«Το να σου αρέσει ένα boyband ή girl group είναι σαν να είσαι Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ή Λίβερπουλ. Kαι την ομάδα σου δεν την αλλάζεις ποτέ».
Αυτό υποστηρίζει ο Ρόμπι Γουίλιαμς σε συνέντευξή του στον Ζέιν Λόου (που μάλιστα έλαβε χώρα μέσα στο στάδιο της Πορτ Βέιλ). Κάποτε λάτρεψε «οπαδικά» τους New Kids On The Block, πριν γίνει ο ίδιος μέλος ενός εκ των χαρακτηριστικότερων boybands της Βρετανίας, των Take That.
Στα 16 του, ήταν ο Βενιαμίν και ο τελευταίος που ο μάνατζερ Νάιτζελ Μάρτιν-Σμιθ επέλεξε για να συμπληρώσει την κέντα του σχήματος από το Μάντσεστερ -που στην πραγματικότητα, ήταν «ο Γκάρι Μπάρλοου και οι άλλοι».
Ενας «frontman», δύο τραγουδιστές και δύο χορευτές ήταν το σύστημα με το οποίο διεκδίκησαν τη θέση τους στα τσαρτ οι Take That στην αυγή της δεκαετίας του ‘90, αρχικά με ρηχές βουτιές στη dance της εποχής (το πρώτο single τους, «Do What U Like» είναι αμήχανα πολύ 90s) και ύστερα με στρογγυλά ποπ χιτ που λοξοκοιτούσαν την R’n’B. Πέρα από ρεκόρ πωλήσεων και φουσκωμένους τραπεζικούς λογαριασμούς στους άμεσα εμπλεκόμενους, οι Take That άφησαν παρακαταθήκη στα ποπ κιτάπια και το «Back For Good», ένα κομμάτι που μόνο αυτά των Backstreet Boys από την συνομοταξία μπορούν να κοντράρουν στα ίσια.
Η θητεία σε ένα boyband πολλές φορές μας δίνει το ίδιο μάθημα που μας δίνει και μία καλή teen movie: αυτός που στις τάξεις (της μπάντας ή της ταινίας) μοιάζει «περιφερειακός», απλά προετοιμάζει την «εκδίκησή» του. Το 1995 και ενώ οι Take That ήταν στο απόγειο της δόξας τους, o Ρόμπι Γουίλιαμς εγκατέλειψε το σχήμα. Ηταν ήδη εθισμένος στα ναρκωτικά και το αλκοόλ και οι υπόλοιποι τον υποχρέωσαν να διαλέξει δρόμο.
Ανάμεσα σε δικαστικές διαμάχες και προσωπικά σκοτάδια, ο Γουίλιαμς έδειχνε για την ώρα σαν κάποιος που η δόξα έκαψε νωρίς. Την ίδια στιγμή, η επέλαση της britpop ήταν κυρίαρχη στο Νησί. Μελετώντας καλά τους παλιόφιλούς του Oasis, το 1997 κυκλοφόρησε το σόλο ντεμπούτο του, με έναν τίτλο και εξώφυλλο-σαφή σχόλια για τη γρήγορη και απότομη δόξα: «Life Thru A Lens».
Δεν ήταν μόνο ότι σε μεγάλο μέρος του ο δίσκος ακουγόταν σαν αυτόν που θα έπρεπε να παραδώσουν οι αδερφοί Γκάλαχερ αντί του «Be Here Now». Ηταν το «Angels» με το αβίαστα «μεγάλο» ρεφρέν του, αλλά και το «Let Me Entertain You», προδιαγεγραμένα έτοιμο για να δίνει το συναυλιακό σήμα, το δικό του «We Will Rock You». Μα περισσότερο από όλα, ήταν ότι ο Γουίλιαμς έκοψε τον ομφάλιο λώρο του από όσα προηγήθηκαν, ο δίσκος ήταν μια δήλωση πως τώρα γνωρίζουμε τον πραγματικό Ρόμπι Γουίλιαμς.
Τα επόμενα χρόνια ήταν δικαιωματικά δικά του. Και ενώ κατέστησε απόλυτα σαφή τη στόφα του, ο Βρετανός τραγουδιστής, που δεν ήταν πλέον «το αγόρι από τους Take That», έπαιζε παιχνίδια με τις περσόνες ανάμεσα στους δίσκους του. Φόρεσε tuxedo για το «I’ve Been Expecting You» (1998), έτοιμος να υποδεχτεί το «Millennium». Κάτι που έκανε τελικά «γηπεδικά», όπως μαρτυρά το «Sing When You’re Winning» (τα εξώφυλλα των δίσκων του Γουίλιαμς αξίζουν ένα άρθρο από μόνα τους). Αυτός ήταν ο δίσκος του «Better Man», του «Supreme», του «Kids» με σύμπραξη «from Down Under» και την Κάιλι Μινόγκ, αλλά και του «Rock DJ» -όποιος πέρασε τα μικράτα του στα 00s περιμένοντας το Mad TV να παίξει την «απαγορευμένη» εκδοχή του βίντεο κλιπ, να σηκώσει το χέρι.
