Όταν κάποιο βράδυ καθίσει κάποιος στο σκαλοπάτι της περίσκεψης και αναλογιστεί τη μέρα του, τη βδομάδα του, τη ζωή του κι όλα αυτά που τρέχουν γύρω του, αντιλαμβάνεται με δέος αλλά και με χαρά, με ανησυχία αλλά και με μια σταλιά αυτοπεποίθηση, ότι έχουν μικρότερη σημασία τα πράγματα που μας περιτριγυρίζουν και σκοπεύουν να μας παρασύρουν στο χαοτικό παρελθόν και μεγαλύτερη η ετοιμότητά μας και οι δικές μας αντιδράσεις. Στο ίδιο σκαλοπάτι διαπιστώνει κανείς ότι η ταχύτητα και η ανακλαστική δράση έχει κάποιες φορές μεγαλύτερη σημασία από τον τρόπο και τη μέθοδο, γιατί ο κατάλληλος χρόνος για να δράσει κανείς είναι τώρα και ποτέ άλλοτε.
Ο Ντέιβιντ Λιτς πετυχημένος κασκαντέρ του Χόλιγουντ με ένα από τα ωραία κόλπα του, άλμα στο κενό, διπλή περιστροφή, τούμπα στον αέρα βρέθηκε με ανοιχτά χέρια, λυγισμένα γόνατα και πονηρούτσικο βλέμμα να σκηνοθετεί ταινίες όπως το “John Wick” , “Atomic Blonde”, “Deadpool 2” και το “Fast & Furious: Hobbs & Shaw” στα στούντιο της αμερικάνικης κινηματογραφικής βιομηχανίας. Το στιλ του εμπεριέχει όλη την προ σκηνοθεσίας εμπειρία του, εναρμονισμένη με χορογραφημένη βία εντός του κάδρου, παρωδία και ανατρεπτικό χιούμορ εκτός κάδρου με πλάκα και χαβαλέ, σε ένα μείγμα που περνούν καλά όσοι βρίσκονται εντός της αιθούσης, αλλά και να μην έχουν να χάσουν και πολλά κι αυτοί που βρίσκονται εκτός αυτής.
Το Bullet Train είναι μια περιπέτεια του Ντέιβιντ Λιτς με τον Μπραντ Πιτ. Tο μπεστ σέλερ μυθιστόρημα του Κοτάρο Ισάκα “Maria Beetle” διασκευάζεται κινηματογραφικά και γίνεται μια περιπέτεια αφιονισμένης δράσης με τον «Ladybug» ως επαγγελματία δολοφόνο, με το όνομα Πασχαλίτσα, για καλή τύχη, όπως υπογραμμίζει πριν ένα παρ’ ολίγον ατύχημα. Ο ήρωάς μας, ο Ladybug, πιστός στο αμοραλιστικό ρητό της αμερικανίδας ναυάρχου Grace Murray Hopper «Μη διστάζεις, προχώρησε. Είναι συχνά πιο εύκολο να ζητήσεις συγγνώμη από το να ζητήσεις την άδεια» δεν αφήνει κολυμπηθρόξυλο στο διάβα του, σε μια αποστολή ρουτίνας η οποία εξελίσσεται σε ένα φιλμ απανωτών χορογραφημένων ξυλοδαρμών.
Η ταινία αναπτύσσεται σε ένα από τα δρομολόγια των τρένων υψηλής ταχύτητας της Ιαπωνίας, το τρένο πάει «σφαίρα», διασχίζοντας την έννοια της δράσης διαγώνια και της αναμπουμπούλας και των γυμναστικών επιδείξεων περιστροφικά μέχρι ζαλάδας και διανθίζεται από κοινότοπες φιλοσοφικές αναλύσεις για να προλαβαίνουμε να παίρνουμε και μιαν ανάσα. Στο τρένο επιβιβάζεται ένας εκτελεστής που επανέρχεται στη δουλειά μετά από μια σύντομη απουσία. Το έργο του θα ήταν της αρμοδιότητας courier αν δεν αποδεικνυόταν «λιγάκι» πιο επικίνδυνο. Πρέπει λοιπόν να πάρει έναν χαρτοφύλακα και να τον παραδώσει στην χειρίστριά του, με την οποία βρίσκεται σε συνεχή τηλεφωνική επικοινωνία, η πάντα γοητευτική Σάντρα Μπούλοκ στην άλλη άκρη της γραμμής. Στο τρένο βρίσκονται τέσσερις εκτελεστές ακόμη – Bad Bunny, Joey King, Aaron Taylor-Johnson και Brian Tyree Henry- οι οποίοι έχουν κι αυτοί τους λόγους τους να θέλουν να αποκτήσουν τον περιβόητο χαρτοφύλακα. Ανάμεσα στα παράπονα του ήρωά μας για τις αναποδιές και την κακή του τύχη έχουμε κάμποσους καλοφτιαγμένους ξυλοδαρμούς που πότε βυθίζονται σε βαθείς εξυπνακισμούς και πότε επιπλέουν σε ανάλαφρο και ανώδυνο χιούμορ.
Όλα όσα συμβαίνουν στην ταινία είναι χιλιοειπωμένα, πνιγμένα μέσα στην επανάληψη και τον στόμφο, η παρουσία του Μπράντ Πιτ σώζει την κατάσταση και δίνει στο φιλμ σοβαρούς λόγους να βουτήξει κανείς λίγα ποπ κορν, να χωθεί στη σκοτεινή αίθουσα και να διασκεδάσει με τον χαβαλέ, την πλάκα, τις ανατροπές και το διάχυτο σασπένς, χωρίς ενοχές για τον χρόνο και τα χρήματα που σπατάλησε. Επειδή καλό είναι να χαιρόμαστε κάποιες φορές τις λυτρωτικές αντιφάσεις μας, δεν πρέπει να ξεχνάμε τα λόγια του Werner Herzog του σπουδαίου Γερμανού σκηνοθέτη που σημείωνε «Το σινεμά δεν είναι ανάλυση, είναι η αναταραχή του μυαλού. Το σινεμά προέρχεται από τα πανηγύρια και τα τσίρκα, όχι από την τέχνη και τον ακαδημαϊσμό».
