Σε συνέντευξη Τύπου που δόθηκε από στελέχη της ΕΜΑΚ που βρέθηκαν στην Τουρκία, σοκαριστικές ήταν οι περιγραφές που έδωσαν για τα όσα είδαν και έζησαν στη γείτονα χώρα ύστερα από τον φονικό σεισμό των 7,8 Ρίχτερ.
Όπως είπε ο επιπυραγός Γιαννόπουλος «η Ελληνική Ομάδα Έρευνας και Διάσωσης ενεργοποιήθηκε από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Πολιτικής Προστασίας κατόπιν αιτήματος της τουρκικής κυβέρνησης και αποδοχή της προσφοράς μας. Μεταβήκαμε με στρατιωτικό αεροπλάνο C-130 στην περιοχή του Ελληνικού στα Άδανα και από εκεί μεταφερθήκαμε με οχήματα της τουρκικής των τουρκικών αρχών».
Αποτελέσαμε τον πρώτο πυρήνα συντονισμού για τις διεθνείς δυνάμεις τόνισε και πρόσθεσε ότι ανέπτυξαν γραφείο συλλογής πληροφοριών καλώντας τους τοπικούς πληθυσμούς να τους δώσουν σημαντικές πληροφορίες για ανθρώπους που ήταν σε κίνδυνο ή ήταν εγκλωβισμένοι στα ερείπια. Ήμασταν ο πρώτος θύλακας συντονισμού μαζί με την ομάδα Ελβετίας εξήγησαν και η πρώτη πηγή παροχής πληροφορίων στο διεθνές κέντρο συντονισμού που συστήνεται σε τέτοιες περιπτώσεις και κατευθύνει τη διεθνή βοήθεια, ανέφερε χαρακτηριστικά.
Ο γιατρός του ΕΤΙΚ ΕΚΑΒ, Σωκράτης Δούκας, σημείωσε, μεταξύ άλλων, ότι το Ειδικό Τμήμα Ιατρικής Καταστροφών είναι μια δομή που ενεργοποιείται σε μαζικές καταστροφές και στελεχώνεται από εξειδικευμένους γιατρούς και διασώστες. Στη συγκεκριμένη αποστολή συνδράμουμε υγειονομικά το έργο της ΕΜΑΚ και βασικός μας ρόλος είναι η υγειονομική κάλυψη των θυμάτων – διασωθέντων. «Αυτό σημαίνει ότι οι διασωθέντες, τα θύματα, μετά τον απεγκλωβισμό τους πρέπει να υποστηριχθούν υγειονομικά, να σταθεροποιηθούν, να καλύψουμε και να υποστηρίξουμε τις βασικές λειτουργίες της ζωής τους και να παραδοθούν με ασφάλεια στα ασθενοφόρα ώστε να καταλήξουν σε έναν ασφαλή υγειονομικό σχηματισμό».
O πυραγός Κωνσταντίνος Νίκας αναφέρθηκε στο κομμάτι των επιχειρήσεων. Όπως είπε «λειτουργούσαμε με πληροφορίες τις οποίες είχαμε μαζέψει από τους ντόπιους και ταυτόχρονα σε διαρκή συντονισμό με τις υπόλοιπες διεθνείς ομάδες, όπου εννοείται το περιβάλλον εργασίας ήταν εξαιρετικά επικίνδυνο. Συνεπώς υπήρχε διαρκώς μία εκτίμηση της επικινδυνότητας της ασφάλειας και της κατάστασης στα σημεία που δουλεύαμε, έτσι ώστε να μπορούμε να φέρουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, δηλαδή τον απεγκλωβισμό. Προφανώς, όπως είναι κατανοητό, κινηθήκαμε με συγκεκριμένες πληροφορίες και ρίξαμε τις δυνάμεις μας σε επιβεβαιωμένους ζωντανούς. Έτσι κύλησαν οι πρώτες ημέρες της διάσωσης και στη συνέχεια, όταν ενεργοποιήθηκε το Διεθνές Συντονιστικό Κέντρο, οι πληροφορίες έρχονταν μέσω αυτού».