Στριμώχνοντας ένα ακόμα γράμμα, έκανε αυτό που πάντα αποδίδει: τραγούδησε swing διασκευές -εξ ου και «Swing When You’re Winning» (2001), με πιο αξιομνημόνευτη στιγμή του το «Something Stupid» που είπε παρέα με την Νικόλ Κίντμαν (για να μην προδώσει την Αυστραλία). Ξαναδοκίμασε τη συνταγή, δώδεκα χρόνια αργότερα με το «Swing Both Ways», με λιγότερη επιτυχία και μοιράζοντας το άλμπουμ μεταξύ διασκευών και ορίτζιναλ τραγουδιών που έγραψε με τον Γκάι Τσάμπερς. Αποτελούν εξάλλου το δίδυμο που ευθύνεται για τα μεγαλύτερο μέρος του καταλόγου του Ρόμπι Γουίλιαμς.
Και αφού δοκίμασε την τύχη του σαν φέρελπις Φρανκ Σινάτρα, ήρθε το «Escapology» (2002). Για κάποια χρόνια, ήταν σχεδόν αδύνατο να βγεις από το σπίτι σου και να μην ακούσεις κάπου το «Feel», τουλάχιστον στην Ελλάδα. Για τους πιο μυημένους, υπήρχε όμως το «Me and My Monkey», μια επτάλεπτη οδύσσεια, ένα μουσικό «Fear and Loathing in Las Vegas», που ακόμα και αν ο Ρόμπι Γουίλιαμς δεν είχε κάνει τίποτα άλλο, θα άξιζε να τον μνημονεύουμε για αυτό.
Μετά από μία σαρωτική πενταετία, η μετακόμισή του στο Λος Αντζελες έβαλε και την καριέρα του σε άλλη τροχιά. Ηταν πλέον ένα από τα πιο γνωστά ονόματα της μουσικής βιομηχανίας στη χώρα του κι είχε ήδη ανοιχτεί και προς το κοινό των ΗΠΑ, όταν αποφάσισε να χωρίσει για λίγο τον δρόμο του με τον Γκάι Τσάμπερς στο «Intensive Care» (2005). Ενα χρόνο αργότερα δήλωσε έτοιμος για χορό με το «Rudebox», με μια εκλεκτή παρέα από τον Μαρκ Ρόνσον, τους Pet Shop Boys και τον Ουίλιαμ Ορμπιτ.
Χωρίς να επαναπαυτεί ποτέ στις δάφνες του παρελθόντος, ο Ρόμπι Γουίλιαμς συνέχισε να βγάζει δίσκους μέχρι και σήμερα, ενώ το 2010, λύγισε και γύρισε για λίγο στους Take That, αυτή τη φορά, με τον αέρα ενός θριαμβευτή που δεν έχει να αποδείξει και πολλά.
Ακόμα κι αν έχει τραγουδήσει το «Feel», το «Angels» και το «Me and My Monkey», ο Ρόμπι Γουίλιαμς δεν θα ήταν ο Ρόμπι Γουίλιαμς χωρίς την εκρηκτική προσωπικότητά του. Απέναντι σε κάθε ποπ χιτ του, προέτασσε πάντα κάτι το ασύδοτο, ο τύπος που δεν χρειάζεται να στο πει πως είναι «παιδί της νύχτας», έχει μια αδυναμία στις γυναίκες, την οποία κάποτε μοιραζόταν και με την κοκαΐνη και το αλκοόλ -τα μαρτυρούν όλα τα τατουάζ του, το πονηρό του βλέμμα και για κάποιο λόγο, τα διάφορα κακά κουρέματα που έχει κάνει ανά τα χρόνια. Σε στιγμές νιώθεις πως βλέπεις μια ποπ εκδοχή του Λίαμ Γκάλαχερ, αν δεν του είχε κοπεί το χαμόγελο σε τρυφερή ηλικία.
Η μουσική με την οποία μεγάλωσες, έχει πάντα μια διαφορετική θέση στην καρδιά σου. Βέβαια, όταν κάνεις throwback στα ακουστικά σου, συνήθως σε καταλαμβάνει ένα κράμα νοσταλγίας, επιστροφής στην αθωότητα και μαζί μια αίσθηση πως αυτό που ακούς, δεν θα είχε επουδενί την ίδια αίγλη αν δεν αφορούσε ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής σου. Οχι όμως και με τον Ρόμπι Γουίλιαμς, που κατάφερε να υπάρξει ιδανικός εκπρόσωπος μίας ποπ φροντισμένης μα και ανεπιτήδευτης, ένας μουσικός και περφόρμερ ικανός να συγκινήσει φάσεις της ζωής σου που είναι τόσο μακριά, αλλά τελικά, και τόσο κοντά.
Υπήρξε πάντα ένας ροκ σταρ, στο γήπεδο της ποπ. Και στις καλύτερες στιγμές του, βάζει γκολ από τα αποδυτήρια.
Ο Ρόμπι Γουίλιαμς θα εμφανιστεί ζωντανά στο Rockwave Festival και το Terra Vibe το Σάββατο 1 Ιουλίου. Μαζί του ο Τζέιμς Μπέι, ο Mika, ο Τζόναθαν Τζερεμάια και ο Leon of Athens.
