Εγραψε η Νατάσα Ράγιου με αφορμή τον θάνατο του αγαπημένου της θείου, αδελφού του πατέρα της:
Ήταν στα 1935 όταν κυρα-Νικόλαινα πήρε τα δύο της μικρά αγόρια, τον Γιώργο και τον Φάνη από την Πυρσόγιαννη της Κόνιτσας και κατηφόρησαν προς την Αχαΐα να βρουν τον άντρα της το Νικόλα, έναν από τους γνωστούς χτιστάδες της Ηπείρου που ήξεραν να σμιλεύουν την πέτρα με δεξιοτεχνία και μεράκι.
Είχε πιάσει δουλειά εκεί που βρήκε απάγκιο μια πολυάριθμη γενιά Ηπειρωτών.
Ρίζωσαν στο Αίγιο, τα δυο αγόρια δούλεψαν σκληρά σε πολλές δουλειές, μέχρι που άνοιξαν, με χίλιους κόπους και στερήσεις, το μαγαζί με τα σουβλάκια, που έμελλε να γράψει ιστορία τις επόμενες δεκαετίες.. Από παντού ερχόντουσαν να τα δοκιμάσουν. Θες η νοστιμιά, η μαστοριά, η ηπειρωτική αύρα , το δέσιμο των δύο αδελφών, κέρδισαν την αγάπη και την εμπιστοσύνη του κόσμου. “Από που είστε εσείς; Απο Λαμία Εσείς ; Από Κόρινθο.. από Αγρίνιο..από Θεσσαλονίκη… μας είπαν οτι φτιάχνετε ωραία σουβλάκια”… Παντρεύτηκαν, ο Γιώργος την μελαχρινή Μαρίτσα , ο Φάνης την ξανθιά Ελένη, έκαναν παιδιά, εγγόνια, είδαν δισέγγονα.. Όλα τα παιδιά μεγάλωσαν εκεί και βοηθούσαν στο μαγαζί, στην θρυλική πλατεία Αγίας Λαύρας που έγινε σημείο αναφοράς για τα σουβλάκια Ράγιου.
Τόσο, που η κόρη του Φάνη, η μικρή Νατάσα, νόμιζε ότι η πλατεία ήταν του μπαμπά της και του θείου της!
Θυμάσαι, θείε Γιώργο, που σου έλεγα οτι κανονικά πρέπει να λέγεται πλατεία Ράγιου ;
Άκου τώρα τι έχω πάθει θείε μου..
Σήμερα που φεύγεις για τον ουρανό, από το πρωί κόβω και τρίβω κολοκύθια κίτρινα, εκείνα τα τεράστια σαν καρπούζια. Έχει σηκωθεί ο αδελφός σου αξημέρωτα να φτιάξει την κολοκυθόπιτα της γιαγιάς Νικόλαινας, την ηπειρώτικη, ξέρεις.. Για να σε συνοδεύει στο ταξίδι σου, μπας και σου έρθει καμιά λιγούρα στο δρόμο..
