Η Έλλη Τρίγγου δεν συμπαθεί τις συνεντεύξεις, την αγχώνουν πολύ. Φαίνεται από τον τρόπο που κάθεται στην καρέκλα του καφέ αυτό το ηλιόλουστο σαββατιάτικο μεσημέρι. Έχει όλη την καλή διάθεση να είναι ανοιχτή, πρόθυμη να δώσει όλες τις απαντήσεις, φαίνεται καλοδιάθετη, είναι ευγενική, αλλά τη διακατέχει μια εμφανής εσωτερική αγωνία, το σώμα της είναι σφιγμένο, τα χείλη της σκάνε σε βιαστικά χαμόγελα. Γιατί; «Αφενός δεν έχω όλες τις απαντήσεις, αφετέρου νιώθω μεγάλη ευθύνη με τον δημόσιο λόγο. Μπορεί για κάποιον κάτι να σημαίνουν αυτά που θα πεις, οπότε πρέπει να είναι κάτι που να έχει βάση, να στέκει, να είναι ολοκληρωμένο. Και επειδή υπάρχουν χιλιάδες γνώμες και απόψεις που ακούγονται, νιώθω ότι, αν δεν υπάρχει κάτι ουσιαστικό να ειπωθεί, δεν χρειάζεται να παίρνω απλώς τον χώρο. Αυτό, συν η προσωπική σχέση με τον εαυτό μου, το πόσο αμφιβάλλω γι’ αυτά που γνωρίζω και είμαι ικανή να τα επικοινωνήσω». Άλλωστε, ποτέ δεν φαντάστηκε ότι το να είναι ηθοποιός θα συνεπαγόταν να δίνει συνεντεύξεις. «Κατ’ αρχάς, δεν φαντάστηκα ποτέ να είμαι ηθοποιός. Οπότε τα παρατηρώ όλα με έκπληξη και σοκ. Και τη δημιουργία και τη δημιουργικότητα, και την έκθεση και την αναγνωρισιμότητα. Τα παρατηρώ με έκπληξη και τρόμο ενίοτε».
Πριν γίνει ηθοποιός έκανε, λέει, περιπλανήσεις, ταξίδια, χόρτασε ελευθερία. Στα 22 της βρέθηκε για ένα διάστημα στη Γρανάδα της Ισπανίας, όπου γνώρισε το θέατρο δρόμου και το τσίρκο, έκανε ακροβατικά, ζογκλερικά, περφόρμανς στον δρόμο. Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα, εντάχθηκε σε μια θεατρική ομάδα και, έναν χρόνο αργότερα, έδωσε εξετάσεις και έγινε δεκτή στο Εθνικό. Ακολούθησαν ρόλοι στον κινηματογράφο (Suntan, 37 μέρες, Από την αρχή), στο θέατρο (Στέλλα Κοιμήσου, Ο Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας, Ερωτευμένος Σαίξπηρ, Ρινόκερος) και στην τηλεόραση (The Durrells, Άγριες Μέλισσες). Τη φετινή σεζόν πρωταγωνιστεί στην παράσταση Dogville, στο θέατρο Νέος Ακάδημος.
Πρόκειται, λέει, για μια «αλληγορία της ανθρώπινης ύπαρξης και της ζωής. Συμπεριλαμβάνει όλο το μεγαλείο και όλο το σκοτάδι. Μιλάει για την αγάπη, την αποδοχή, τη συγχώρεση, την αλληλεγγύη, την αλήθεια και ταυτόχρονα για την εκμετάλλευση, την κακοποίηση, όλα τα κατώτερα ένστικτα του ανθρώπου που συνυπάρχουν μέσα στον καθένα από εμάς, για το καλό και το κακό».
Η ίδια υποδύεται την Γκρέις, «μια γυναίκα, που είναι ταυτόχρονα η αγνότητα, η φύση, η θηλυκότητα η βαθιά πληγωμένη στους αιώνες, που πρεσβεύει το φως, αλλά με έναν αλτρουισμό που είναι και αυτός υπό διερεύνηση, και προσφέρει τον εαυτό της στις υπηρεσίες των ανθρώπων με μια βαθιά πίστη ότι θα αναδυθούν τα πιο φωτεινά τους ένστικτα».
