Όταν ο Ιωάννης – Ιάκωβος Μάγιερ κι 7 9 διεκήρυττε οτι “η δημοσίευσις είναι η ψυχή της δικαιοσύνης”, προφανώς, δε μπορούσε να φανταστεί οτι και η παραπληροφόρηση θα ενεδύετο τις όμορφες ιδέες του, με σκοπό και στόχο, όμως, όχι τη δικαιοσύνη αλλά την αδικία!Δυστυχώς, στις πολύ πονηρές, ανήθικες και εκφυλλιστικές μέρες μας το κακό με τη παραπληροφόρηση έχει παραγίνει, έχει θεριέψει κυριολεκτικά…Συνήθισε, πια, ο σύγχρονος μαζάνθρωπος-που δε σκέπτεται, δεν έχει κρίση και, δυστυχώς, εύκολα κατευθύνεται-να δέχεται, να πιστεύει και να διαδίδει ο, τι σητόβρωτο του πασάρουν.. Έτσι λοιπόν συντάκτες τίμιοι και με ηθική στις φλέβες τους δε μπορούν πια να ανεχθούν τη κατ’επιφασιν, “δημοσιογραφία της λάσπης και του ψεύδους”. Το τελευταίο καιρό, σε έντυπο βλέπομε, μια συντονισμένη πολεμική εναντίον της τοπικής μας εκκλησίας. Είναι τόσο αισχρή αυτή η πολεμική, τόσο ποταπη, κοντολογίς τόσο πεζοδρομιακή και κουτσομπολίστικη ώστε να διερωτάται κάθε καλόπιστος: Άρα γε, αγαπούν την Εκκλησία Του Χριστού όσοι συντασσουν τέτοια κείμενα ή αναπαράγουν αυτά; Διότι αυτό είναι κομβικό το ερώτημα…
Προσωπικά, παλαιότερα σε εφημερίδες της Πάτρας όπου εργαζόμουν έχω δεχθεί μπουλινγκ ακριβώς επειδή έβλεπα – και βλέπω- τη δημοσιογραφία σαν ένα μεγάλο σχολείο, που πρέπει να ενημερώνει αλλά εν ταυτώ να διδάσκει και να διαπλάθει το λαό και όχι με πιπεράτες ψευτιές να δημιουργεί ντόρο είτε για να… “πουλήσει” είτε για να αποδομήσει. Πολλές δε φορές, να αποδομήσει θεσμούς ιερούς και Άγιους.
Μιλάμε για χαμένα ιδανικά στο λαό μας, όταν εμείς οι δημοσιογράφοι είμαστε – ευτυχώς όχι όλοι- υπηρέτες της αθλιότητας, της αδικίας και της σατανικής δολοπλοκίας… Κάποτε, ας μου επιτραπεί, πρωτοπόρος του Χριστιανομαρξιστικού διαλόγου νεαρός ων, προσπαθούσα σα τη μέλισσα να μαζέψω νέκταρ από κάθε λουλούδι – άνθρωπο! Ο καλός Θεός έστειλε στο δρόμο μου Άγιους ανθρώπους και Άγιους πνευματικούς. Έτσι, ένοιωσα μέσα από τη ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΤΕΓΗ και την χριστιανική εστία πώς ήταν η Αρχαία Εκκλησία με τη πρωτόκαλλη ομορφιά της! Έμαθα, λοιπόν, οτι ο Επίσκοπος είναι εις ΤΎΠΟΝ ΚΑΙ ΤΌΠΟΝ ΧΡΙΣΤΟΥ όχι δίκην λογοπαιγνίου, αλλά ως ουσιαστική Αγιοπατερική θεώρηση.
Δεν υπάρχει, δηλαδή, Εκκλησία αν δεν υπάρξει στο κέντρο της ο Επίσκοπος! Χωρίς, δηλαδή, τον κ. Χρυσόστομο, εδώ στη Πάτρα, δεν υπάρχει Εκκλησία…
Ο Όσιος Νικήτας ο Στηθατος, στην “Θεωρία εις τον Παράδεισον” μας μεταφέρει κάποιες σκέψεις πολύ δυνατές: Αυτός που σέβεται και Αγαπά την εκκλησία πριν δημοσιεύσει, διασταυρώνει και βρίσκει άλλους θεραπευτικούς τρόπους και μεθόδους που μόνο καλό κάνουν στο λαό Του Θεού. Αυτό μου εδιδαξε ο Ν. Ψαρουδάκης, ο Η. Σκόνδρας, ο Ν. Γκουρβέλος, ο πνευματικός μου π. Δανιήλ Παπαδημητράκης αλλά και ένθεοι της κομμουνιστής αριστεράς και όχι οι αστοχριστιανοί της Κυριακής που Θεομπαίζουν Χριστό (και Επίσκοπο συνεπώς) και λαό..
Ο υπαρξιακός άξονας αγάπης – κακίας και η υπέρβασή του είναι αγώνας, που θέλει κότσια, ταπείνωση και ενδοσκόπηση. Όλα τα υπόλοιπα προέρχονται από εμπάθεια, αδικούν πρόσωπα που θυσιάζονται γι’ αυτόν τον τόπο, και δεν υπηρετούν την αλήθεια και το συμφέρον της τοπικής κοινωνίας.
Βασίλης Π. Καυκόπουλος
