Είναι αδύνατον να μιλήσει κανείς για τον σύγχρονο ισπανικό κινηματογράφο και να μην αναφερθεί στην πολύχρωμη φιλογραφία του Πέδρο Αλμοδόβαρ, ο οποίος θεωρείται ένας από τους κορυφαίους σκηνοθέτες στον κόσμο. Έχει κερδίσει αμέτρητα βραβεία για το έργο του, όπως δύο Όσκαρ, πέντε BAFTA, έξι Ευρωπαϊκά Βραβεία Κινηματογράφου, δύο Χρυσές Σφαίρες, εννέα Goya Awards και τέσσερα βραβεία στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών.
Το “τρομερό παιδί” του ισπανικού σινεμά γεννήθηκε σε ένα μικρό χωριό της Ισπανίας. Γιος ενός αγωγιάτη, που έλειπε αρκετό καιρό από το σπίτι λόγω δουλειάς, και μιας μητέρας που επηρέασε σημαντικά τόσο τη ζωή όσο και τις δημιουργίες του. Άλλωστε η μητρική φιγούρα είναι καθοριστική στις περισσότερες ταινίες του.
© Pascal Le Segretain / Getty Images / Ideal Image
Στα 16 του μετακόμισε στη Μαδρίτη για να μπορέσει να συνεχίσει το πάθος του για τη δημιουργία ταινιών και έκανε αρκετές δουλειές του ποδαριού για να υποστηρίξει την τέχνη του, αφού λόγω της δικτατορίας του Φράνκο ο ισπανικός κινηματογράφος δεν ήταν ιδιαίτερα ανεπτυγμένος. Τον ενδιέφερε ιδιαίτερα ο πειραματικός κινηματογράφος και το θέατρο, και με μια κάμερα Super 8 γύρισε πολλές χιουμοριστικές ταινίες μικρού μήκους, τις οποίες παρουσίαζε σε ιδιωτικές προβολές. Ήταν ο βασικότερος εκπρόσωπος του κινημάτος La Movida Madrileña που προήλθε από την ηδονιστική περίοδο στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και αποτέλεσε την αναγέννηση μετά την πτώση της δικτατορίας του στρατηγού Φράνκο.
Η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία είναι το Η Πέπι, η Λούσι, η Μπομ και τα άλλα κορίτσι που ολοκληρώθηκε με πολλές δυσκολίες το 1980. Ακολούθησαν πολλές ταινίες, σε μερικες από τις οποίες ο σκηνοθέτης ενσωμάτωνε προσωπικά βιώματα.
Δείτε παρακάτω μερικές από τις σημαντικότερες ταινίες του σπουδαίου αυτού σκηνοθέτη, ο οποίος μας έμαθε ότι η ζωή είναι χρωματιστή.
Γυναίκες στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης (1988)
Οι Γυναίκες στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης ήταν η ταινία που έκανε ευρέως γνωστό τον σκηνοθέτη. “Με αυτή την ταινία προσπάθησα να μιλήσω για την εγκατάλειψη, την έλλειψη κατανόησης ανάμεσα στις γυναίκες και τους άντρες… Ήθελα να βρω έναν τρόπο να αστειευτώ με τα δικά μου προβλήματα. Το νόημα ήταν να πάρω μια επώδυνη κατάσταση και να την μετατρέψω σε κάτι κωμικό και αστείο”, είχε πει ο Αλμοδόβαρ για την ταινία, η οποία απέσπασε το βραβείο σεναρίου στο φεστιβάλ Βενετίας και ήταν υποψήφια για τη Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας.
Όλα για τη Μητέρα Μου (1999)
11 χρόνια μετά το “Γυναίκες στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης”, ο Αλμοδόβαρ επέστρεψε με μια αριστουργηματική ταινία, η οποία ασχολείται με το θέμα του AIDS, τον επαναπροσδιορισμό φύλου, της αναζήτησης σεξουαλικής ταυτότητας, φύλου, θρησκείας, πίστης και λόγου ύπαρξης και τα σχολιάζει με ένα κωμικοτραγικό τρόπο και μια έντονη αίσθηση μαύρου χιούμορ. Η ταινία άνοιξε το Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών το 1999, όπου ο Αλμοδόβαρ απέσπασε το βραβείο σκηνοθεσίας, ενώ κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας. Έχει διακριθεί επίσης με Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, BAFTA Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας και Σκηνοθεσίας και 7 βραβεία Goya.
Μίλα της (2002)
Το Μίλα της πραγματεύεται το πως δύο άντρες, με γνώμονα τη μοναξιά, συνδέονται με βαθιά φιλία, όταν συναντιούνται στο νοσοκομείο, όπου ο καθένας έχει εκεί σε κώμα την αγαπημένη του. Η απήχηση της ταινίας, ιδιαίτερα στο εξωτερικό, ήταν θετική, όπου απέσπασε το Όσκαρ καλύτερου πρωτότυπου σεναρίου, τη Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας και BAFTA της καλύτερης μη αγγλόφωνης ταινίας. Θεωρείται μία από τις σπουδαιότερες ταινίες του 21ου αιώνα.
Κακή εκπαίδευση (2004)
Η ταινία περιγράφει την ιστορία δύο νεαρών αγοριών, στην Ισπανία της δεκαετίας του ’60, που ανακαλύπτουν την αγάπη, υπό το άγρυπνο βλέμμα του πάτερ Μανόλο, ο οποίος διεθύνει το εκκλησιαστικό σχολείο όπου φοιτούν και τους έχει κακοποιήσει σεξουαλικά. Ένα τρίγωνο θα σχηματιστεί, με παράλληλες ιστορίες που θα μείνουν καλά κρυμμένες στο σκοτάδι. Οι τρεις τους θα ξανασυναντηθούν αργότερα κάτω από διαφορετικές συνθήκες ερωτικής και οικονομικής εξουσίας, με το “νόμο του πόθου” να τους οδηγεί σε αλόγιστες πράξεις.
Γύρνα πίσω (2006)
Η ταινία επικεντρώνεται σε μία εκκεντρική οικογένεια που ζει σε μία νότια περιοχή στη Μαδρίτη και αποτελείται μόνο από γυναίκες. Τα θέματά της θίγουν τη σεξουαλική κακοποίηση, τη μοναξιά και τον θάνατο, αναμιγνύοντας διάφορα καλλιτεχνικά είδη, όπως για παράδειγμα τη φάρσα, το μελόδραμα, την τραγωδία και τον μαγικό ρεαλισμό. Η πρωταγωνίστρια, Πενέλοπε Κρουζ, υπήρξε υποψήφια για Όσκαρ Ά’ Γυναικείου Ρόλου, πράγμα που την καθιστά την πρώτη Ισπανίδα ηθοποιό που λαμβάνει υποψηφιότητα σε αυτήν την κατηγορία από την Αμερικανική Ακαδημία.
Το Δέρμα που Κατοικώ (2011)
Το Δέρμα που Κατοικώ είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ, το οποίο βασίζεται στο μυθιστόρημα Tarantula του Τιερί Ζονκέ. Στην ταινία πρωταγωνιστεί ο Αντόνιο Μπαντέρας, ο οποίος υποδύεται έναν πλαστικό χειρουργό, που κυνηγημένος από τα οικογενειακά τραύματα του παρελθόντος, προσπαθεί να δημιουργήσει ένα άφθαρτο δέρμα, κάνοντας πειράματα σε μια νέα γυναίκα την οποία κρατά αιχμάλωτη.
