περασμένα εξήντα και φαίνεται περασμένα εξήντα. Φοράει ένα χάλκινο βραχιολάκι, αυτό που συνηθίζεται εκείνες τις μέρες για προβλήματα με δισκοπάθειες και άλλα συναφή.
Δεν χρειάζονται πρόλογοι. Δεν χρειάζεται ζέσταμα. Ηδη η πρώτη ερώτηση είναι σαν να μην έχει ακουστεί, σαν να δίνεις σύνθημα στον χείμαρρο να αρχίζει να κυλάει. Σύντομα καταλαβαίνεις ότι οι ερωτήσεις δεν έχουν και μεγάλη σημασία, απλά ενεργοποιούν την οικεία εγκεφαλική σύναψη και αναβλύζει υποχείμαρρος του χειμάρρου: Κάθε νύξη ενεργοποιεί μια δέσμη αναμνήσεων. Τα θυμάται όλα, και αισθάνεται υποχρεωμένος να τα πει, χάριν της ακρίβειας και της ιστορικής αλήθειας, σαν να πρόκειται κάθε παράλειψη να τεμαχίσει ζωτικά τμήματα του κορμιού του ή να αφανίσει γράμματα από το όνομα Μίκης Θεοδωράκης.
Σε πλείστα σημεία μάλιστα προτρέχει, αμφιβάλλει πως είναι πιθανό ο δημοσιογράφος να κατέχει. Η συνέντευξη τελειώνει μετά από τρεις ώρες, έχοντας καταλυθεί η έννοια της συνέντευξης. Παραμένει φρέσκος και λαμπερός. Οι αναμνήσεις τον τρέφουν, όπως και η πίστη στην αξία των πεπραγμένων και των βιωμάτων. Καμία αίσθηση ματαιότητας. Καμία θλίψη δεν θα τον νικήσει, κανένας θάνατος δεν μπορεί να τον σκοτώσει. Ούτε καν ο χθεσινός.