Πώς διαχειρίζεσαι τις δικές σου φωτεινές πλευρές και τα σκοτάδια σου;
Είμαι σε συνεχόμενο διάλογο με όλα μου τα κομμάτια, και τα φωτεινά και τα σκοτεινά. Όσο μεγαλώνω, με διάφορους φίλους-συμμάχους, μέσα στους οποίους είναι και η δουλειά μου, η τέχνη, η ψυχοθεραπεία, οι άνθρωποί μου, προσπαθώ να γίνομαι παρατηρητής όλων αυτών των δικών μου πραγμάτων όσο μπορώ. Να εντοπίζω κάθε φορά που αναδύεται ένα συναίσθημα πόσο αληθινό είναι, από πού προκύπτει, πόσο σημαντικό είναι, πόση προσοχή θέλω να του δώσω και, αν δεν είναι αυτό το συναίσθημα που θέλω, ποιο θέλω. Προσπαθώ να είμαι σε μια σχέση μαζί μου και ενίοτε τα καταφέρνω.
Ποιο είναι το πιο φωτεινό σου σημείο;
Μια βαθιά πίστη ότι τα πράγματα έχουν φτιαχτεί για να πάνε καλά στο τέλος.
Θα δανειστώ ένα ερώτημα που τίθεται στην παράσταση. Τι σημαίνει τελικά να είσαι άνθρωπος;
Σπουδαίο ερώτημα, για το οποίο δεν έχω την παραμικρή ιδέα. Μου αρέσει να σκέφτομαι πως ο άνθρωπος είναι ο ίδιος ο θεός. Αν υπάρχει θεός, όλοι έχουμε από λίγο θεό μέσα μας. Ο άνθρωπος είναι τα πάντα, είναι μια μαγεία, είναι ό,τι αποφασίσει να είναι. Έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε θαύματα, όπως έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε φρικτά εγκλήματα.
Από τις εργοστασιακές σου ρυθμίσεις, τους ανθρώπους τους κατανοείς ή τους τιμωρείς;
Τους φοβάμαι. Και αυτό εκφράζεται με διάφορους τρόπους, και με το να τους τιμωρώ και με το να τους κρατώ μακριά, και με το να προσπαθώ να τους κατανοήσω. Οι εργοστασιακές μου ρυθμίσεις είναι σε μια κατάσταση αμυντική, κινδύνου. Αλλά ασχολούμαι με αυτό πολύ, έφτασε η ώρα να αλλάξει.
Μια ωραία μέρα όπως η σημερινή τι θα έκανες, αν δεν βρισκόσουν εδώ μαζί μου;
Ιδανικά θα ήθελα να περάσω χρόνο στο σπίτι μου, να φροντίσω τον χώρο μου, τις δύο γάτες μου, τα λουλούδια μου. Ίσως θα πήγαινα μια βόλτα στο δάσος, θα έβλεπα τους αγαπημένους μου ανθρώπους. Θα προσπαθούσα να κάνω μια ωραία κουβέντα με τον εαυτό μου και με τους άλλους, να φάω κάτι ωραίο, να με φροντίσω με όποιον τρόπο μού επιτρέπει η πόλη και ο ρυθμός της να το κάνω.
Πώς σου αρέσει να φροντίζεις τον εαυτό σου;
Μου αρέσει πολύ να γεμίζω την μπανιέρα με καυτό νερό, άλατα, βοτάνια και κρυστάλλους, να κλείνω τα φώτα, να μπαίνω εκεί μέσα και να κάθομαι για ώρες. Αυτή είναι μια στιγμή που δεν την αλλάζω με τίποτα, είναι η καλύτερή μου θεραπεία. Αγαπώ το νερό, μου κάνει πολύ καλό. Μου αρέσει να κάνω αυτή την ιεροτελεστία στο σπίτι, με ξεκουράζει αληθινά.
Η διασκέδασή σου ποια είναι;
Να συναντήσω τους φίλους μου είτε σε κάποιο σπίτι είτε σε κάποιο μπαρ που είναι στέκι μας, να βγούμε σε πάρκα, μια εκδρομή στη θάλασσα ή στο βουνό. Επίσης μια ταινία, προσωπικός χρόνος με τον εαυτό μου, που τον έχω πολλή ανάγκη, να δω την οικογένειά μου, ήρεμα πράγματα. Είναι μια λέξη που μου αρέσει πολύ τελευταία, που την αποζητώ και την έχω ανάγκη, η αταραξία. Αναζητώ την αταραξία.
