Του Γιώργου Καρβουνιάρη Δημοσιογράφου, μέλους Ν.Ε. Αχαΐας του ΚΙΝ.ΑΛ.
Η βασική επιχειρηματολογία την περίοδο των εσωκομματικών εκλογών στο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, όσων μάχονταν την υποψηφιότητα του Νίκου Ανδρουλάκη, ήταν πως θα υπήρχε αδυναμία από πλευράς του, δεδομένου ότι δεν είναι εκλεγμένος βουλευτής και θα απουσίαζε από κρίσιμες συζητήσεις.
Η κριτική αυτού του τύπου που φάνταζε και ως κάπως σοβαρή, δεν ήταν η μόνη. Υπήρξαν πολλά χτυπήματα κάτω από τη ζώνη αλλά και ενστάσεις για την ηλικία, την εμπειρία, τη… ρητορική δεινότητα και πολλά άλλα.
Όπως είναι γνωστό, ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ γύρισε την πλάτη του στις Κασσάνδρες και επέλεξε τον 42χρονο ευρωβουλευτή να ηγηθεί της προσπάθειας ανάκαμψης της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης.
Αυτά όμως ανήκουν στην Ιστορία…
Ο Νίκος Ανδρουλάκης ηγείται πλέον του ΠΑΣΟΚ και έχει δώσει μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα τα πρώτα δείγματα γραφής του.
Και δεν μιλώ για τις δημοσκοπήσεις που δείχνουν όχι απλά άνοδο αλλά εκτόξευση των ποσοστών του κόμματος και μια ραγδαία τάση επιστροφής και επαναπατρισμού των παραδοσιακών ψηφοφόρων και κοινωνικών στρωμάτων που είχε απωλέσει ο χώρος.
Δημοσκοπήσεις που άλλες δυνάμεις οι οποίες αλίευσαν για πάνω από μία δεκαετία με θολά επιχειρήματα και συνθήματα ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, αμφισβητούν, αλλά τις… τρέμουν και το δείχνουν με πάμπολους τρόπους…
Μιλώ για απτά δείγματα γραφής από τον νέο Πρόεδρο.
Τι ειπώθηκε το πολύ πρόσφατο προηγούμενο διάστημα; Ότι δεν είναι δα κα κανένας ρήτορας.
Η εμπνευσμένη ομιλία του όμως στην κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος (ναι, στη… βουλή) ήταν κάτι που είχαμε καιρό να ακούσουμε!
Τι άλλο; Η εκπροσώπηση…
Πράγματι πρώτη φορά μετά από χρόνια είχαμε να δούμε τόσο σοβαρή και στιβαρή αντιπολίτευση όπως στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό. Ήταν αδύνατο να μην θαυμάσεις τον Μιχάλη Κατρίνη και την Νάντια Γιαννακοπούλου (προσωπικές επιλογές του Προέδρου) να ορθώνουν τον ανάστημά τους στον Πρωθυπουργό και να κερδίζουν τις εντυπώσεις κάνοντας περήφανους πολλούς που είχαν ξεχάσει αυτό το συναίσθημα.
Τι άλλο; Τα καθήκοντα στην ευρωβουλή του νέου Προέδρου. Τελικά ελάχιστος χρόνος δαπανάται αλλά τα οφέλη είναι τεράστια όπως η παρέμβαση για το εμπάργκο όπλων στην Τουρκία, η συμμετοχή στις συσκέψεις των Σοσιαλδημοκρατών (που σήμερα διοικούν την Ε.Ε.) και μια ισχυρή φωνή της χώρας στο κέντρο λήψης αποφάσεων της Ευρώπης που δεν υπήρχε κανένας λόγος να στερηθούμε.
Είναι κι άλλα όπως η περιορισμένη διεθνής ακτινοβολία του Ανδρουλάκη που… πάντως ήταν ο πρώτος που έστειλε συγχαρητήρια επιστολή στον νέο Πρόεδρο της Χιλής και τώρα όλοι δειλά- δειλά αναγνωρίζουν τη διεθνή εμπειρία του σε θέματα Λατινικής Αμερικής και όχι μόνο.
Θα μπορούσα να γράψω άλλα τόσα αλλά πιστεύω πως ο καθείς αντιλαμβάνεται και το μέγεθος και το διακύβευμα. Είναι σίγουρο ότι αυτό που κάποιοι θέλησαν να παρουσιάσουν ως πυροτέχνημα, μια συγκυριακή πολιτική αναλαμπή, είναι το ακριβώς αντίθετο. Ένας φάρος ελπίδας.
Στους ώμους του Νίκου Ανδρουλάκη, έχει πλέον εναποτεθεί ένα δυσβάσταχτο βάρος. Αυτό της ελπίδας για ανάταση όχι ενός πολιτικού χώρου αλλά μιας ολόκληρης χώρας. Και γι αυτό πρέπει να τα καταφέρει!
