Ηταν μεσημέρι της 4ης Φεβρουαρίου. Είχαν περάσει λίγες ώρες από την κηδεία της Τωρτζίνας Δασκαλάκη. Στο messenger λαμβάνουμε ένα μήνυμα: «Τα σκότωσε η μάνα τα παιδιά. Σύνδρομο Μυνχάζουεν διά αντιπροσώπου». Δεν μπορούμε να αποκαλύψουμε ποιος ήταν ο αποστολέας. Επικοινωνούμε αμέσως με γιατρό. Γνωστό επιστήμονα που είχε ασχοληθεί με την περίπτωση της Ιριδας, της μικρότερης κόρης της οικογένειας που «έφυγε» δεύτερη.
ΕΡ.: «Πως την βλέπεις τη μάνα»;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: «Εσύ πως την βλέπεις»;
ΕΡ.: Δεν ξέρω. Περίεργο όλο αυτό. Βλέπεις σύνδρομο Μινχάουζεν;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Εσύ που το ξέρεις αυτό; Που το βρήκες; Δεν θέλω να πω κάτι άλλο. Ψάχνουμε. Αυτό μόνο.
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Θα ευχόμουν η νεκροψία της Τζωρτζίνας να γίνει στην Πάτρα. Και όχι στην Αθήνα. Μόνο αυτό προς το παρόν.
Επικοινωνούμε και με άλλο γιατρό. Που ασχολήθηκε με την υπόθεση της Τζωρτζίνας. Η πληροφορία απαιτεί διασταύρωση.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Γιατρέ μην με περάσεις για τρελό. Τι γίνεται; Τρεις θάνατοι; Στέκει; Να σε ρωτήσω κάτι ευθέως; Και μην με περάσεις για τρελό. Βλέπεις σύνδρομο Μινχάουζεν;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Δια αντιπροσώπου.
Ημασταν πλέον βέβαιοι ότι κάτι συνέβη. Μετά από συζητήσεις αποφασίσαμε να γράψουμε το θέμα. Γράψαμε για «άγγελο θανάτου», γιατί ξέραμε ότι το χέρι που σκότωνε ήταν αυτό που η Τζωρτζίνα έβλεπε ως άγγελο πάνω από το κεφαλάκι της. Επιμείναμε στο ρεπορτάζ μας. Και 3 ημέρες αργότερα, άρχισε να ασχολείται… και η Αθήνα.
