Τα στοιχεία που κυριαρχούν στην έκθεση την οποία διοργανώνει η Δημοτική Πινακοθήκη Πατρών, σε συνεργασία με το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, με τίτλο «Ειρήνη Βουρλούμη. Στον ίδιο χώρο – Ένας φωτογραφικός διάλογος με τον ζωγράφο Ανδρέα Βουρλούμη», παρουσιάστηκαν το πρωί της Δευτέρας 24 Απριλίου στη διάρκεια συνέντευξης τύπου, που παραχώρησε η πρόεδρος του Πολιτιστικού Οργανισμού Κατερίνα Γεροπαναγιώτη, ο εικαστικός Γιάννης Παπαδόπουλος και η υπεύθυνη της Πινακοθήκης Γιάννα Παναγοπούλου.
Τα εγκαίνια της έκθεσης θα πραγματοποιηθούν στις 7.30 το βράδυ την Παρασκευή 28 Απριλίου. Η έκθεση θα διαρκέσει έως και το Σάββατο 29 Ιουλίου.
Η πρόεδρος του Πολιτιστικού Οργανισμού αναφερόμενη στην έκθεση τόνισε ότι « Το 1929 ο Κωνσταντίνος Καβάφης στο ποίημα του “Στον ίδιο χώρο” έγραφε: “Οικίας περιβάλλον, κέντρων, συνοικίας / που βλέπω κι όπου περπατώ· χρόνια και χρόνια. / Σε δημιούργησα μες σε χαρά και μες σε λύπες: / με τόσα περιστατικά, με τόσα πράγματα. / Κι αισθηματοποιήθηκες ολόκληρο, για μένα”.
Με αφορμή τους παραπάνω στίχους και δανειζόμενη ως τίτλο της έκθεσης τον ομώνυμο τίτλο του ποιήματος του σπουδαίου Αλεξανδρινού ποιητή, η φωτογράφος Ειρήνη Βουρλούμη ξετυλίγει μπροστά μας έναν ιδιαίτερο εικαστικό “διάλογο”, μια συνομιλία με το ζωγραφικό έργο του Πατρινής καταγωγής παππού της, Ανδρέα Βουρλούμη. Όπως η ίδια αναφέρει, άλλωστε, σε συνέντευξή της: “Το συγκεκριμένο ποίημα χαρακτηρίζει την προσέγγιση του παππού μου, τελικά και τη δική μου: ένας αέναος περιπατητής και παρατηρητής της πόλης που την αισθάνεται αποτυπώνοντάς τη σε ένα μπλοκάκι ή μια φωτογραφία. Πάντα μου αρέσει να λέω αυτό το σύντομο ποίημα, που είναι για μένα μια σύνοψη του πώς βλέπω τα πράγματα γύρω μου, και με συγκλονίζει το ότι ένας άλλος παρατηρητής, ένας μέγιστος ποιητής, αντιλαμβάνεται την πόλη με αυτόν τον τρόπο”.
Το αστικό τοπίο σε όλες του τις εκφάνσεις, μα προπαντός η πολλαπλή αλληλεπίδρασή του με τον άνθρωπο, διαπερνά ως κόκκινη κλωστή την έκθεση που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 2022 στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, σε επιμέλεια του Σταμάτη Σχιζάκη και που συμπεριλήφθηκε και στην έκθεση Statecraft: Διαμορφώνοντας το Κράτος.
Αυτή την έκθεση έχουμε την τιμή και τη χαρά να παρουσιάζουμε και στη Δημοτική Πινακοθήκη Πατρών, συνεχίζοντας μια σημαντική συνεργασία, με το ΕΜΣΤ. Σε αυτό το πλαίσιο πιστεύουμε ότι και μέσα από τη συγκεκριμένη έκθεση ενισχύεται περαιτέρω το στίγμα της Δημοτικής Πινακοθήκης στο εικαστικό κι εν γένει στο πολιτιστικό γίγνεσθαι της χώρας μας.
Δυναμώνει η εξωστρέφειά της, καθώς αναδεικνύεται για μια ακόμη φορά στην πράξη ως ένας από τους σημαντικότερους φορείς πολιτισμού, όχι μόνο στην Πάτρα, αλλά στην ευρύτερη περιοχή της Δυτικής Ελλάδας.
