Του Κωνσταντίνου Φλαμή
Γέμισαν κόσμο χθες το μεσημέρι τα Βεσκουκέϊκα, έξω από την Κ. Αχαϊα! Όχι, δεν διοργάνωναν πανηγύρι, όχι δεν γιόρταζε το χωριό ούτε η εκκλησία της περιοχής πανηγύριζε. Οι καμπάνες χτυπούσαν πένθιμα, ο πόνος ξεχείλιζε, τα πάντα ήταν σιωπηλά! Μόνο η φωνή του Κωνσταντίνου Βεσκούκη, «έσκιζε» τον αέρα και ράγιζε τις καρδιές των εκατοντάδων που στέκονταν αμίλητοι έξω από το σπίτι του.
Η γυναίκα του στο Νοσοκομείο, τραυματισμένη από το τροχαίο, η κόρη του σε λευκό φέρετρο, και εκείνος απαρηγόρητος να φωνάζει το όνομά της: Ελένη!
Κοίταζε συνεχώς το πρόσωπό της, ήταν η πρωτότοκη, η αγαπημένη του, το κορίτσι του. Στο πλάι του και τα δύο μικρότερα δίδυμα παιδιά του ο Ανδρέας και ο Αλέξανδρος.
Το λευκό φέρετρο βγήκε από το σπίτι και μόνο θρήνος ακουγόταν στο χωριό! Κάποια στιγμή οι εκατοντάδες μαυροφορεμένοι χειροκρότησαν την Ελένη. Και τότε τα δάκρυα κύλησαν από τα μάτια των περισσοτέρων.
Ένα ακόμη νέο κορίτσι χάθηκε στην καρμανιόλα. Πόσους να μετρήσουν ακόμη οι φίλοι, οι συγχωριανοί, οι συγγενείς της οικογένειας. «150 και έχω μετρήσει» μας λέει άνδρας γύρω στα 60, φίλος του πατέρα».
Το φανάρι στην διασταύρωση της Αχαγιας δεν λειτουργούσε το μεσημέρι του Σαββάτου. Αναβόσβηνε ένα «πορτοκαλί». Η Αγγελική Βεσκούκη, νοσηλεύτρια στο Κέντρο Υγείας Κ. Αχαΐας οδηγούσε και επιχείρησε να στρίψει αριστερά (ερχόταν από Πάτρα) για να ανέβει προς το γήπεδο και να κατευθυνθεί στα Βεσκουκέϊκα. Το φορτηγό ερχόταν από Πύργο. Χτύπησε το μικρό αυτοκίνητο της οικογένειας στην πόρτα της συνοδηγού. Εκεί που καθόταν η Ελένη. Η 17χρονη μαθήτρια της Γ’ Λυκείου τραυματίστηκε πολύ σοβαρά. Προσπαθούσε να πιάσει το πρόσωπό της. Ηταν η τελευταία εικόνα που είδαν οι αυτόπτες μάρτυρες. Σήμανε συναγερμός. Μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο Νοσοκομείο, όπως και η μητέρα της. Ηταν όμως αργά για εκείνη. Η 17χρονη κουκλίτσα «έφυγε». Ηταν τόσο σφοδρή η σύγκρουση που το φορτηγό κατέληξε σε παρακείμενη μάντρα αυτοκινήτων. Αφού πρώτα ξήλωσε το προστατευτικό κιγκλίδωμα της εθνικής οδού. Η Κ. Αχαϊα θρηνεί. Η οικογένεια Βεσκούκη ήταν από τις πιο γνωστές στην περιοχή με έντονη δραστηριότητα ενώ ο αδελφός της τραγικής μητέρας διατηρεί φαρμακείο κοντά στο Κ.Υ. Κάτω Αχαϊας. Στις 3.30 το μεσημέρι της Κυριακής τα Βεσκουκέϊκα άδειασαν πάλι. Όμως ο πόνος και η σιωπή έμειναν. Μόνο το κλάμα του πατέρα ακουγόταν. Που ‘χασε το κορίτσι του τόσο άδικα και ξαφνικά.
