Βαλίτσες για τη Σουηδική Λαπωνία ετοιμάζει ο αθλητής υπεραποστάσεων Μάριος Γιαννάκου, ο οποίος θα λάβει μέρος, στις 6 Μαρτίου, στον αγώνα Lapland Arctic Ultra και θα τρέξει απόσταση μήκους 500χλμ, στον Αρκτικό Κύκλο!
Το ρολόι στο χέρι του Δραμινού αθλητή μετράει ήδη αντίστροφα αφού απομένουν λιγότερο από τρεις εβδομάδες για να βρεθεί στον Αρκτικό Κύκλο και να δώσει τον πιο δύσκολο αγώνα του- τουλάχιστον μέχρι στιγμής, αφού κάθε φορά θέτει τον πήχη ακόμη πιο ψηλά.
Θα… σέρνουν και έλκηθρο
«O αγώνας λέγεται Lapland Arctic Ultra, έχει 500 χιλιόμετρα μήκος και λαμβάνει χώρα στον Αρκτικό Κύκλο. Συνολικά έχουμε δηλώσει συμμετοχή 23 αθλητές, οι οποίοι πρέπει να σταθούμε στην εκκίνηση, στις 6 Μαρτίου, και αν όλα πάνε καλά, να ολοκληρώσουμε την προσπάθεια έως τις 10 Μαρτίου. Ο αγώνας αυτός είναι ιδιαίτερα σκληρός καθώς οι αθλητές, πέρα από τις πολικές θερμοκρασίες και τη μεγάλη απόσταση, πρέπει να σέρνουμε σε ένα έλκηθρο τον απαραίτητο υποχρεωτικό εξοπλισμό μας (sleeping bag, τροφές, νερό), το οποίο θα ζυγίζει από 10 μέχρι 20 κιλά», εξηγεί στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων ο Μάριος Γιαννάκου, που ελπίζει κι εύχεται να δει το όνομά του στον κατάλογο των αθλητών που θα περάσουν τη γραμμή του τερματισμού στον ιδιαίτερα απαιτητικό αυτό αγώνα, που γίνεται για πρώτη φορά.
Και μπορεί να έχει τρέξει στην έρημο και τη ζούγκλα, σε συνθήκες που δύσκολα μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους, ωστόσο, όπως τονίζει, η διαφορά του συγκεκριμένου αγώνα από άλλους, στην έρημο ή σε τροπικά μέρη, είναι ότι η έκθεση στο κρύο μπορεί να αποβεί μοιραία. «Η υποθερμία και τα κρυοπαγήματα είναι κάποια απ’ αυτά που αλλάζουν τον τρόπο προσέγγισης ενός τέτοιου αγώνα και σε προσγειώνουν στην πραγματικότητα», αναφέρει χαρακτηριστικά.
Η προετοιμασία σκληρή και απαιτητική, αλλά ο επίμονος λάτρης των αγώνων υπεραποστάσεων είναι αποφασισμένος να καταθέσει ψυχή και …τόνους ιδρώτα ώστε να είναι στην καλύτερη δυνατή φόρμα για τον αγώνα.
«Η αλήθεια είναι ότι πρώτη φορά μπήκα στη διαδικασία να κάνω τόσο σκληρή προετοιμασία. Εβδομαδιαία έκανα πάνω από 120 χλμ, σε πολλά από τα οποία έπρεπε να σέρνω ένα λάστιχο για να προσομοιάσω το έλκηθρο που θα σέρνω στον αγώνα. Για μένα τουλάχιστον, η προετοιμασία αυτή ήταν αρκετά επίπονη καθώς οι επαγγελματικές υποχρεώσεις είναι εξίσου απαιτητικές και σημαντικές», λέει ο Μάριος Γιαννάκου, ο οποίος έχει, προπονητικά, στο πλευρό του τον Στέργιο Παπαδόπουλο, ο οποίος ήταν δίπλα του κάθε μέρα «νοητικά και σωματικά», καθώς και τον Δημήτρη Κασίμη, που έβγαζε το πρόγραμμα τρεξίματος.
Σημαντικό ρόλο έπαιξε και η προετοιμασία του στα βουνά και στις ορεινές περιοχές της Ελλάδας, όπως λέει και δεν κρύβει τη χαρά του που «ζούμε σε έναν τόσο όμορφο τόπο, που μας προσφέρει τα πάντα». Ωστόσο, όπως παραδέχεται, «η αλήθεια είναι ότι όση προπόνηση και να κάνει κάποιος, πάντα αυτό που σε οδηγεί στον τερματισμό είναι το ψυχικό σθένος, η υπομονή και η στοχοπροσήλωση».
