Του Γιάννη Ταπεινού, πρώην Αντινομάρχης Παιδείας
Το μοντέλο της αυτοοργάνωσης του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛ. που επιχειρείται με πρωτοβουλία του Προέδρου του, Νίκου Ανδρουλάκη, στο δρόμο προς το κρίσιμο και καθοριστικό συνέδριο του κόμματος, είναι η εξέλιξη, μιας βαριάς πολιτικής παρακαταθήκης που άφησε ο Ανδρέας Παπανδρέου από το 1974 και καθόρισε για πολλά χρόνια τη σχέση πολιτικής και πολίτη. Αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της φιλοσοφίας και της πολιτικής νοοτροπίας του ΠΑΣΟΚ από την ίδρυσή του και κυρίως μέρος της βαθιάς πεποίθησης ότι η βάση, οι ίδιοι οι πολίτες, είναι αυτοί που πρέπει να έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο, αν θέλουμε να μιλάμε για δημοκρατικές διαδικασίες και να το εννοούμε.
Δεν νοείται πολιτική χωρίς συμμετοχή και δεν νοείται συμμετοχή χωρίς αντανάκλαση της βούλησης και των αναγκών της κοινωνίας στις αποφάσεις που λαμβάνονται.
Οι πολίτες οι οποίοι υπήρξαν πάντα η δύναμη του ΠΑΣΟΚ, το σημείο αναφοράς του, γίνονται και πάλι σήμερα η δύναμη επαναπροσδιορισμού του, η δύναμη της νέας αλλαγής που έχει ανάγκη ο τόπος, αλλά και το ίδιο το πολιτικό σύστημα, το οποίο έχει οδηγηθεί σε αποξένωση από την κοινωνία, με ό,τι μπορεί αυτό να συνεπάγεται για το ύφος και την ποιότητά του.
Η δομική αλλαγή που επιχειρεί το ΠΑΣΟΚ με την αυτοοργάνωσή του στη βάση των νέων εργαλείων που προσφέρει η τεχνολογία και στο πλαίσιο της δημοκρατικής λειτουργίας στο εσωτερικό του, είναι προσανατολισμένη στην υπηρεσία της κοινωνίας, με κυρίαρχο στόχο την ενδυνάμωση του πολίτη μέσα από το διάλογο, τη συμμετοχή, την ανανέωση, την ενεργοποίηση.
Ένα κόμμα που θέλει να λέει ότι είναι βγαλμένο από το λαό και όχι από τον πολιτικό «σωλήνα», είναι υποχρεωμένο να ενθαρρύνει τοπικές πρωτοβουλίες πολιτών στις πόλεις, στις περιφέρειες, στον εργασιακό χώρο και στις κοινωνικές ομάδες, να επιδιώκει διάλογο με συλλογικότητες, σωματεία, και οργανώσεις, να γίνεται μέρος της κοινωνίας και όχι παρατηρητής της.
Μόνο έτσι μπορεί να έρθει η νέα αλλαγή και θα έρθει και πάλι από την ίδια παράταξη που δίδαξε δημοκρατική εσωτερική οργάνωση στα χρόνια της μεταπολίτευσης και καθόρισε την πορεία της χώρας, σε άμεση επαφή με το λαό.
Σήμερα που οι πολίτες δοκιμάζονται από την ακρίβεια, την χαλάρωση θεσμών και αξιών, την απόσταση που τους χωρίζει από τα κέντρα λήψης της εξουσίας, τη δυσπιστία απέναντι στο κράτος, την αναξιοκρατία και την αδυναμία τους να ανταπεξέλθουν σε μια παρατεταμένη οικονομική κρίση η οποία αντί να ελέγχεται επιδεινώνεται με άλλες εμβόλιμες κρίσεις, είναι πιο απαραίτητο από ποτέ να χαράξουμε νέα πορεία συμβατή με τις σύγχρονες ανάγκες της κοινωνίας, στη βάση της προγραμματικής συζήτησης και της συνδιαμόρφωσης αρχών και προγραμμάτων.
Ένα κόμμα ανοιχτό και σύγχρονο, μακριά από πελατειακές και καθεστωτικές νοοτροπίες, με διαφάνεια ενεργειών, δεν είναι απλά ένα κόμμα- σύμμαχος του πολίτη. Είναι ένα κόμμα που ανήκει στον πολίτη. Είναι η δύναμή του. Είναι ο λαός –ξανά- στην εξουσία.
Αυτοοργάνωση σημαίνει πρώτα και πάνω από όλα, επιστροφή στην κοινωνία που δοκιμάζεται
