Εγραψε ο συνδικαλιστής Δημήτρης Καραγεωργόπουλος:
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση από αυτό που σήμερα όλοι βιώσαμε στο Casino Rio.
Μετά από σχεδόν 11 χρόνια είναι η πρώτη φορά που η μισθοδοσία πληρώνεται κανονικά στην ώρα της και εις ολόκληρον. Είναι η απόλυτη δικαίωση των κοινών μας αγώνων.
Δεν επαναπαυόμαστε όμως. Έχουμε πολύ δρόμο έως ότου τα πράγματα μπουν σε μια σειρά. Ακόμα έχουμε ένα βουνό προβλήματα.
Το 2012, αποδεικνύοντας στην πράξη ότι δεν είμαι γαντζωμένος σε καμία «καρέκλα» αλλά μόνο με την ευθύνη και την εθελοντική προσφορά, παρέδωσα την προεδρία του Σωματείου Εργαζομένων στο Καζίνο Ρίο στην άξια συναδέλφισσα και συνεργάτιδά μου Γεωργία Τερζάκη. Τα 10 αυτά χρόνια η Γεωργία, με αξιοσύνη, επαγγελματισμό και υψηλό αίσθημα ευθύνης στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, αντιμετωπίζοντας τις πιο δύσκολες και αντίξοες καταστάσεις που θα μπορούσε να διαχειριστεί η πρόεδρος των εργαζομένων μιας υπό κατάρρευση επιχείρησης. Προσωρινά λουκέτα, κατασχέσεις, επισχέσεις εργασίας, ποινικά και αστικά δικαστήρια, προσφυγές σε διοικητικές αρχές, σκληρές διαπραγματεύσεις με την εργοδοσία, προσωπικές επιθέσεις, λάσπη, ψεύδη, συκοφαντίες, παρεμβάσεις κομματικών και πολιτικών παραγόντων στην εσωτερική μας λειτουργία και αυτονομία, απειλές, εκβιασμοί. Όλα τα είχε αυτό το έργο και η συναδέλφισσα Τερζάκη στάθηκε όρθια, στηρίζοντας τη συλλογική μας προσπάθεια για «ανοιχτό μαγαζί». Δεν λιγοψύχησε ούτε στιγμή και την ευχαριστούμε όλοι γι’ αυτό.
Το 2022, με κλειστό το καζίνο και με την ανεργία να επικρέμαται επάνω από το κεφάλια όλων μας, ζητήθηκε από τους συνεργάτες μου και -πρωτίστως από τη Γεωργία- η προσωρινή επαναφορά μου στη θέση του προέδρου. Το «κλειστό μαγαζί» ήταν μια μη διαχειρίσιμη κατάσταση. Δεν λίγο πράγμα ξαφνικά 230 οικογένειες να μένουν χωρίς εισόδημα. Να κλείνει το καζίνο και να οδηγείται σε οριστικό λουκέτο.
Αποδέχθηκα την πρόταση. Ξεκινήσαμε άμεσα τη χάραξη στρατηγικής και την προετοιμασία για τη μητέρα των μαχών. Διμέτωπος αγώνας ήταν η απόφασή μας απέναντι στους βασικούς υπαίτιους που έκλεισαν την επιχείρηση. Από τη μια ο εργοδότης Πηλαδάκης και από την άλλη οι γνωστές «πατερίτσες» του. Η ομάδα δηλαδή που μια ζωή «κανάκευε» ο εργοδότης με προαγωγές, διευκολύνσεις στα προγράμματα εργασίας, στην κατανομή των πόστων στις βάρδιες και άπλετη βοήθεια και στήριξη στις εκλογικές διαδικασίες του σωματείου. Αυτοί λοιπόν που έφτασαν να κλείσουν το καζίνο ήταν τα δικά του «παιδιά»…πρώτοι στις απεργοσπασίες όταν εμείς αγωνιζόμασταν ενάντια στις απολύσεις, πρώτοι στις προαγωγές όταν στο υπόλοιπο προσωπικό εφαρμοζόταν εκ περιτροπής εργασία τριών ημερών. Τα «παιδιά» του που ξαφνικά πέταξαν το μανδύα του «εργοδοτικού» και φόρεσαν το χιτώνιο του «επαναστάτη» (sic).
Πόσο βολικό για τον «καλοπληρωτή» εργοδότη να έχει έναν «μπαμπούλα» για να εκβιάζει και να τρομοκρατεί την πλειοψηφία των εργαζομένων!
