Ούτε ένα θερινό σινεμά δεν υπάρχει στο κέντρο της Πάτρας. Όμως οι παλιότεροι θυμούνται τις αυλές με τις γλάστρες από βασιλικό, τις καρέκλες με τα τραπεζάκια, τις παγωμένες λεμονάδες, αλλά και τη λάμψη στα μάτια των θεατών για να δουν την αγαπημένη τους ταινία.
Κάποτε μας λέει ένας από τους παλιούς που μεγάλωσε τη δεκαετία του ’60 και του ’70 η Πάτρα ήταν γεμάτη από θερινά σινεμά. Μόνο στην ακτίνα γύρω από την πλατεία των Υψηλών Αλωνίων υπήρχαν τουλάχιστον πέντε σινεμά που τις περισσότερες μέρες της εβδομάδας ήταν γεμάτα από κόσμο.
Βλέπετε για τον μέσο Πατρινό ο κινηματογράφος ήταν η πιο συχνή διασκέδαση. Στα Ψηλαλώνια λοιπόν υπήρχαν τρία σινεμά περιμετρικά της πλατείας.
Η διάσημη “Αλάμπρα” από την οποία στη συνέχεια πήρε το όνομα του το γνωστό ομώνυμο καφενείο, σήμα αναφοράς για την περιοχή που στεγαζόταν στο Μέγαρο Γκολφινόπουλου, σε ένα από τα ομορφότερα κτίρια της Πάτρας.
Το σινεμά ήταν δίπλα ακριβώς από το Μέγαρο. Εκεί παίζονταν για πρώτη φορά στην Πάτρα ορισμένες από τις μεγάλες επιτυχίες του ξένου κινηματογράφου, αλλά και του ελληνικού.
Πιο πέρα, στην ταράτσα του ιστορικού καφενείου του Σταυριανού ήταν το θερινό σινεμά της “Ούφα”. Στον χώρο αυτό είχαν μεγαλώσει γενιές και γενιές σινεφίλ της Πάτρας. Προχωρώντας περιμετρικά της πλατείας, εκεί που τώρα είναι το υποκατάστημα της Alpha Bank, ήταν το θερινό σινεμά “Ζενίθ”.
Το συγκεκριμένο σινεμά ήταν για πιο ψαγμένες καταστάσεις αφού εκτός από εμπορικές ταινίες, υπήρχαν μέρες που έπαιζε τις θεωρούμενες πιο ποιοτικές του ευρωπαϊκού και του αμερικάνικου κινηματογράφου.
Έξω από την πλατεία
Βγαίνοντας από την πλατεία στο πάνω μέρος της, προς την πλευρά της άνω πόλης ήταν το θερινό σινεμά «Δαναός». Η επιγραφή του υπάρχει ακόμα, ο χώρος όμως έχει μετατραπεί σε γκαράζ.
Στο κάτω μέρος των Υψηλών Αλωνίων προς την πλευρά του Παναχαϊκού, τρία με τέσσερα τετράγωνα πιο μακριά από την πλατεία υπήρχε ο θερινός κινηματογράφος «Ακρόπολη», ενώ στην αριστερή πτέρυγα της πλατείας προς την πλευρά της Παπαφλέσσα υπήρχε ο τελευταίος καλοκαιρινός κινηματογράφος της Πάτρας.
Το “Αελλώ”, ένα σινεμά που έκλεισε οριστικά πριν από μερικά χρόνια και είχαν την τύχη να προλάβουν οι 30άρηδες και οι 40άρηδες σινεφίλ. Και να ήταν μόνο αυτοί.
Προς την πλευρά της πλατείας Ομονοίας, υπήρχαν ανά περιόδους τουλάχιστον δύο ακόμα θερινοί κινηματογράφοι, ενώ στην Γούναρη ο κόσμος θυμάται ακόμα το “Σινέ Άνοιξη”. Και αν πάμε και στις τότε συνοικίες υπήρχαν τουλάχιστον οχτώ με δέκα ακόμα σινεμά που είχαν αφήσει τη δική τους εποχή, όπως για παράδειγμα το Σινέ Ρόδο στα Μποζαΐτικα.
Στις μέρες μας τίποτα
Στις μέρες μας δεν υπάρχει τίποτα. Μόνο αυτός του Σινέ Κάστρο Ρίου, έξω από το κέντρο της Πάτρας, που αντέχει ακόμα και κρατάει.
Τα όσα κατά καιρούς έχουν ακουστεί για τη δημιουργία ενός δημοτικού θερινού κινηματογράφου στο κτίριο του “Αελλώ” δεν προχώρησαν, όπως δεν προχώρησαν και οι φήμες για έναν νέο θερινό κινηματογράφο σε ταράτσα κτιρίου που βρίσκεται δίπλα στα Ψηλαλώνια.
Τα όποια σχέδια που μπορεί να υπήρχαν ανακόπηκαν από την πανδημία. Γιατί ας μην το ξεχνάμε η πανδημία χτύπησε ανεπανόρθωτα εκτός από τα θέατρα και τον κινηματογράφο, θερινό και χειμερινό.
Όμως η δίψα για θερινό σινεμά υπάρχει στους σύγχρονους σινεφίλ της Πάτρας και αυτό φαίνεται μέσα από την ανταπόκριση που έχει το άτυπο θερινό σινεμά της Παντάνασσας του Νίκου Καββαδία, αλλά και οι κατά τόπους προβολές που γίνονται από τον Δημοτικό Κινητό Κινηματογράφο.
Οπότε ας ελπίσουμε ότι δεν θα αργήσει η στιγμή που θα δούμε έναν θερινό κινηματογράφο στο κέντρο της Πάτρας.
