Δημοσιεύεται η πρώτη διαφήμιση για παγωτό, καθώς οι εφημερίδες New York Gazette και Weekly Mercury ενημερώνουν το κοινό ότι στο κατάστημα του ζαχαροπλάστη Phillip Lenzi στο Μανχάταν, κανείς μπορεί να βρει παγωτό «σχεδόν κάθε μέρα».
Το παγωτό είχε έρθει στις ΗΠΑ γύρω στα 1700 και το πρώτο παγωτατζίδικο άνοιξε το 1776. Όμως την εποχή εκείνη, ήταν ακόμα ένα είδος πολυτελείας, που παρασκευαζόταν κυρίως στο σπίτι.
Βέβαια, η ιστορία του παγωτού ξεκινά πολύ νωρίτερα. Γνωρίζουμε, για παράδειγμα, ότι στον Μέγα Αλέξανδρο άρεσε το χιόνι με μέλι και νέκταρ και ότι ο Μάρκο Πόλο επέστρεψε στην Ιταλία από την Άπω Ανατολή με μία συνταγή που μοιάζει με αυτό που σήμερα ονομάζουμε σορμπέ.
Οι ιστορικοί πιστεύουν ότι αυτή η συνταγή εξελίχθηκε στο παγωτό, κάποια στιγμή τον 16ο αιώνα. Και το 1660 το παγωτό διατίθεται στο ευρύ κοινό, καθώς ο Procopio από τη Σικελία προσφέρει στο πρώτο καφέ του Παρισιού, το Café Procope, μία συνταγή στην οποία ανακατεύει γάλα, κρέμα, βούτυρο και αυγά.
Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, τα αρχεία ενός εμπόρου της Chatham Street της Νέας Υόρκης δείχνουν ότι ο Αμερικανός πρόεδρος George Washington ξόδεψε περίπου 200 δολάρια για παγωτά κατά το καλοκαίρι του 1790.
Όμως έως το 1800, το παγωτό παραμένει ένα σπάνιο, εξωτικό επιδόρπιο το οποίο απολαμβάνει κυρίως η ελίτ. Η βιομηχανία του παγωτού στις ΗΠΑ γεννιέται το 1851 με τον Jacob Fussell, έναν έμπορο γάλατος από τη Βαλτιμόρη.
Στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, το παγωτό χρησιμοποιήθηκε στις ΗΠΑ για την τόνωση του ηθικού των στρατιωτών. Κάθε μονάδα προσπαθούσε να ξεπεράσει τις άλλες, σερβίροντας παγωτό στους άνδρες της. Και όταν ο πόλεμος τελείωσε και το δελτίο στα γαλακτοκομικά προϊόντα καταργήθηκε, οι Αμερικανοί γιόρτασαν τη νίκη τους με παγωτό.
Τα χρόνια εκείνα, ένας Έλληνας θα γράψει το δικό του κεφάλαιο στην ιστορία της αμερικανικής βιομηχανίας του παγωτού.
Ο Tom Carvel γεννήθηκε στην Ελλάδα ως Αθανάσιος Καρβέλας και ήταν μόλις 4 ετών όταν η οικογένειά του μετανάστευσε στις ΗΠΑ, το 1910.
Η οικογένεια με τα επτά παιδιά εγκαταστάθηκε στο Κονέκτικατ και μεγαλώνοντας, ο Tom ονειρευόταν να γίνει ντράμερ. Ως 20άρης, έπαιζε ντραμς σε ένα συγκρότημα και για να τα βγάλει πέρα, δούλευε ως οδηγός. Τα σαββατοκύριακα οδηγούσε ένα φορτηγό παγωτού, το οποίο και έμελλε να του αλλάξει τη ζωή.
Την αργία του Memorial Day του 1934, το φορτηγό του χάλασε στο Χαρτσντέιλ της Νέας Υόρκης. Αναγκαστικά, σταμάτησε σε ένα πάρκινγκ στο πλάι του δρόμου και βλέποντας ότι το παγωτό άρχιζε να λιώνει, αποφάσισε να το πουλήσει στους περαστικούς οδηγούς. Όταν συνειδητοποίησε ότι το μισολιωμένο παγωτό είχε γίνει ανάρπαστο, ο Carvel έφτιαξε ένα μηχάνημα με το οποίο μπορούσε να παράγει μαλακό παγωτό (soft ice cream).
Τα επόμενα χρόνια, πουλούσε το μηχάνημα σε καταστηματάρχες, τους μάθαινε πώς να το χρησιμοποιούν και εισέπραττε δικαιώματα από τις πωλήσεις τους, ουσιαστικά πρωτοπορώντας στο σύστημα του franchise (αν και οι αυστηροί όροι που επέβαλε στους franchisees του, τον έφεραν σε τροχιά σύγκρουσης μαζί τους).
Αυτή, όμως, δεν ήταν η μοναδική επιχειρηματική καινοτομία που μέχρι και σήμερα αποδίδεται στον Carvel. Ήταν ο πρώτος επιχειρηματίας που εμφανιζόταν στα διαφημιστικά της εταιρείας του, με τις διαφημίσεις αυτές να γίνονται τόσο δημοφιλείς, ώστε μερικοί από τους διασημότερους CEOs της Αμερικής να ακολουθήσουν το παράδειγμά του.
Ο Carvel πέθανε το 1990 σε ηλικία 84 ετών, όταν η εταιρεία του μετρούσε 700 καταστήματα ανά τις ΗΠΑ.
