Της Μερόπης Παπαδοπούλου (gastronomos.gr)
Κι έτσι ξαφνικά μια ζεστή μέρα του Ιουλίου η είδηση έπεσε σαν κεραυνός: έφυγε ο Θανάσης Παρπαρούσης… Σιωπή… Ακούω μόνο το φτερούγισμα του Ταώς, του πουλιού-συμβόλου της αθανασίας της ψυχής, να έρχεται να τον προϋπαντήσει στο ιστορικό οινοποιείο της Αχαΐας, που υπήρξε πάντα ένας από τους ακοίμητους φρουρούς της.
Δεν ξέρω τι να γράψω. Γνωρίζω τον ευπατρίδη Θανάση Παρπαρούση πολλά χρόνια. Εικόνες, κουβέντες, γεύσεις, χαμόγελα, αγκαλιές, στριφογυρίζουν στο μυαλό μου. Ο Θανάσης σε εκθέσεις κρασιού να μιλάει με ελεγχόμενο πάθος, ο Θανάσης και η Βάσω στο Καλαμάκι, στο σπίτι του Βασίλη Μασσέλου σε γεμάτα γέλια μεσημεριανά γλέντια, ο Θανάσης με την Εριφύλη και τη Δήμητρα στα αμπέλια, στις εκθέσεις, με εκείνο το χαμόγελο της σεμνότητας και του ήθους που τους χαρακτήριζε όλους.
Για μένα η οινική Πάτρα έχει το όνομα του: Θανάσης Παρπαρούσης. Γάλλο-σπουδασμένος οινολόγος από τους πρώτους, υπήρξε σηματωρός της νέας εποχής του ελληνικού κρασιού. Στηρίχτηκε και στήριξε μια άγνωστη ποικιλία, τον Σιδερίτη, τον μεταμόρφωσε σε εκπληκτικό φρέσκο λευκό κρασί, σε παιχνιδιάρικο ροζέ, σε απόσταγμα πρωτοκλασάτο. Έβαλε τη Μαυροδάφνη στην ξηρή τροχιά της και το Αγιωργίτικο σε κλασικές και επιλεγμένες εκδοχές.
Σεμνός, λιγομίλητος, Αχαιός αριστοκράτης, κράτησε πάντα κι αυτός και οι αξιολάτρευτες θυγατέρες του ένα χαμηλό προφίλ, το προφίλ των πραγματικών ευγενών.
Από σεβασμό, αγάπη, βαθιά εκτίμηση παραμένω στο δικό του χαμηλόφωνο μήκος κύματος. Ξορκίζω την πικρή επίγευση με ένα παγωμένο γλυκό Μοσχάτο Ρίου Πατρών, όπως μόνο ο Παρπαρούσης ήξερε να φτιάχνει έτσι ώστε να σου ανοίγει ορθάνοιχτες τις πόρτες του Παραδείσου, εκεί που ο φίλος ο αγαπημένος ταξιδεύει τώρα πρώτη θέση με δόξες και τιμές.
Σπονδή στη μνήμη σου Θανάση Παρπαρούση, που τίμησες την οικογένεια σου, τους φίλους σου, το Ελληνικό κρασί, την Αχαΐα, την Ελλάδα ολόκληρη.