Όσο το καζίνο ήταν ανοιχτό, το «κόλπο» έπιανε εν μέρει. Όταν όμως έκλεισε το καζίνο μετά την σικέ κατάσχεση που επεβλήθη στην επιχείρηση, θεωρούσαν κάποιοι ότι εντός του πρώτου 24ωρου η πλειοψηφία των εργαζομένων θα εξαναγκαστεί σε άτακτο συμβιβασμό μπροστά στο δίλημμα «οριστικό λουκέτο και ανεργία ή παραίτηση από δικαιώματα και μισθολογικές αξιώσεις». Δεν τα υπολόγισαν καλά όμως. Ενώ είχε από την αρχή συμφωνηθεί να εξοφληθούν προνομιακά οι λίγοι, τα «παιδιά»…που λέγαμε, έναντι της πλειοψηφίας των εργαζομένων που (με βάση το σχέδιο) θα εξαναγκαζόταν σε παραίτηση και συμβιβασμό, εν τούτοις η πλειοψηφία άντεξε. Δεν είχαν υπολογίσει ότι η αγάπη των πολλών στο «ανοιχτό καζίνο» δε σήμαινε και απαραίτητα και έλλειψη αξιοπρέπειας και περηφάνιας. Σε πείσμα των καιρών και προς διάψευση όλων όσοι είχαν απεργαστεί το «τέλειο» σχέδιο, η πλειοψηφία δεν έκανε πίσω, εμπνεύστηκε από το σωματείο και συσπειρώθηκε γύρω από αυτό.
Το αποτέλεσμα βεβαίως είναι γνωστό τοις πάσι. Όλη η Ελλάδα γνωρίζει για τη νέα μεγάλη νίκη μας. Ανοίξαμε το καζίνο, σώσαμε τις θέσεις εργασίας μας.
Και τώρα έφτασε η ώρα των δικών μου προσωπικών αποφάσεων. Η δική μου αποστολή στη θέση του προέδρου των εργαζομένων του καζίνο τερματίζεται. Θα κάνω ένα βήμα πίσω και το επόμενο διάστημα, μετά την έκδοση της απόφασης εξυγίανσης και την ολοκλήρωση της διαδικασίας μεταβίβασης της επιχείρησης, θα δρομολογήσω τη διαδικασία διαδοχής μου στη θέση του προέδρου του Σωματείου. Η Γεωργία, ο Αλέκος, η Βίκυ και η Μαρία, με την αμέριστη στήριξή μου, θα κληθούν να διαχειριστούν την εργασιακή καθημερινότητα του «ανοιχτού καζίνο».
Το ίδιο θα πράξω και στο Σύλλογο Ιδιωτικών Υπαλλήλων «Η ΕΝΩΣΗ», τη γιγάντια πλέον πρωτοβάθμια συνδικαλιστική οργάνωση που αριθμεί πάνω από 9500 φυσικά μέλη αυτή τη στιγμή. Και εκεί επίσης θα δρομολογήσω σύντομα τη διαδικασία διαδοχής μου στη θέση του προέδρου.
Έχω την τιμή να απαρτίζομαι από άξιες συνεργάτιδες και άξιους συνεργάτες και στις δυο συνδικαλιστικές οργανώσεις. Άνθρωποι «μπαρουτοκαπνισμένοι» στις δυσκολίες του σκληρού ιδιωτικού τομέα, με θέληση για προσφορά. Γυναίκες και άνδρες σκληροτράχηλοι που δεν χαμπαριάζουν τίποτα, με υψηλό δείκτη ενσυναίσθησης απέναντι στον εργαζόμενο και την εργαζόμενη. Όσο τους ανεβάζω το βαθμό δυσκολίας, τόσο καλύτερα αποδίδουν. Και δηλώνω περήφανος για την μεγάλη και δυνατή ομάδα μας.
Η χειραφέτηση λοιπόν είναι μια επιβεβλημένη για εμένα διαδικασία. Και όπως είχε πει και ένας θεωρητικός «Η χειραφέτηση δεν είναι κατά μόνας ηδονή».
Αν σέβεται κανείς τους συνεργάτες του, αν αγαπά το συνδικάτο και το συνδικαλισμό, πρέπει να αφήνει ζωτικό χώρο και σε άλλους να δουλέψουν, να προσφέρουν, να οραματιστούν, να αφήσουν το δικό τους αποτύπωμα. Έτσι χτίζονται οι δυνατές και μεγάλες ομάδες. Έτσι προκύπτουν οράματα και οραματιστές. Έτσι κερδίζονται…πρωταθλήματα.!
