Αγανάκτηση προκαλούν οι εικόνες από το περιστατικό στον Ωρωπό όπου πλήρωμα του δημοτικού ασθενοφόρου έπλυνε με λάστιχο γυμνή ηλικιωμένη με ψυχική πάθηση σε πυλωτή πολυκατοικίας.
Όπως αναφέρει η Πρόεδρος του ΣΟΨΥ Πάτρας Χριστίνα Μπίκου, «ενημερώθηκα για το περιστατικό, το διάβασα. Τυχαίο περιστατικό; Δε νομίζω. Αν ήταν ένα λερωμένο σκυλί και το έπλεναν με τη μάνικα, θα είχαν τιμωρία. Για τους ανθρώπους με ψυχιατρικό πρόβλημα, δεν ενδιαφέρεται κανένας, και κανένας δεν έχει καμία τιμωρία. Λένε ότι θα ακολουθηθούν κάποιες διαδικασίες έρευνας. Δεν έχω λόγια.
Για την περιοχή μας, δεν ξέρω να έχει συμβεί κάτι αντίστοιχο. Αυτό που ξέρω είναι ότι όταν κλειστή η ψυχιατρική λόγω covid, οι συνδικαλιστές της αστυνομίας απευθύνθηκαν στην 6η ΥΠΕ και ζήτησαν να ανοίξει γιατί δεν μπορούσαν να ταλαιπωρούνται μεταφέροντας τους ασθενείς στην Τρίπολη και το Δαφνί.
Μπορεί η νομοθεσία να λέει ότι η αστυνομία μεταφέρει τον ασθενή στην περίπτωση της ακούσιας νοσηλείας, όμως αν εκπαιδευτούν σωστά το πληρώματα του ΕΚΑΒ θα είναι αυτά υποχρεωμένα να κάνουν τη μεταφορά. Και οι ψυχικά ασθενείς, είναι ασθενείς. Πριν από κάποιους μήνες έγινε μία παρόμοια κατάσταση. Ξυλοκοπήθηκε ασθενής μέσα σε νοσοκομείο, νομίζω δεν έχει ολοκληρωθεί η έρευνα. Θα πρέπει να βλέπουμε τον ψυχιατρικό ασθενή ως άνθρωπο, όχι ως νούμερο ή ζώο. Τα ζώα τα σεβόμαστε τους ανθρώπους δε τους σεβόμαστε. Σίγουρα υπήρχε πρόβλημα με τη γυναίκα στον Ωρωπό αλλά υπάρχουν άλλοι τρόποι αντιμετώπισης».
Η ανάρτηση της πρώην Προέδρου του ΣΟΨΥ Αγγέλας Τριανταφύλλου
«Προς κ. Ράπτη, υφυπουργό Ψυχικής Υγείας. Ελπίζω να ενεργοποιήσετε την Ειδική Επιτροπή Ελέγχου και Προστασίας των Δικαιωμάτων των Ψυχικά Ασθενών που υπάρχει στο Υπουργείο σας και να μην είναι διακοσμητική.
Ελπίζω να διερευνήσετε το αποτρόπαιο γεγονός που συνέβη στον Δήμο Ωρωπού. Όμως να ξέρετε πως περιπτώσεις σαν της άτυχης ασθενούς υπάρχουν χιλιάδες στην Ελλάδα, που στερούνται βοήθειας και στήριξης από τις υπηρεσίες σας, καθώς και από τις υπηρεσίες των Δήμων. Άνθρωποι και οικογένειες με ρημαγμένες ζωές, ζουν τον Γολγοθά τους, μόνοι και αβοήθητοι μέχρι να έρθει το τέλος τους, που έρχεται συνήθως πολύ πρόωρα.…»
