Έστεκε εκεί, στη συμβολή της Σολωμού με την Σωσιπάτρου για δεκαετίες. Σήμερα το πρωί οι κάτοικοι της περιοχής κοιτούσαν συγκινημένοι βλέποντας τα συνεργεία να κόβουν τον τεράστιο κορμό του δέντρου με ύψος πάντω από 15 μέτρα.
Οι πιο παλιοί, οι 90άρηδες, ένοιωθαν σαν να έχαναν ένα κομμάτι από τη ζωή τους. “Το θυμάμαι από πέντε χρονών το δέντρο αυτό. Παίζαμε γύρω γύρω με φίλους που σήμερα δεν βρίσκονται στη ζωή. Γύρω του υπήρχαν μόνο αλάνες” μας είπε ένας από αυτούς.
Άλλοι θυμόντουσαν τις διηγήσεις των γονιών τους που μιλούσαν για τον γίγαντα της Σολωμού και βούρκωναν.
“Ήμουν επτά χρονών όταν το πρωτοείδα” πας είπε η 85χρονη κυρία Μαρία. Είχε καθίσει στο απέναντι καφενείο, και κοιτούσε αμήχανα. Δεν το πίστευε πως το πεύκο δεν υπήρχε. Είναι σαν να επανεκκινούσε η ζωή της, αφού κάθε μέρα η εικόνα της ήταν η ίδια. Δεν θυμάται έστω και μία μέρα να πέρασε που να μην κοίταξε το πεύκο. Και τώρα; Θα βλέπει μπροστά της ένα κενό.
Ο γίγαντας λοιπόν λύγισε. Έπρεπε να κοπεί. Η κλίση του και ο σοβαρός κίνδυνος να πέσει και να προκαλέσει σοβαρό ατύχημα, προκάλεσαν την Εισαγγελική παραγγελία προς τον Δήμο για να κοπεί. Σήμερα το πρωί ξεκίνησε το έργο της κοπής. Εργάτες του Δήμου, με γερανό και ειδικά μηχανήματα φορτηγγά και γερανό έκλεισαν από νωρίς το δρόμο και ξεκίνησε το έργο της κοπής.
Κράτησε για περισσότερες από τρεις ώρες. Τώρα πιά τα μεγάλα κλαδιά που σκέπαζαν την Σωσιπάτρου δεν υπάρχουν. Τα καλοκαίρια ο ίσκιος του πεύκου δεν θα κρύβει απ τον ήλιο τους περαστικούς που σταματούσαν για μία ανάσα δροσιάς.
Και η ζωή θα είναι πια διαφορετική για όλους. Κατοίκους αλλά και περαστικούς.
Ο γίγαντας δεν θα υπάρχει πια, λύγισε και “έφυγε”
