Η υπόθεση του 49χρονου στην Πάτρα
«Μου λέει «είμαι έξω από τον Αγιο Ανδρέα γιατί δεν με δέχτηκαν, μου είπαν εφημερεύει το Ρίο. Δεν μπορώ να πάω μόνος μου, δεν είμαι καλά, κάνε γρήγορα σε παρακαλώ»». Κάνεις εικόνα τη σκηνή. Νιώθεις την αγωνία. Τη στιγμή που ο άνθρωπος απευθύνεται στο νοσοκομείο και του λένε να φύγει. Παρά το ότι τους λέει ότι έχει αφόρητους πόνους. Παρά το ότι εκείνη την ώρα βρίσκονταν στο νοσοκομείο δεκάδες γιατροί. Φαντάζεσαι τα βασανιστικά λεπτά που περιμένει τον συγγενή του και δεν ξέρει αν θα αντέξει. «Λίγο πριν φτάσω με ξαναπαίρνει τηλέφωνο και μου λέει «γιατί αργείς; Φτάνεις;». Του λέω «έφτασα, έφτασα, ηρέμησε»».
Είναι πια σαφές ότι ο άνθρωπος ένιωθε να τον εγκαταλείπουν οι δυνάμεις του. Κι όμως. Δεν επέστρεψε στο νοσοκομείο να τους ζητήσει να κάνουν το προφανές. Να τον εξετάσουν, να του παράσχουν τις πρώτες βοήθειες, να αποτρέψουν έναν θάνατο. Από το χρονικό και τις μαρτυρίες καταλαβαίνεις ότι ο άνθρωπος δεν έκανε καβγά, δεν φώναξε, δεν έβρισε. Και αυτό πονάει πιο πολύ. Δεν είπε καν αυτό που σκεφτόμαστε όλοι τώρα.
Οτι πληρώνουμε φόρους για έχουμε δημόσιες και δωρεάν παροχές υγείας. Ισως το πιο σύντομο ανέκδοτο. Υπάκουσε ό,τι του είπαν. Κι ας πονούσε. Θανάσιμα. «Αν αργούσα τρία λεπτά, θα τον έβρισκα νεκρό στο πάρκινγκ του νοσοκομείου». Τρία λεπτά μετά ο άνθρωπος ξεψυχά στη θέση του συνοδηγού. Δηλώσεις του προέδρου του Σωματείου: «Η νοσηλεύτρια που ήταν σε βάρδια ήταν στη θέση της, έκανε το αυτονόητο, πήρε το ιστορικό και είχε και τη μαρτυρία ότι είχε πάει το πρωί σε ιδιώτη γιατρό να εξεταστεί».
Τον ακούς και σαστίζεις. Ενας άνθρωπος πέθανε διότι μια νοσηλεύτρια έκανε μόνη της διάγνωση και δεν φώναξε κάποιον από τους δεκάδες γιατρούς που ήταν στο κτίριο και ο συνδικαλιστής σπεύδει να σχολιάσει ότι ήταν στη θέση της. Τον λόγο παίρνει το μέλος της επιτροπής γιατρών του νοσοκομείου: «Δεν φταίνε οι γιατροί για αυτό που συνέβη.
Οταν το νοσοκομείο είναι σε γενική εφημερία, θεωρείται ότι δεν υπάρχει και είναι κλειστό». Σαν να μιλάει για μαγαζί με ρούχα. Απουσία ενσυναίσθησης, ακόμα και στοιχειώδους συναίσθησης. Συνδικαλιστική αντιμετώπιση του θανάτου. «Δεν με δέχτηκαν, μου είπαν εφημερεύει το Ρίο, δεν μπορώ να πάω μόνος μου, δεν είμαι καλά, κάνε γρήγορα σε παρακαλώ». Ενας χαμηλών τόνων πολίτης που χωρίς να κάνει καβγά έκανε αυτό που του είπαν. Και πέθανε.
