Πόσο τελικά ήσυχες θα είναι οι μέρες αυτού του Αυγούστου;
Επιστρέψαμε στη κανονικότητα, ή η νέα εικόνα είναι ασυνήθιστα δυσάρεστη;
Οι αναμνήσεις όλων μας για τον Αύγουστο έχουν πάντα μια ταχύτητα κάτω. Κάτι η ζέστα, κάτι οι διακοπές, κάτι οι θερμοκρασίες που σε αναγκάζουν να κατεβάσεις ταχύτητα.
Τα μπάνια του λαού, άλλωστε υπήρξε ένα υψίστης προτεραιότητας εθνικό διακύβευμα, που τίποτε δεν έπρεπε να το διαταράξει, να το απειλήσει κλπ.
Μπορεί να ήταν και μια ανομολόγητη συνομωσία, μια ανακωχή ένεκα ραστώνης.
Οι αναμνήσεις μου εστιάζουν σε συγκεκριμένα πράγματα που όλα, μα όλα, κινούνται σε ρυθμούς χελώνας.
Από το τελετουργικό γλείψιμο του παγωτού, μέχρι την απολαυστική, απογευματινή περαντζάδα.
Και από το αργόσυρτο ρούφηγμα της πρώτης γουλιάς του πρωινού καφέ, μέχρι το αγκομαχητό της παλιάς υδροφόρας που κατάβρεχε τους δρόμους της πόλης να ξεπλύνει τον εντός μας λίβα
Αυτό-συγκρατούμαι και πριν αρχίσω να μπαίνω σε μονοπάτια αναπόλησης και ρεμβασμού, επανέρχομαι στο αρχικό ερώτημα.
Που θα μας βγάλει ετούτος ο Αύγουστος;
Τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις, έφα Ουμπέρτο Έκο. Και η φράση αυτή έγινε και τίτλος βιβλίου του.
Mόνο που ο συγγραφέας, άλλο ήθελε να πει…
Μπορεί να μη θέλουμε με τίποτα μια κακή είδηση να διαταράξει την καλοκαιρινή μας ηρεμία, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν όντως ειδήσεις.
Ο Έκο, κατέγραψε αυτή τη φράση ενώ βρισκόταν στα νησιά Φίτζι τον Αύγουστο του 1990, όταν ξέσπασε ο πόλεμος στον Κόλπο. Η μόνη πληροφόρηση που είχε, ήταν από μια μικρή εφημερίδα για τουρίστες στα αγγλικά και στην οποία οι συντάκτες έγραφαν ό,τι αυτοί θεωρούσαν είδηση.
Ο Έκο κατάλαβε ότι, χωρίς αναλύσεις, χωρίς τοποθετήσεις, χωρίς τη ματαιοδοξία των ανταποκριτών και των σχολιαστών, δεν «υπάρχουν» ειδήσεις.
Δηλαδή ότι το γεγονός από μόνο του δεν αρκεί, πρέπει κάποιοι να το αντιληφθούν, να το ζυγίσουν και να αποφασίσουν για το αν και πως θα το αναμεταδώσουν.
Στο πλαίσιο αυτό μιλάγαμε για την παντοδυναμία των ΜΜΕ και όσων τα επηρέαζαν, μια και με αυτά μπορούσαν να διαμορφώνουν την ατζέντα και τις επιλογές της κοινής γνώμης.
Αυτό άλλαξε με την διασπορά της δυνατότητας αυτής στους πολίτες. Ο καθένας έγινε ρεπόρτερ, αρχισυντάκτης, ανταποκριτής.
Και στην πορεία έγινε επικοινωνιολόγος, στοχαστής, ερευνητής και influencer..
Η επιτομή της δημοκρατίας θα πεις! Power to the people και people has the power τώρα δικαιώνονται!
Μπούρδες φίλε μου!
Για να χρησιμοποιήσω ένα υπεραπλουστευτικό κλισέ από την δικτατορία επί του προλεταριάτου, περάσαμε στην δικτατορία του προλεταριάτου!
Από τον αστερισμό της αποστειρωμένης καθαρότητας, περάσαμε στη χύμα μούργα στα μούτρα μας.
Η οποία μούργα, δεν καταλαβαίνει ούτε από Αύγουστο, ούτε από τις ανάγκες των πολλών.
Είναι σαν εκείνα τα τεράστια δρεπανηφόρα άρματα του Δαρείου στα Γαυγάμηλα, θέριζαν στο πέρασμά τους δικαίους και αδίκους!
Μια μηχανή μίσους και πόνου, που στοχοθετεί κάθε φορά και άλλο «συμβάν»: είτε είναι η σαγιονάρα στο Προεδρικό, είτε το φουστάνι της μιας, είτε τις παλαβομάρες του άλλου.
Πράγματα δηλαδή που ούτε δυο ναυαγοί σε ερημονήσι, δεν θα έκριναν άξια σχολιασμού, η μηχανή τα εκτοξεύει στην στρατόσφαιρα.
