Ο Νίκος Κούρκουλος ήταν ένας παθιασμένος θεατράνθρωπος, ένας γοητευτικός άνδρας, ένα «παλικάρι» της ζωής με την πολυσήμαντη καριέρα. Οι κινήσεις του… το βλέμμα του… ένα βλέμμα που τρυπάει τον φακό.. Κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί στην γοητεία και το ταλέντο του Νίκου Κούρκουλου.
Ελάχιστα τα ονόματα που ήταν και παραμένουν σημεία αναφοράς στο ελληνικό θέατρο, που ακόμη και η σιωπή τους είναι εκκωφαντική.
Ο Νίκος Κούρκουλος, που στις 30 Ιανουαρίου συμπληρώθηκαν 15χρόνια από τον θάνατό του, χαρακτηριζόταν από αυτή τη λέξη, με την αρχέγονη σημασία που είχε – που στα χρόνια που μεγάλωσε στου Ζωγράφου ως παιδί είχε άλλη βαρύτητα: «Παλικάρι».
Το ταλέντο, η μεγάλη γοητεία του, η ακαταμάχητη έλξη που ασκούσε στους συνομιλητές του, παθιασμένος με ό,τι και αν καταπιανόταν, είτε ήταν μία παράσταση ήταν η σιωπηλή πάλη του με τον καρκίνο ή την οικογένειά του.
«Έψαχνα το φασόλι μασζί με τον αδελφό μου, μέσα στον χυλό από το σισσίτιο που μας έφερνε η μάνα μου», είχε πει ο ίδιος.
Εργαζόταν από παιδί με δουλειές του ποδαριού, νυχτερινό0 σχολείο, ποδόσφαιρο, μερικά από τα πρώτα κεφάλαια της ζωής του.
Ύστερα, θέατρο, ο θρυλικός «Κατήφορος», «Κοινωνία ώρα μηδέν», «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο», κάποιοι εκ των σταθμών της καριέρας του.