Η έκθεση αυτή, μας δίνει την ευκαιρία να σκεφτούμε, να προβληματιστούμε γενικότερα γύρω από το αστικό τοπίο και το τι αυτό περικλείει και σηματοδοτεί για κάθε μια και καθέναν από εμάς, για την καθημερινότητά μας. Μας καλεί να αναστοχαστούμε την πόλη που ζούμε, τις συνθήκες που ζούμε σε αυτή, αλλά και την πόλη, το αστικό εκείνο τοπίο και τις συνθήκες που θέλουμε, ονειρευόμαστε κι έχουμε ανάγκη να ζήσουμε.
Σε τελική ανάλυση ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον καθοριστικό ρόλο του ανθρώπου και όλων των εκφάνσεων της ζωής του, που είτε αυτός είναι μόνιμος κάτοικος, είτε είναι επισκέπτης αφήνει αναπόδραστα το δικό του στίγμα στη διαμόρφωση και τη φυσιογνωμία του αστικού τοπίου.
Υπό αυτό το πρίσμα βλέπουμε κι εμείς την Πάτρα. Όχι ως κάτι το στατικό, έξω από τη ζωή των κατοίκων της, αλλά ως ένα ζωντανό οργανισμό, που καθημερινά μάχεται, παλεύει κόντρα στις σκούρες τονικότητες των προβλημάτων που όλοι αντιμετωπίζουμε, αναζητώντας το φως, το χρώμα, εν τέλει την ίδια τη ζωή που μας αξίζει. Γι’ αυτό κι ως Δημοτική Αρχή θέτουμε στο επίκεντρο του σχεδιασμού μας για την πόλη, πρώτα και πάνω απ’ όλα τον άνθρωπο. Γιατί μια πόλη είναι όμορφη όχι μόνο χάρη στο φυσικό της τοπίο, στα κτήρια, στον πολιτισμό της. Μια πόλη είναι όμορφη, σε εμπνέει, σου δίνει το έναυσμα και το κίνητρο να ζήσεις σε αυτή όταν δεν έχει ανεργία και φτώχεια, αστέγους ή ανθρώπους που ψάχνουν στα σκουπίδια για να φάνε. Όταν όλοι όσοι ζουν σε αυτοί έχουν ίσα δικαιώματα στη μόρφωση, στην υγεία, στον πολιτισμό, στον αθλητισμό. Όταν υπάρχουν ή διαμορφώνονται έτσι ώστε να υπάρξουν οι δημόσιοι χώροι, τα πάρκα και οι πλατείες , όπου απρόσκοπτα και μακριά από τη λογική του “πλήρωνε για να έχεις πρόσβαση”, θα μπορεί να ανασαίνει, να ξετυλίγεται η ίδια η ζωή των κατοίκων της.
Από την πλευρά του ο εικαστικός – καθηγητής του εικαστικού εργαστηρίου Γιάννης Παπαδόπουλος παρουσίασε την ταυτότητα της έκθεσης σημειώνοντας πως πρόκειται για μια έκθεση η οποία ήδη έχει γίνει στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και προσαρμόζεται πάνω στη Δημοτική Πινακοθήκη Πατρών.
Αυτή η προσαρμογή δεν είναι μόνο χωρική αλλά εντάσσεται και στο γεγονός ότι η έκθεση γίνεται στην Πάτρα. Ένας από τους λόγους που αποφασίστηκε η έκθεση να γίνει και στην Πάτρα είναι η εντοπιότητα του Ανδρέα Βουρλούμη, η κατοχή έργων του Ανδρέα Βουρλούμη από την Δημοτική Πινακοθήκη καθώς και η ενδυνάμωση του ανοίγματος της Πινακοθήκης σε ένα πρόγραμμα που κοιτάζει στο μέλλον.
Η θεματογραφία της έκθεσης είναι η καθημερινότητα και η ίδια η πόλη. Παράλληλα θα δούμε έργα ζωγραφικής από τον παππού και φωτογραφίες από την εγγονή, που συνιστούν και ένα διάλογο μεταξύ μέσων εικαστικής έκφρασης αλλά και γενεών. Συνεπώς αυτή η έκθεση φέρνει μαζί και τα εικαστικά μέσα έκφρασης και τις εποχές και τα πλαίσια.
Η υπεύθυνη της Δημοτικής πινακοθήκης Γιάννα Παναγοπούλου αναφέρθηκε στο ολοκληρωμένο αίτημα χρηματοδότησης της Δημοτικής Πινακοθήκης που έχει υποβάλει στον υπουργείο ο Πολιτιστικός Οργανισμός, στην ψηφιοποίηση των έργων της πινακοθήκης και σε μια σειρά σημαντικών εκδηλώσεων που έχουν προγραμματιστεί.
