To καλούπι που χρησιμοποιήθηκε για την δημιουργία μιας από τις πιο δημοφιλείς μάσκες της βικτωριανής εποχής, ανήκει σε μια άγνωστη νεαρή γυναίκα, η οποία έχει κλειστά μάτια και έναν υπαινιγμό χαμόγελου στα χείλη της. Αυτό ωστόσο που δεν γνωρίζουν πολλοί, είναι πως η μάσκα δημιουργήθηκε μετά τον θάνατο της.
Πιστεύεται ότι η νεαρή κοπέλα ήταν περίπου 16 ετών όταν βρέθηκε να επιπλέει στον ποταμό Σηκουάνα στα τέλη του 1800, και αυτός είναι ο λόγος που πήρε το ψευδώνυμο “Η Άγνωστη του Σηκουάνα”. Το σώμα της εκτέθηκε στο νεκροτομείο της πόλης με την ελπίδα κάποιος να την αναγνωρίσει. Δυστυχώς, κανείς δεν εμφανίστηκε, οπότε η ταυτότητά της έγινε αντικείμενο διάφορων θεωρειών.
Wikimedia Commons
Μία από αυτές λέει ότι όταν ο εφημερεύων παθολόγος είδε την νεαρή γυναίκα, ενθουσιάστηκε από την αιθέρια ομορφιά της και ζήτησε το πρόσωπο της να αποτυπωθεί σε γύψο. Λίγο αργότερα, οι μάσκες έγιναν απίστευτα δημοφιλείς και κοσμούσαν τα σπίτια πολλών ανθρώπων, μερικοί ωστόσο αμφισβητούσαν την ιστορία της, καθώς πίστευαν ότι το πρόσωπο της ήταν πολύ καλά διατηρημένο για μια γυναίκα που πνίγηκε.
Κάποιοι πιστεύουν ότι το κορίτσι αυτοκτόνησε, ενώ άλλοι πιστεύουν ότι ήταν ένα άριστα εκπαιδευμένο μοντέλο, που πνίγηκε αφού πόζαρε πρώτα για τη μάσκα. Επιπλέον, σύμφωνα με έναν καλλιτέχνη με έδρα την Οξφόρδη, η “Πνιγμένη Μόνα Λίζα” ήταν στην πραγματικότητα μια ηθοποιός απο την Ουγγαρία εν ονόματι Ewa Lazlo, που είχε δολοφονηθεί από τον Louis Argon, ο οποίος ήταν ο εραστής της.
Ανεξάρτητα από την ταυτότητα της, το πρόσωπο της άγνωστης αυτής γυναίκας πήρε τη δική του ζωή μετά τον θάνατό της και της χάρισε μια θέση στην ιατρική ιστορία. Το 1955 ο κατασκευαστής παιχνιδιών Asmund Laerdal έσωσε τη ζωή του μικρού γιου του που παραλίγο να πνιγεί, καθαρίζοντας το νερό από τους αεραγωγούς του. Αυτό τον οδήγησε στο να δημιουργήσει την “Resusci Anne” (γνωστή και ως “Rescue Anne” ή “CPR Annie”), την το μανεκέν που χρησιμοποιείται σε όλο τον κόσμο για την διδασκαλία της τεχνικής CPR. Έφτιαξε τότε τον κορμό ανθρώπου σε φυσικό μέγεθος και για το πρόσωπο του επέλεξε αυτό της “πνιγμένης Μόνα Λίζα”.