Αλλά, και πάλι, είναι αρκετό το μπάχαλο της εποχής για να του φορτώσουμε όλα τα δεινά και τους φόβους μας.
Για τι για φόβους μιλάμε. Με αυτούς μας εκβιάζουν. Θυμάμαι ότι 2 μήνες πριν μας έλεγαν ότι δεν θα υπάρχει τρόφιμο ούτε για δείγμα στο ράφι τον Ιούνιο. Και πιο πριν, ότι με τον ερχομό του χειμώνα θα πεθαίναμε όλοι σαν τα σκυλιά στους δρόμους. Και πιο πριν ότι, αν δεν αρχίσει το νομισματοκοπείο να κόβει, ντάπα -ντούπα, ντάπα – ντούπα δραχμές, τέρμα τα δίφραγκα!
Αλλά φίλε μου, όλα αυτά ήρθαν και πέρασαν.
Προφανώς με τραύματα και επιπτώσεις.
Προφανώς με θύτες και θύματα.
Αλλά όσο δεν έρχεται ο «θάνατος και η καταστροφή» έχουμε δυο επιλογές:
Η μία είναι να χαλαρώσουμε σιγούλια-σιγούλια και να κλείσουμε τα αυτιά μας στους καταστροφολάγνους προφήτες.
Αυτούς δηλαδή που πίσω από κάθε πράγμα, κάθε κίνηση κάθε νέο, βλέπουν το τέλος του κόσμου, την εξάλειψη του είδους και την επικυριαρχία των «άλλων», που κάθονται σε ένα σκοτεινό δωμάτιο μα μοναδικό τους μέλημα πως θα εξοντώσουν την Ελλάδα.
Είναι μια επιλογή! Να δούμε δηλαδή αν μπορούν να λειτουργήσουν τα πράγματα, αποφορτισμένα από την πολιτική καταστροφολογία.
Αρκεί ένα «Άσε μας κουκλίτσα μου» κάθε φορά που οι αυτόκλητοι σωτήρες μας, προφητεύουν το τέλος μας.
Να είσαι σίγουρος, ότι μεμιάς θα αλλάξουν τροπάριο! Άλλωστε δεν υπάρχουν πιο προσαρμοστικά όντα στον πλανήτη αυτό από τους Έλληνες πολιτικούς.
Με το που θα δουν ότι αυτό το τροπάρι δεν λειτουργεί, περνάνε εύκολα και αβίαστα, στο επόμενο!
Θα διαλέξουμε αυτή τη λύση; Μπα, δεν το πιστεύω.
Θέλει κόπο και σκέψη η διαδικασία αυτή.
Δύο πράγματα των οποίων την ικανότητα έχουμε απολέσει δυστυχώς.
Και πολύ φοβάμαι, ανεπιστρεπτεί!
Υπάρχει και η άλλη λύση:
Αυτή της αυτοεκπληρούμενης προφητείας!
Αφού δεν έρχεται η καταστροφή που συνεχώς προφητεύουμε, δεν έχουμε παρά να την προκαλέσουμε οι ίδιοι.
Με τον τρόπο αυτό θα πετύχουμε δύο σημαντικά πράγματα!
Αρχικώς, θα δικαιωθούμε! Θα μπορούμε να πούμε την δεύτερη πιο αγαπημένη μας φράση: Τα ‘λεγα εγώ!
Μια φράση που τη νιώθουμε να ανεβαίνει σαν τη λάβα από τα μύχια της ύπαρξής μας και εκτοξεύεται προς τα ουράνια!
Και ταυτόχρονα μπορούμε να απολαύσουμε τη μικροστιγμή που περιέχει τον θρίαμβο της επιβεβαίωσής μας.
Λέω μικροστιγμή, γιατί στο αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο, περνάμε στο αμέσως επόμενο στάδιο: Του κατατρεγμένου, του αδικημένου, του θύματος.
Εκείνου που αδίκησε η ιστορία, η ζωή, οι επάνω, οι κάτω, η τύχη, η κενωνία…
Αυτές είναι οι λύσεις μας, αυτές είναι οι επιλογές μας.
Και ο επερχόμενος Αύγουστος, όπως και κάθε Αύγουστος, θα προσδιορισθεί από αυτές.
Θα πάρει χρώμα, πρόσημο και νόημα από τις επιλογές μας.
Όσο για την νέα πραγματικότητα;
Φίλε μου, εδώ στον τόπο αυτό, αυτοπροσδιοριζόμεθα.
Και αυτοπροσδιοριζόμενοι, βάφουμε τη χώρα όπως γουστάρουμε!
Αν η νέα πραγματικότητα φέρνει μαζί της προβλήματα, παρακαλείται να τα αφήσει στην εξώπορτα της αυλής, πλάι στη συκιά και να κοπιάσει δίπλα μας για ένα ουζάκι.
Ή και δυο.
