Χρήστες του λιμανιού μιλούν πλέον από τώρα για νέες «φουρνιές» Αφγανών μεταναστών που κυκλοφορούν στην παραλιακή ζώνη πάντα με «στόχο» το λιμάνι και τα καράβια του. Η «Π» βρέθηκε στην είσοδο του λιμανιού αλλά και στον εσωτερικό χώρο, καταγράφοντας τις «βόλτες» Αφγανών που πλέον δεν κινούνται κατά ομάδες, δεν κάνουν δηλαδή τα «γιουρούσια» στα οποία κάποτε επιδίδονταν, αλλά ενεργούν μεμονωμένα, πάντα με ασφάλεια και προσεκτικές κινήσεις.
Φυσικά θεωρούν… της πλάκας, την περίφραξη της λιμενικής ζώνης, όπως και αυτήν με το πλέξι γκλας η οποία κόστισε στο Ελληνικό Δημόσιο 1 εκατομμύριο ευρώ (κατασκευάστηκε επί Διευθύντοντος Συμβούλου του ΟΛΠΑ Νίκου Κοντοέ). Δυσκολεύονται μόνο από τα καγκλελωτά και γεμάτα μεταλλικά «αγκάθια» και «τσεκουράκια» συρμπατοπλέγματα της ζώνης ISPS αλλά και πάλι… καταφέρνουν και περνούν μέσα.
Σε περίπτωση δε που στο λιμάνι έχει προγραμματισμένες αναχωρήσεις πλοίων για Ιταλία και οι νταλίκες είναι σχεδόν ακινητοποιημένες πριν την είσοδο, ε τότε οι μετανάστες… κάνουν πάρτι!
Όπως βλέπετε στις φωτογραφίες, οι Αφγανοί κινούνται με… περισσή άνεση. Με το νερό στα χέρια, με τα ακουστικά του smartphone στα αυτιά τους κλπ. Σαν αίλουροι υπερπηδούν τους τρεις φράχτες και πολλοί εξ αυτών καταφέρνουν και φθάνουν στον προορισμό τους: Στο εσωτερικό μιας νταλίκας. Η πιθανότητα να μην τους αντιληφθεί ο οδηγός… είναι μεγάλη!
Η επικράτηση των «ταλιμπάν» στο μακρινό Αφγανιστάν έχει ήδη «τρομάξει» τους χρήστες του λιμανιού. Η προσφυγική ροή ξεκίνησε και σύντομα αυτό το τεράστιο ποτάμι… θα «εκβάλλει» στον Πατραϊκό κόλπο! Οσα μέτρα και αν λάβουν στα σύνορα, η εμπειρία λέει πως… πάντα κάποιοι θα περνούν! Είναι χαρακτηριστική η δήλωση του ναυτιλιακού πράκτορα και δημοτικού συμβούλου Αντώνη Κουνάβη: «Με την πρόσφατη επικράτηση των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν χτύπησε ένα ηχηρό «καμπανάκι» για την (αναμενόμενη) έλευση ενός νέου προσφυγικού ρεύματος. Ως Πάτρα, δεν πρέπει να καθίσουμε με σταυρωμένα χέρια. Αιρετοί και μη αιρετοί παράγοντες, καθώς και τοπικοί φορείς, πρέπει να συντονιστούμε εγκαίρως και να βρούμε μια κοινή συνισταμένη για ένα οξύ πρόβλημα με τις επιπτώσεις του οποίου έχουμε βρεθεί ξανά αντιμέτωποι, με τις γνωστές παρενέργειες. Από καθαρά ανθρωπιστική άποψη, οφείλουμε βέβαια να είμαστε στο πλευρό αυτών των δυστυχισμένων ανθρώπων, που ενδέχεται να μας ξαναχτυπήσουν την πόρτα, αλλά από την άλλη πλευρά οφείλουμε να αποφύγουμε ένα αίσχος, που δεν τιμά πρωτίστως την ανθρώπινη αξιοπρέπεια….»!
