Franz Ferdinand – Franz Ferdinand (2004)
O δίσκος που έφερε την αναβίωση του indie rock από τη Νέα Υόρκη στην Ευρώπη. Οργανική μουσική (χωρίς χρήση υπολογιστών), που σε κάνει να χορεύεις και σε απελευθερώνει. Ταυτισμένο με μια περίοδο ευμάρειας, εθνικής περηφάνιας αλλά και απόλυτης πίστης στην κουλτούρα του indie και του DIY.
Amy Winehouse – Back to Black (2006)
Τoλμηρή γλώσσα, πανέξυπνες ενορχηστρώσεις και ένα 23χρονο κορίτσι που έκανε τον κόσμο να χορεύει τραγουδώντας για τη διαταραγμένη του ζωή. Το Back to Black μπήκε στα σαλόνια από την πόρτα του υπογείου, με τραγούδια που όλοι λατρέψαμε, χορέψαμε και κάποια στιγμή χορτάσαμε.
Radiohead – In Rainbows (2007)
Η διάθεσή του στο διαδίκτυο με ελεύθερο αντίτιμο διδάσκεται σήμερα στα πανεπιστήμια ως case study. Μέχρι και σήμερα, παραμένει η τελευταία φιλική προς τον μέσο ακροατή κατάθεση των Radiohead, με το Reckoner να ζει σε έναν δικό του πλανήτη και το «βρόμικο» Bodysnatchers (ηχογραφημένο ζωντανά στο στούντιο) να γκρεμίζει τοίχους.
Kanye West – My Beautiful Dark Twisted Fantasy (2010)
Το 2010 η Ελλάδα εισέρχεται στο ΔΝΤ. Σε ένα παράλληλο σύμπαν, ο Κάνιε Γουέστ κυκλοφορεί τον καλύτερο δίσκο του, μια πανδαισία ήχων βαμμένη στα κόκκινα. Το χιπ χοπ δεν είχε ακουστεί ποτέ τόσο ελεύθερο, τόσο «καλλιτεχνικό» και τόσο πλούσιο. Ένας ιδιοφυής δημιουργός στο απόλυτο peak του.
Daft Punk – Random Access Memories (2013)
Απαλλαγμένοι από το κυνήγι της πρωτοπορίας, οι Daft Punk αποτίνουν φόρο τιμής στα ’70s και στα ’80s (disco, soft rock κ.λπ.). Κάποιοι τους βρίσκουν υπερβολικά νοσταλγικούς. Το Get Lucky γίνεται το απόλυτο hit του καλοκαιριού, το Instant Crush παίζει σε όλα τα ραδιόφωνα, ενώ το Giorgio by Moroder είναι η αληθινή αποκάλυψη του δίσκου.
Arctic Monkeys – AM (2013)
Ο στόχος τους ήταν να φτιάξουν ένα άλμπουμ που θα ακουγόταν ωραία στο αμάξι. Παρότι δεν πρόκειται για το καλύτερό τους, είναι αυτό που σημάδεψε πιο έντονα τη μουσική και τον κόσμο. Περιέγραψε με ακρίβεια τις μοντέρνες σχέσεις, έκανε το ροκ ξανά σέξι και πέρασε στις μάζες χωρίς να θυσιάσει την αξιοπιστία του γκρουπ.
Kendrick Lamar – To Pimp a Butterfly (2015)
Ο κόσμος αλλάζει, το κίνημα Black Lives Matter οργανώνεται, τα σόσιαλ μίντια δίνουν φωνή στους αδύναμους. Μέσα σε αυτό το κλίμα, το χιπ χοπ συνείδησης του Λαμάρ φωνάζει «we ’re gonna be allright». Εμψυχώνει, εμπνέει και ταυτόχρονα συνομιλεί με την τζαζ και το χιπ χοπ σε έναν δίσκο μεγάλης διάρκειας αλλά και μεγάλης αξίας.
Courtney Barnett – Sometimes I Sit and Think, and Sometimes I just Sit (2015)
Σούπερ ταλαντούχα και παράλληλα βαριεστημένη (ο τίτλος του δίσκου τα λέει όλα), η Αυστραλέζα τραγουδοποιός Κόρτνεϊ Μπαρνέτ είναι ο τύπος του ανθρώπου που δεν σηκώνει τηλέφωνα. Τη συγχωρείς, όμως, γιατί σου δίνει indie rock αριστουργήματα, όπως το Pedestrian at Best, το Depreston και το Dead Fox.
Billie Eilish – When we all Fall Asleep, Where Do We Go? (2019)
Στην εφηβεία της ακόμα τότε, η Μπίλι έφτιαξε με τον αδερφό της έναν ποπ δίσκο που δεν έμοιαζε με κανέναν άλλο. Αλλόκοτοι ήχοι, μελωδίες που νιώθεις ότι υπήρχαν πάντα, αίσθηση αταξίας και μια σταρ με φαρδιά ρούχα, έτοιμη να ανατρέψει κάθε κανόνα της μουσικής βιομηχανίας.
Fiona Apple – Fetch the Bolt Cutters (2020)
Παρότι ηχογραφήθηκε πριν από την έξαρση της πανδημίας, το Fetch the Bolt Cutters κουβαλάει κάτι από την «τρέλα» του εγκλεισμένου. Σε κάποιες στιγμές νιώθεις τη Φιόνα Απλ δίπλα σου, να φτιάχνει μια ποπ κρεβατοκάμαρα για να αυτοπαρηγορηθεί, να σφίγγει τα δόντια, ξαναβάζοντας τη ζωή της και τον κόσμο σε τάξη.
