Ο χαιρετισμός του κ. Γιώργου Παπανδρέου, στην ημερίδα:
Αγαπητές Φίλες, Αγαπητοί Φίλοι,
Με μεγάλη χαρά έλαβα την πρόσκλησή σας να συμμετάσχω και φέτος στην εκδήλωσή σας, που όπως βλέπω, τείνει να λάβει χαρακτηριστικά θεσμού, κάτι βέβαια, που εύχομαι ολόψυχα.
Δεν είναι κρυφό, ότι η σχέση μου με το ραδιόφωνο, είναι μια σχέση αγάπης.
Και αυτό, γιατί εκτός από ένα μέσο ενημέρωσης, είναι και ένα μέσο έκφρασης και επικοινωνίας που θεωρώ απελευθερωτικό, όπως σημείωσα και πέρσι, και για τον παραγωγό και για τον δέκτη του μηνύματος.
Υπάρχει ταυτόχρονα, και μια αμεσότητα στη σχέση των δύο. Mια διαδικασία δημιουργική, καθώς ο νους μας μπορεί να πετάξει χωρίς όρια και το συναίσθημα να μας πλημμυρίσει.
Μπορεί να πει κανείς, ότι το ραδιόφωνο είναι το πιο θερμό μέσο έκφρασης και επικοινωνίας, αλλά μαζί και το πιο συνεπές. Συνεπές με τις ανάγκες και τα συναισθήματα των ανθρώπων.
Το έχω βιώσει και προσωπικά. Ως εξόριστος στη Σουηδία, ενώ δούλευα έκανα και μια ραδιοφωνική εκπομπή, αλλά και ως φοιτητής στις ΗΠΑ, στο πανεπιστήμιο, είχα μια εκπομπή στον σταθμό του πανεπιστημίου.
Δεν είναι επίσης κρυφό ότι, αυτή μου η αγάπη για το τα ραδιόφωνο, οδήγησε και σε μια από τις πιο δημιουργικές ίσως πολιτικές μου επιλογές. Χρειάστηκε, μάλιστα να συγκρουστώ ακόμη και με συντρόφους μου, προκείμενου να μπορέσει το όραμα της μη κρατικής ραδιοφωνίας, και βέβαια αργότερα, τηλεόρασης, να γίνει πραγματικότητα.
Είναι από εκείνες τις στιγμές, που μπορεί μεν κανείς να αισθάνεται μια ικανοποίηση για το τι κατάφερε, αλλά μαζί, και μια ικανοποίηση γιατί δίνει πραγματικό περιεχόμενο στην πολιτική και παράλληλα, μια απάντηση σε όλους τους αρνητές της, σε όσους μοιρολατρικά αρνούνται ότι η πολιτική μπορεί να φέρνει αλλαγές. Αντιθέτως, η πολιτική είναι ο καθοριστικός συλλογικός μας δρόμος για μια καλύτερη ζωή.
Γι’ αυτό και έχει σημασία να αγωνιζόμαστε για την υπεράσπιση της αυτονομίας της πολιτικής. Οπως και για την αυτονομία των ΜΜΕ, που δυστυχώς απειλούνται από την αιχμαλωσία τους σε μεγάλα οικονομικά συμφέροντα ή το πελατειακό σύστημα διακυβέρνησης που θέλει να χειραγωγεί φωνές ανεξάρτητες.
Και θέλω να επιμείνω σε αυτό, γιατί αυτούς τους δύσκολους καιρούς, έχουμε χρέος να μιλάμε όχι μόνο με ευαισθησία για όσα μας απασχολούν και μας πικραίνουν, αλλά και με ευθύνη, όποιο και αν είναι το κόστος.
Τέτοιες στιγμές στην ιστορία, που χάνονται άδικα άνθρωποι, που ο πόνος βαθαίνει και η οργή ξεχειλίζει, δεν επιτρέπονται μισόλογα, ούτε και να κρυβόμαστε πίσω από γενικόλογες θεωρίες, για να είμαστε απλά αρεστοί και όχι χρήσιμοι.
Βέβαια, με το ραδιόφωνο, μαζί και την τηλεόραση, μπορεί να μην κατακτήσαμε το όνειρο, δηλαδή, την αυθεντική, ελεύθερη ή και τοπική, όπως οραματιζόμασταν,ραδιοφωνία και τηλεόραση. Μπορεί να μην έγιναν όπως θα θέλαμε, γιατί εντέλει η οικονομική τους οργάνωση καθιστούσε σχεδόν ανέφικτο το να επιβιώσουν μη επιχειρηματικές πρωτοβουλίες.
Πάρα ταύτα, το ραδιόφωνο αποτέλεσε και συνεχίζει να αποτελεί το μοναδικό ίσως μέσο, μέσα από το οποίο μπορούν να εκφράζονται, να ακούγονται αρκετές σημαντικές και δημιουργικές φωνές.
Και αυτό, αποτελεί μια ελπιδοφόρα προοπτική, που οφείλουμε να καλλιεργήσουμε.
Δεν είναι τυχαίο εξάλλου, ότι ακόμη και σήμερα, το ραδιόφωνο φαίνεται να συγκεντρώνει τα μεγαλύτερα ποσοστά, όσον αφορά τον δείκτη αξιοπιστίας μεταξύ των Μέσων Ενημέρωσης.
Με αυτές μου τις σκέψεις, που δεν ήταν δυνατόν να εκφράσω με την άμεση συμμετοχή μου, λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων, εύχομαι και ελπίζω, όλοι μαζί, όσοι αγαπάμε το ραδιόφωνο και εσείς που το υπηρετείτε, εκτός από τον φετινό σας στόχο, τη δημιουργία Μουσείου Ραδιοφώνου Δυτικής Ελλάδας, να κάνουμε και ό,τι χρειάζεται, ώστε το ραδιόφωνο να συνεχίσει να διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο, ειδικά σε μια εποχή, που απαιτείται η μεγαλύτερη συμμετοχή όλων μας σε αυτά που μας αφορούν.
Περισσότερες φωνές, περισσότερη δράση, άμεση συμμετοχή στις αποφάσεις, περισσότερη δημοκρατία.
Όλα αυτά, είναι δική μας υπόθεση.
Σας ευχαριστώ πολύ.
