Αυτό που νοσταλγώ περισσότερο, τούτες τις Καρναβαλικές μέρες, είναι τα ξαφνικά, τα απρογραμμάτιστα γλέντια στα σπίτια.
Θυμάμαι, σαν σήμερα, πριν από πολλά χρόνια, στην καθημερινή συνάντησή μας στο «στρατηγείο» (Λέσχη του ΟΤΕ, που τότε ήταν στο κάτω μέρος Πλατείας Γεωργίου Α΄), αποφασίσαμε, χωρίς καμιά απολύτως προετοιμασία, περίπου δέκα φίλες και φίλοι, να κάνουμε ένα αποκριάτικο γλεντάκι στο σπίτι μου, που είναι έξω από την πόλη (στη Μαγούλα) και δεν θα ενοχλούσαμε κανέναν.
Είχαμε υπολογίσει ότι θα είμαστε γύρω στους δεκαπέντε, αλλά σε λίγο γέμισε το σπίτι νιάτα. Περισσότερα από εκατό άτομα, φίλοι φίλων, (τους περισσότερους δεν τους γνώριζα), έμαθαν για το γλεντάκι, από στόμα σε στόμα (τότε δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα) και ήρθαν.
Που βρέθηκαν όλες αυτές οι κασέτες με κάθε είδους μουσική, που βρέθηκαν όλα αυτά τα φαγητά, που βρέθηκαν όλα αυτά τα ποτά, που βρέθηκαν όλα αυτά τα γλυκά, ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω.
Το γλέντι κράτησε ως το γλυκοχάραμα, που άρχισαν σιγά σιγά να φεύγουν.
Ναι, κάτι τέτοιες αποκριάτικες βραδιές, αξέχαστες, αγνές και όμορφες, κάτι τέτοια αποκριάτικα γλέντια νοσταλγώ…..
Θυμάμαι ότι το πρώτο που ζήτησαν τα κορίτσια της παρέας μας από τη Μάνα μου, που μας είδε ξαφνικά και ανεπάντεχα μπροστά της και δεν ήξερε τι να κάνει, ήταν να μην ανησυχεί, να καθίσει στο τζάκι και θα τα κανονίσουν όλα αυτές. Στο τέλος, καθάρισαν το σπίτι από τις σερπαντίνες και τα κομφετί, έπλυναν πιάτα και ποτήρια…. Να είναι καλά όλα αυτά τα παιδιά, όπου κι αν βρίσκονται.
