Του Μιχάλη Τσιντσίνη (Καθημερινή)
Μέχρι σήμερα η ελαφρά άνοδος του Κινήματος Αλλαγής ερμηνευόταν σαν εκδήλωση συμπάθειας για τον θάνατο της Φώφης Γεννηματά. Όχι πια. Η αθρόα συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία είναι έκφραση θετικής προτίμησης – όχι πένθιμης συμπαράστασης. Είναι περισσότερο η έκφραση μιας προσδοκίας να αναδυθεί μια πολιτική εναλλακτική στο Κέντρο.
Το 2017 η προσδοκία διαψεύστηκε, καθώς στο νεογέννητο τότε συμμαχικό σχήμα οι δεσμοί αποδείχτηκαν εύθραυστοι. Τώρα, όλες οι υποψηφιότητες είχαν καθαρή κομματική ταυτότητα. Η ομοιογένεια καθιστά λιγότερο πιθανή την εσωστρέφεια την επόμενη μέρα.
Η ομοιογένεια φάνηκε και από τον χαρακτήρα που πήρε η προεκλογική αναμέτρηση, στην οποία δεν κυριάρχησαν διαφορές ιδεολογίας ή στρατηγικής. Ήταν περισσότερο μια αναμέτρηση προσωπικοτήτων. Αυτή η εικόνα δεν είναι πολύ πιθανό να αλλάξει στον δεύτερο γύρο.
Με βάση αυτά τα κριτήρια -των βιογραφικών- μια ξεκάθαρη πλειοψηφία επέλεξε τον υποψήφιο που ήταν δύο ετών το 1981, όταν ο πρεσβύτερος υποψήφιος εκλεγόταν για πρώτη φορά βουλευτής. Στην κάλπη εμφανίστηκε μια Κεντροαριστερά που αναζητεί τον Τσίπρα της. Αναζητεί ένα νέο πρόσωπο για να βγάλει από το κομματικό brand τη ρετσινιά του ρετρό και της νοσταλγίας.
Tο αποψινό αποτέλεσμα είναι ήδη ένα σήμα κινδύνου για τον ΣΥΡΙΖΑ και τον πρόεδρο του. Όχι τόσο επειδή κινδυνεύει να βρεθεί αντίπαλος με κάποιον νεότερό του. Όσο επειδή δεν κατάφερε ο ίδιος να ανανεώσει το κόμμα του, στελεχικά και προγραμματικά. Μπορεί κανείς να φανταστεί εσωκομματική διαδικασία στον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ που θα μπορούσε να προσελκύσει 270.000 πολίτες;
Ως όμορος του ΚΙΝΑΛ, ο ΣΥΡΙΖΑ αισθάνεται πρώτος τον κλυδωνισμό, αλλά δεν είναι ο μόνος που πρέπει να ανησυχεί. Αν ο νικητής καταφέρει να διατηρήσει και να τοκίσει το πολιτικό κεφάλαιο της προσδοκίας, θα μπορεί να προβάλει ανταγωνιστικός σε όλο το φάσμα του Κέντρου. Θα μπορεί να λειτουργήσει και ως ταμιευτήρας που θα υποδέχεται την κυβερνητική φθορά.
Ακούγεται οξύμωρο, αλλά η εκλογική επιτυχία για τον επικρατέστερο υποψήφιο είναι πλέον εύκολη. Το δύσκολο θα είναι να βγει μετά από την ασφάλεια της ασάφειας, διά της οποίας έφτασε μέχρι εδώ. Το δύσκολο θα είναι να δείξει ότι η γκάμα του ταλέντου του δεν εξαντλείται στη ρητορική της υπεκφυγής και την πεπατημένη της διαμαρτυρίας.
