Από την στιγμή που ο Γιώργος Παπανδρέου, ανακοίνωσε την υποψηφιότητα του για την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ, πλείστοι όσοι βρήκαν ευκαιρία να ερμηνεύσουν κατά το δοκούν το πολιτικό αφήγημα που εκείνος προτάσσει. Η αλήθεια είναι πως , αν και μεσολάβησε ο τραγικός χαμός της Φώφης Γεννηματά, καμία εικασία για το περιεχόμενο της προοδευτικής διακυβέρνησης δεν έπεισε. Όλες οι αποκωδικοποιήσεις υπήρξαν είτε σκόπιμες ,είτε κακοπροαίρετες.
Ο Παπανδρέου στην διάρκεια της προεκλογικής μάχης, είχε όλο το χρόνο και την ευχέρεια-εν μέσω μιας κοπιαστικής καμπάνιας- να αναλύσει διεξοδικά και το περιεχόμενο της αλλά και τα μέσα της. Γιατί χρήσιμες είναι οι πολιτικές πλατφόρμες, αλλά εξελίσσονται σε ευεργετικές, την στιγμή που καλούνται να τις εφαρμόσουν και οι κατάλληλοι άνθρωποι. Ο Παπανδρέου ξεκαθάρισε με εμφατικό τρόπο πως δεν τον αφορούν οι συμφωνίες κορυφής και πως η προοδευτική διακυβέρνηση συνιστά νέα πρόταση για «κοινωνικό συμβόλαιο». Τοποθετούμενος όχι απλά ως υποψήφιος αρχηγός αλλά ως υποψήφιος πρωθυπουργός. Επίσης φάνηκε καθαρά πως η νέα προγραμματική πορεία δεν αποτέλεσε «σωσίβιο» για πολιτικές καριέρες που έχουν απορριφθεί από την κοινωνία. Δόθηκε μια μάχη ιδεών και όχι ένας διαγκωνισμός προσώπων. Ένωσε, δεν δίχασε. Συνέθεσε, δεν διαίρεσε.
Η προοδευτική διακυβέρνηση είναι ανάγκη, από την επόμενη των εκλογών του ΚΙΝΑΛ, να αποτελέσει πυξίδα, έτσι ώστε σε μια μίνιμουμ εποχή «κανονικότητας» να μην παρεξηγηθεί, να μην διασυρθεί και να μην διαστρεβλωθεί κατά τον χυδαίο τρόπου που γνώρισαν στο πρόσφατο παρελθόν φράσεις όπως το «λεφτά υπάρχουν». Με αυτό τον τρόπο η πολιτική πρόταση του ΚΙΝΑΛ θα συνδεθεί με τους πολίτες και τα προβλήματα τους δίνοντας όραμα για το αύριο χωρίς κούφια σλόγκαν που σκοπό έχουν μόνο τον εντυπωσιασμό. Και ακόμα χειρότερα, λειτουργούν ως «σανίδα σωτηρίας» για κάποιους που στο παρασκήνιο περιμένουν να ανέβουν ξανά στο «κύμα».
Ο Παπανδρέου, ως ηγέτης των προοδευτικών πολιτών, είναι ευκαιρία να ανασύρει από το συρτάρι του κι άλλα πολιτικά προτάγματα. Όπως για παράδειγμα το «αλλάζουμε η βουλιάζουμε» που σκόπιμα σήμερα κάνουν πως δεν θυμούνται κάποιοι γιατί είχαν συμπορευτεί με εκείνους που είχαν δρομολογήσει το «ναυάγιο της χώρας». «Η μνήμη όταν επιστρέφει εκδικείται» γράφει ο Κώστας Τριπολίτης. Άδικο έχει; Επίσης, κομβικής σημασίας είναι να ξαναθυμηθούμε την «επανάσταση του αυτονόητου», που τόσο χρειαζόταν ένα κράτος που είχε ετήσιο έλλειμμα 36 δις… Όλα αυτά δείχνουν πως στο ιδεολογικό πλαίσιο ο Παπανδρέου είναι κυρίαρχος. Τώρα απομένει όλα αυτά να επικαιροποιηθούν και να φτάσουν και στο τελευταίο σπίτι.
Και αυτό γιατί τα προβλήματα που βιώνει ο μέσος πολίτης, δεν είναι μόνο οικονομικά, αλλά ποικιλοτρόπως κοινωνικά. Ειδικότερα η εξέλιξη της πανδημίας με την ιδιότυπη κυβερνητική παραίτηση από την μάχη της-επιστρατεύοντας εσχάτως και τιμωρητικές λογικές- οι δολοφονίες γυναικών με τις όποιες προεκτάσεις αυτές προκαλούν καθώς και οι εργασιακές σχέσεις είναι ζητήματα που δεν μπορούν να περιμένουν. Και αν ο προοδευτικός κόσμος δεν έχει για αυτά απαντήσεις, τότε ποιος έχει; Η προοδευτική διακυβέρνηση πρέπει να απευθυνθεί στους πολίτες. Και όχι σε κωλυσιεργούντες διαχειριστές που διυλίζουν τον κώνωπα, την στιγμή που η κοινωνία στενάζει.
Το σύνθημα που θα μπορούσε να συμπλεύσει κατά τον καλύτερο τρόπο με την προοδευτική διακυβέρνηση, δεν είναι άλλο από το «αντιεξουσιαστές στην εξουσία». Ένα πρόταγμα με νόημα, ουσία και απαντήσεις στα προβλήματα του απλού πολίτη. Που εισάγει στον δημόσιο βίο την συμμετοχικότητα, την διαβούλευση και όχι την εφαρμογή των νόμων «από πάνω προς τα κάτω». Αλήθεια γιατί για όλα τα θέματα να αρχίζουν και να ξεκινούν στον «κύριο υπουργό»; Ποιους εξυπηρετεί κάτι τέτοιο;
Ο Διονύσης Γ. Γράψας είναι ιστορικός και εργάζεται στην ιδιωτική δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
