Στο σκοτάδι
Ξερά, κιτρινισμένα φύλλα φθινοπώρου,
τα φυσά ο άνεμος, πότε ‘δω, πότε ‘κει.
Ρυπές περνά, άλλοτε ψιθυρίζοντας,
άλλοτε αγριεύοντας τα κλαδιά των δένδρων.
Το βήμα μου κοντοστέκεται.
Ξέρω, λίγο ακόμα κι οι δρόμοι μας θα συναντηθούν.
Κάπου στη μέση.
Βλέπω το σκοτάδι,
με πλησιάζει.
Ένα βήμα εγώ, ένα εσύ.
Ο ήλιος δύει, λίγο ακόμη και θα συναντηθούμε.
Μόλις το σκοτάδι με τυλίξει, θα σε βρω.
Σοφία Καυκοπούλου, ανέκδοτο, 2021
