Το αυξανόμενο κόστος της στέγασης αδειάζει τα μεγάλα αστικά κέντρα από οικογένειες με παιδιά, μια αυξανόμενη τάση που απειλεί όχι μόνο την κοινωνική κινητικότητα και την πολιτιστική δράση, αλλά και την ίδια την οικονομία. Το Randal Cremer στο Χάκνεϊ του Λονδίνου είναι ένα από τα σχολεία που αναμένεται να κλείσουν και να συγχωνευθούν, έχοντας δεχθεί πλήγμα από το Brexit, τα χαμηλά ποσοστά γεννήσεων, αλλά και την ακρίβεια που διώχνει τις οικογένειες. «Είχα πει ότι θυμίζει πένθος, αλλά στην πραγματικότητα είναι περισσότερο σαν μια ανίατη ασθένεια. Κάθε φορά που φεύγει ένα παιδί, είναι άλλο ένα σύμπτωμα», λέει η διευθύντρια Τζο Ράιλι, αποδίδοντας το επικείμενο λουκέτο στο γεγονός ότι «η στέγαση γίνεται απρόσιτη». Ο δήμαρχος του Χάκνεϊ, Φίλιπ Γκλάνβιλ, κάνει λόγο για «οξεία κρίση οικονομικής προσιτότητας» που απαιτεί παρέμβαση της κεντρικής κυβέρνησης, με επενδύσεις στην κοινωνική στέγαση, την πρόνοια και την επιβολή ελέγχων στα εκτοξευόμενα ενοίκια.
Το Χάκνεϊ δεν είναι η μόνη περιοχή στη βρετανική πρωτεύουσα που «χάνει» παιδιά. Το London Councils, το οποίο εκπροσωπεί τους 32 δήμους και το City of London Corporation, προβλέπει μείωση 7,6% στον αριθμό των μαθητών σε όλη την πόλη μεταξύ 2022-23 και 2026-27, που ισοδυναμεί με περίπου 243 τάξεις.
Το πρόβλημα αντιμετωπίζουν πολλές πόλεις στον κόσμο, όπως το Λονδίνο, το Σαν Φρανσίσκο, το Σιάτλ, η Ουάσιγκτον και το Χονγκ Κονγκ.
Ενα μέλλον με λιγότερα παιδιά ωστόσο αντιμετωπίζουν πολλές πόλεις στον κόσμο, όπως το Σαν Φρανσίσκο, το Σιάτλ και η Ουάσιγκτον. Στο Χονγκ Κονγκ, για κάθε ενήλικο άνω των 65 ετών «αντιστοιχούν» 0,7 παιδιά, ενώ στο Τόκιο η αντιστοιχία είναι ακόμη μικρότερη (0,5). Για την προοπτική μιας άτεκνης πόλης έγραφε πριν από μία δεκαετία ο Tζόελ Κότκιν, συγγραφέας του «The Human City», λέγοντας ότι οι πόλεις των ΗΠΑ «ξεκίνησαν ένα πείραμα για να απαλλάξουν τις πόλεις από παιδιά. Η πολυσυζητημένη “δημιουργική τάξη” –μια δημογραφική ομάδα που περιλαμβάνει όχι μόνο άγαμους επαγγελματίες αλλά ζευγάρια και φοιτητές– καταλαμβάνει μεγάλο μέρος του αστικού χώρου που κάποτε γέμιζε από οικογένειες. Ολο και περισσότερο, οι μεγάλες αμερικανικές πόλεις, από τη Νέα Υόρκη και το Σικάγο μέχρι το Λος Αντζελες και το Σιάτλ, εξελίσσονται σε παιδικές χαρές για πλούσιους». Ο Τζον Τάμπας, ανώτερος ερευνητής στο Centre for London, ανησυχεί ότι η βρετανική πρωτεύουσα θα γίνει μια «πιο διχασμένη και μακροπρόθεσμα λιγότερο παραγωγική πόλη. Οι υψηλές τιμές των σπιτιών και των ενοικίων που αναγκάζουν τους φτωχούς και μεσαίου εισοδήματος κατοίκους να μετακινηθούν και να εγκαταλείψουν την πόλη πιθανότατα θα αυξήσουν τον φυλετικό διαχωρισμό και θα βλάψουν την κοινή κουλτούρα της πόλης».
Η παρουσία παιδιών σε μια γειτονιά διαμορφώνει και τις υποδομές, ενώ μπορεί να ωφελήσει όλους τους ενηλίκους, όχι μόνο τους γονείς, καθώς αποτελεί ένα «είδος δείκτη» ασφαλείας. Στην περιοχή King’s Cross του κεντρικού Λονδίνου, τα παιδιά που σκαρφαλώνουν σε παιδικές χαρές και τρέχουν μέσα από σιντριβάνια έχουν ωφελήσει επίσης τις επιχειρήσεις, λέει η Ανθια Χάρις, υπεύθυνη διαχείρισης περιουσιακών στοιχείων στην Argent, την εταιρεία ανάπτυξης στην περιοχή που φιλοξενεί τη Sony Music και την Google καθώς και καταστήματα και εστιατόρια. «Οι εταιρείες απολαμβάνουν τη ζωντάνια που δίνουν τα παιδιά σε έναν τόπο», λέει. Το Σίτι του Λονδίνου, που ιστορικά φιλοξενεί τράπεζες και δικηγορικά γραφεία, τα τελευταία χρόνια ενδιαφέρεται πολύ να προσελκύει επισκέπτες εκτός των ωρών γραφείου. Πριν από περισσότερα από 20 χρόνια, οι Αμερικανοί κοινωνιολόγοι Ρίτσαρντ Λόιντ και Tέρι Νίκολς περιέγραψαν τις πόλεις ως «μηχανές ψυχαγωγίας» για τους εύπορους χωρίς παιδιά. Σήμερα, ο Λόιντ προειδοποιεί ότι οι πόλεις κινδυνεύουν, εάν οι οικογένειες δεν μπορούν πλέον να τις αντέξουν οικονομικά. Τα παιδιά είναι σημάδι της μακροπρόθεσμης «υγείας» μιας γειτονιάς, καθώς οι γονείς τείνουν να προσφέρουν και να συνεισφέρουν στη γειτονιά τους, ενώ έχουν επίσης αντίκτυπο στις τοπικές υπηρεσίες. «Ο αυξανόμενος αριθμός νεαρών Λονδρέζων που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την πόλη λόγω της απρόσιτης κατοικίας θα επηρεάσει επίσης τις συνθήκες πρόσληψης και την κατάσταση των δημόσιων υπηρεσιών. Η πρωτεύουσα έχει το υψηλότερο ποσοστό κενών θέσεων εργασίας για εργαζόμενους του Εθνικού Συστήματος Υγείας (NHS) προσθέτει, κάτι που οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην έλλειψη νοσοκόμων. Στο εσωτερικό του Λονδίνου, ο αρχικός μισθός μιας νοσοκόμας είναι 32.466 λίρες, πράγμα που σημαίνει ότι θα έπρεπε να ξοδέψουν περισσότερο από το 66% της ακαθάριστης αμοιβής τους για να καλύψουν τα τοπικά μέσα ενοίκια.
