Όλο και πληθαίνουν οι μελέτες που συνυπογράφουν ότι οι ισχυροί κοινωνικοί δεσμοί μπορούν να συμβάλουν στη μακροζωία. Στις νεότερες αυτές πληροφορίες προστίθενται και τα στοιχεία περισσότερων από 28 χιλιάδων Κινέζων, όπως προέκυψαν από τη μελέτη που δημοσιεύτηκε στο Journal of Epidemiology & Community Health.
Όπως διαπιστώθηκε, η σχεδόν καθημερινή κοινωνικοποίηση θα μπορούσε να παρατείνει τη διάρκεια της ζωής ενός ατόμου.
Οι ερευνητές εξέτασαν την επίδραση της κοινωνικοποίησης ηλικιωμένων που ζουν στην Κίνα, καλύπτοντας το ερευνητικό κενό αυτού του πληθυσμού, εφόσον υπάρχουν ερευνητικά δεδομένα που ενισχύουν αυτό το πόρισμα από μελέτες ανθρώπων των δυτικών κοινωνιών.
Γι’ αυτό, άντλησαν στοιχεία από μια κινεζική διαχρονική έρευνα για την μακροζωία (CLHLS), η οποία άρχισε το 1998. Εστίασαν, όμως, σε πέντε ξεχωριστά στάδια συλλογής δεδομένων έως το 2018-19, με τη συμμετοχή συνολικά 28.563 συμμετεχόντων με μέση ηλικία τα 89 έτη.
Οι συμμετέχοντες ρωτήθηκαν πόσο συχνά συμμετέχουν σε κοινωνικές δραστηριότητες και κατηγοριοποιήθηκαν στη συνέχεια ανάλογα με τις απαντήσεις τους σε πέντε ομάδες αναλόγως: σχεδόν κάθε μέρα, τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα, τουλάχιστον μία φορά το μήνα, περιστασιακά και ποτέ.
Κατά τη διάρκεια ολόκληρης της περιόδου παρακολούθησης, 21.161 (74%) συμμετέχοντες πέθαναν, 15.728 εκ των οποίων μέσα στα πρώτα 5 χρόνια.
Συνολικά, η συχνότερη κοινωνική δραστηριότητα σχετιζόταν με σημαντικά μεγαλύτερη επιβίωση. Όσο μεγαλύτερη μάλιστα ήταν η συχνότητα, τόσο μεγαλύτερη ήταν και η πιθανότητα μεγαλύτερης διάρκειας ζωής.
Πιο συγκεκριμένα, η διάρκεια της ζωής παρατάθηκε κατά 42% σε όσους συναναστρέφονταν περιστασιακά, κατά 48% σε όσους συναναστρέφονταν τουλάχιστον μηνιαίως, κατά 110% σε όσους συναναστρέφονταν τουλάχιστον εβδομαδιαίως και κατά 87% σε όσους συναναστρέφονταν σχεδόν καθημερινά, σε σύγκριση με όσους δήλωσαν ότι δεν κοινωνικοποιούνταν ποτέ.
Έπειτα από τα πρώτα πέντε χρόνια της μελέτης, όμως, παρατηρήθηκε ότι μόνο η σχεδόν καθημερινή κοινωνικοποίηση συνδέθηκε με σημαντικά μεγαλύτερη επιβίωση σε αυτή την ομάδα, μεταξύ των οποίων ο χρόνος μέχρι το θάνατο καθυστέρησε κατά 204%.
Οι παράγοντες που επηρέαζαν περισσότερο τη μακροζωία, σύμφωνα με την έρευνα, ήταν το ανδρικό φύλο, η νεότερη ηλικία, το υψηλότερο επίπεδο εκπαίδευσης, ο γάμος, η διαβίωση σε πόλη ή/και με συγγενείς και η καλή κατάσταση της υγείας.
Όταν τα δεδομένα αναλύθηκαν με βάση την ηλικία, η συσχέτιση της κοινωνικής δραστηριότητας ήταν ακόμα πιο ισχυρή με την επιβίωση εντός των πρώτων 5 ετών για τους ηλικιωμένους, γεγονός που υποδηλώνει τη σημασία της κοινωνικής ζωής στην τρίτη ηλικία.
«Στη μελέτη μας, η συχνότητας της κοινωνικής δραστηριότητας και της συνολικής επιβίωσης παρέμεινε στατιστικά σημαντική ανεξάρτητα από τους κοινωνικοοικονομικούς παράγοντες και την υγεία του κάθε ατόμου, γεγονός που υποδεικνύει ότι η συμμετοχή στην κοινωνική δραστηριότητα καθαυτή αποτελεί ανεξάρτητο προγνωστικό παράγοντα για τη συνολική επιβίωση στους ηλικιωμένους», καταλήγουν οι ερευνητές.