«Μερικές φορές ψάχνουμε κάτι που θα μας βγάλει από το comfort zone μας»
Τι είναι, όμως, αυτό που κάνει τον Μάριο Γιαννάκου να ανεβάζει κάθε φορά τον βαθμό δυσκολίας, φτάνοντας ακόμη και στα όρια; «Η ερώτηση αυτή είναι υποκειμενική γιατί το τι ορίζεται ως κάτι δύσκολο έχει να κάνει με τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά» δεν διστάζει να πει, εξηγώντας πως σίγουρα οι προσπάθειες αυτές είναι δύσκολες για τον ίδιο προσωπικά, αλλά νιώθει τυχερός που έχει επισκεφτεί τόσα διαφορετικά μέρη κι έχει αναμετρηθεί με τον ίδιο του τον εαυτό. «Νομίζω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι από εμάς ζούμε μια συμβατική ζωή, που δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό, αλλά μερικές φορές θέλουμε να κάνουμε κάτι που θα μας βγάλει από το comfort zone μας και θα ενεργοποιήσει τις αισθήσεις μας ξανά», τονίζει.
Κι αν ένα πράγματα έχει μάθει, όπως λέει, όλα αυτά τα χρόνια είναι «πως δεν υπάρχουν όρια και πως εμείς οι άνθρωποι βάζουμε το φρένο σε αυτά που θέλουμε να καταφέρουμε». Ο δρόμος δεν είναι πάντα εύκολος, επισημαίνει ο αθλητής από τη Δράμα, «και σίγουρα δεν θα έχουμε όλους τους ανθρώπους με το μέρος μας, όμως είναι μέρος της διαδικασίας και αυτό».
Πάντως, ο ίδιος δεν τρέχει μόνο για την επίδοση αλλά αναμετράται περισσότερο με τις ίδιες του τις δυνάμεις. «Υπάρχουν αθλητές που ψάχνουν την επίδοση και ζουν γι αυτό. Είναι κατανοητό και αξιοθαύμαστο πραγματικά. Εγώ προσωπικά δεν ανήκω στην κατηγορία αυτή. Υπάρχουν πολλοί καλύτεροι αθλητές από μένα εκεί έξω αλλά σε πολλούς τέτοιους αγώνες το να είσαι καλός αθλητής δεν αρκεί. Εγώ προσωπικά προσπαθώ να κάνω τη δική μου προσπάθεια και να αναμετρηθώ με τις δικές μου δυνατότητες. Και σε αυτούς τους αγώνες, η αλήθεια είναι πως υπάρχει αυτή η νοοτροπία», επισημαίνει.
Ο αγώνας απέναντι στην κλιματική αλλαγή είναι …μαραθώνιος
Τον περασμένο Ιούλιο, ο Μάριος Γιαννάκου βρέθηκε στον Αρκτικό Ωκεανό ως επικεφαλής μιας ομάδας πέντε ατόμων, που συμμετείχαν σε ένα ταξίδι με σκοπό την καταγραφή των προβλημάτων που απορρέουν από την κλιματική αλλαγή και τη ρύπανση στην Αρκτική και στους πληθυσμούς της. Τι είναι αυτό, όμως, που έκανε έναν αθλητή υπεραποστάσεων να δηλώσει «παρών» στον μαραθώνιο αγώνα απέναντι στην κλιματική κρίση, με την οποία βρίσκεται αντιμέτωπος ο πλανήτης;
«Παλαιότερα», απαντά, «η κλιματική αλλαγή φάνταζε στα μάτια μας μία γενική έννοια. Δεν θα σας κρύψω πως πριν από το ταξίδι μου στον Αρκτικό Ωκεανό δεν πίστευα ότι το πρόβλημα ήταν τόσο μεγάλο. Οι συζητήσεις μας όμως με επιστήμονες που βρίσκονται στην Αρκτική ανέτρεψαν τα πάντα και με βοήθησαν να μπω ενεργά πλέον σε αυτό. Το να βλέπεις μπροστά στα μάτια σου να ξεκολλάει ένα ολόκληρο παγετωνικό τμήμα σε μέγεθος εξαώροφης πολυκατοικίας, σίγουρα αλλάζει πολλά».
Η σούπερ γιαγιά του
Κλείνοντας, ο Μάριος Γιαννάκου δεν παραλείπει να ευχαριστήσει ξεχωριστά κάθε έναν από όλους όσοι στηρίζουν την προσπάθειά του, «την οικογένεια της Danone Ελλάδας, την υπέροχη ομάδα της Deloitte, της οποίας αποτελώ μέλος και έχω την τύχη να εργάζομαι με αυτούς τους ανθρώπους, την Columbia Sportswear Company, το Ίδρυμα Αικατερίνη Λασκαρίδη που είναι πάντα δίπλα μου καθώς και τον ΕΟΤ. Επίσης ένα μεγάλο ευχαριστώ στην οικογένεια μου, στην γυναίκα μου και στην οικογένεια της γυναίκας μου, που αποτελούν στήριγμα για μένα καθώς σε όλους τους συνεργάτες, που εδώ και μήνες δουλεύουν σκληρά».
Από τη συζήτηση δεν θα μπορούσε να λείψει και η αναφορά στη γιαγιά του, που κάθε φορά που ακούει για κάποιο από τα περίεργα -στ’ αυτιά της- εγχειρήματά του, έχει και μια συμβουλή να τού δώσει. «Η γιαγιά είναι γιαγιά και πάντα ανησυχεί. Αυτή τη φορά με ρώτησε γιατί θα πάω πάλι στα κρύα και γιατί το κάνω αυτό στον εαυτό μου», λέει με ένα πλατύ χαμόγελο να σχηματίζεται αμέσως στα χείλη.