Είσαι άνθρωπος της συνήθειας ή βαριέσαι;
Καμιά φορά με καταπιέζει η ρουτίνα, αλλά την έχω και ανάγκη, μου κάνει καλό. Και μετά μου αρέσει και να την τινάζω στον αέρα.
Οι άνθρωποι που σε βλέπουν να υποδύεσαι ρόλους στη σκηνή ή στην κάμερα και αναρωτιούνται ποια είσαι τι θα ήθελες να ξέρουν για σένα;
Ότι είμαι ένας άνθρωπος που άλλοτε προσπαθώ να κάνω το καλύτερο για μένα και για τους άλλους και άλλοτε δεν προσπαθώ καθόλου. Έχω καλές προθέσεις και πολλή αγωνία, με νοιάζει το καλό, η προσφορά. Έχω ανάγκη την αλληλεγγύη, το μαζί, και ταυτόχρονα θέλω να εξαφανιστώ μέσα σε μια συμπαντική τρύπα. Δεν μπορώ να διαχειριστώ εύκολα την αδικία και την αγένεια, με πληγώνουν. Πληγώνομαι εύκολα, είμαι αρκετά ευαίσθητο άτομο και θέλω σιγά σιγά να πατώ καλύτερα στα πόδια μου, γιατί η ζωή είναι γεμάτη μπελάδες αλλά και δώρα. Μου αρέσει να ζω καλά και όμορφα και όχι εις βάρος κάποιου. Και αγαπάω τα ζώα και τη φύση.
Αφότου ξεκίνησαν οι αποκαλύψεις για τις κακοποιητικές συμπεριφορές στο θέατρο, έχεις δει κάτι να αλλάζει; Νιώθεις εσύ προσωπικά πιο προστατευμένη;
Έχουν αλλάξει τα όρια. Οι άνθρωποι, πριν κάνουν μια πράξη ή πουν μια λέξη ή εκφράσουν δυνατά μια σκέψη, τη φιλτράρουν. Δεν είναι τόσο αυτονόητο ότι ο καθένας μπορεί να εκφραστεί με οποιονδήποτε τρόπο, όποτε θέλει, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες και κάτω από την ομπρέλα της δημιουργικότητας και της εξουσίας που μπορεί να έχει. Τα πράγματα περνάνε από φίλτρα. Αυτό είναι τρομερή κατάκτηση. Κάποιοι άνθρωποι έβαλαν το χέρι τους και έχω αιώνια ευγνωμοσύνη γι’ αυτούς. Νιώθω ότι πλέον δεν είναι αυτονόητο ότι μπορεί να συμβεί το οτιδήποτε. Και αυτό, φυσικά, με κάνει να νιώθω πιο ασφαλής και πιο ελεύθερη να κάνω τη δουλειά μου χωρίς κίνδυνο.
Δεν είναι όμως κάτι που έχει να κάνει μόνο με τον χώρο της τέχνης. Είναι κάτι που συμβαίνει πίσω από κάθε κλειστή πόρτα. Η κατάχρηση εξουσίας, οι κακοποιητικές συμπεριφορές και η πατριαρχία ενυπάρχουν μέσα στα θεμέλια του κόσμου δυστυχώς, οπότε πρέπει να τις ξετρυπώσουμε από παντού και να τις θεραπεύσουμε. Έχει γίνει μια αρχή, αλλά έχουμε ακόμη πολύ δρόμο. Όσο περισσότερο οι άνθρωποι πιστεύουν ότι έχουν το δικαίωμα να ζουν καλύτερα και το διεκδικούν αυτό παντού, όλο και περισσότερο
θα θεραπευόμαστε.
Με τη διεκδίκηση πώς τα πας;
Είναι κάτι που μελετάω. Επειδή ήμουν αρκετά αντιδραστική από μικρή, όσον αφορά τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων μου των εργασιακών, επαγγελματικών και κοινωνικών, εκεί τα πράγματα πάνε καλά. Βρίσκω σιγά σιγά έναν τρόπο. Έχει σημασία ο τρόπος, για να μη χάνει κανείς το δίκιο του. Σε προσωπικό επίπεδο ωστόσο δεν μου είναι εύκολο ακόμα να διεκδικώ αυτά που επιθυμώ, αλλά το έχω εντοπίσει και δουλεύω πάνω σε αυτό επισταμένως.
Πώς στέκεσαι απέναντι στις κινητοποιήσεις των συναδέλφων σου καλλιτεχνών;
Τις υποστηρίζω, φυσικά. Είναι πολύτιμο όλο αυτό, γιατί κάνει πρώτα εμάς τους ίδιους τους καλλιτέχνες να καταλάβουμε ποιοι θέλουμε να είμαστε και τι πρεσβεύουμε. Έχει δημιουργηθεί μια ενότητα και μια συσπείρωση που έλειπε. Έχω πίστη σε αυτό που συμβαίνει και νιώθω ότι αναπόφευκτα θα έρθει και η δικαίωση. Ζούμε και σε αυτή την εποχή που συμβαίνουν όλα αυτά τα τρομερά πράγματα και από την ελευθερία του λόγου και του Τύπου έχουμε περάσει στην ελευθερία της προπαγάνδας, μένουν όλα ανείπωτα, κρυφά. Οπότε, μέσα σε όλο αυτό το χάος είναι η πιο κατάλληλη στιγμή να είμαστε ενωμένοι.
Οι Άγριες Μέλισσες ήταν μια μεγάλη τηλεοπτική επιτυχία. Τι σήμαινε για σένα;
Με έκανε καλύτερο επαγγελματία, με έκανε πιο γενναία, με έκανε πιο πλούσιο άνθρωπο. Οι όποιες δυσκολίες, η όποια πίεση, ήταν πολύ μικρές σε σχέση με τα δώρα που έφερε. Ήταν δώρο για μένα, για το οποίο νιώθω βαθιά ευγνωμοσύνη.
Προσπάθησες να εξαργυρώσεις αυτή την επιτυχία;
Δεν έχω κάνει κάποια συνειδητή προσπάθεια, γιατί για την ώρα έρχονται συγκυρίες στον δρόμο μου που με γοητεύουν, όπως το Dogville και η καινούργια σειρά που ετοιμάζουμε (σ.σ. πρόκειται για τη σειρά Η Μάγισσα, σε σενάριο της Μελίνας Τσαμπάνη και του Πέτρου Καλκόβαλη και σκηνοθεσία του Λευτέρη Χαρίτου, που θα προβληθεί στον ΑΝΤ1 την τηλεοπτική σεζόν 2023-2024). Συνεργάζομαι με υπέροχους ανθρώπους, και στο θέατρο και στο γύρισμα, αυτή είναι η μεγαλύτερη επιτυχία.
Σε έχει προβληματίσει τι ψάχνουν οι άλλοι σε σένα όταν σου κάνουν μια επαγγελματική πρόταση; Αν η πρόθεσή τους είναι να επενδύσουν στις ικανότητές σου ή να εξαργυρώσουν την επιτυχία σου;
Πιστεύω πολύ στην εσωτερική φωνή που υπάρχει μέσα στον καθένα μας, που είναι ο καλύτερος οδηγός και καθοδηγητής. Προσπαθώ να είμαι σε σχέση με αυτή τη φωνή, γιατί, καλώς ή κακώς, ετεροπροσδιοριζόμαστε οι άνθρωποι, υπάρχουμε μέσα από τα μάτια των άλλων. Αυτή η φωνή λοιπόν μου λέει να κάνω το κέφι μου, όποιο κι αν είναι, ανεξαρτήτως περιβάλλοντος και ταμπέλας. Και αυτό προσπαθώ. Δεν τα καταφέρνω πάντα, αλλά και τότε είναι το ίδιο σημαντικό με όταν τα καταφέρνω, γιατί βλέπω «τι θα μπορούσε να…», άρα καταλαβαίνω ακόμη καλύτερα πού θέλω να πάω. Τα αντιμετωπίζω όλα σαν μαθήματα, σαν κομμάτια της διαδρομής, τα οποία συμβαίνουν για να φτάσεις εκεί που θες – δεν έχω ιδέα βέβαια πού θέλω να φτάσω (γέλια). Όμως, αν κάτι προσπαθώ πάρα πολύ, είναι να βάζω στην άκρη τα πρέπει και τη γνώμη των άλλων και να ακούω μόνο τη δική μου, που λέει: «Τι λαχταράει η ψυχή σου, παιδί μου; Τι θα σε έκανε τώρα να γλεντήσεις πραγματικά; Πήγαινε».
