Την Παρασκευή στο Θερινό Θέατρο της οδού Ρίτσου τα «Βατράχια» του Αριστοφάνη με τον Άρη Σερβετάλη και τον Μιχάλη Σαράντη
Μετά το αποθεωτικό διήμερο στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, με τους περισσότερους από 17.500 θεατές η πρώτη κοινή επιδαύριος κάθοδος της Έφης Μπίρμπα και του Άρη Σερβετάλη, μια σχεδόν μεταφυσική και ονειρική παράσταση, συγκίνησε και γοήτευσε το κοινό και κέρδισε την ψήφο εμπιστοσύνης και αγάπης του σε ένα ιδιαίτερα συγκρουσιακό επιδαύριο καλοκαίρι.
Τα «Βατράχια» του Αριστοφάνη ανεβαίνουν την ερχόμενη Παρασκευή 1η Σεπτεμβρίου στην Πάτρα, στο Θερινό Θέατρο του Δήμου, στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ.
Το κοινό αγκάλιασε τη ματιά της Έφης Μπίρμπα, η οποία με τους καλλιτεχνικούς συνοδοιπόρους της (κείμενο σε μετάφραση του Κωνσταντίνου Μπλάθρα και σε διασκευή της ίδιας, του Κωνσταντίνου Μπλάθρα και του Άρη Σερβετάλη, μουσική του Constantine Skourlis και σκηνικά και κοστούμια σε συνεργασία με τη Βασιλεία Ροζάνα) παρέδωσε μια δημιουργική, στοχαστική, σύγχρονη διασκευή της αγαπημένης αριστοφανικής κωμωδίας, με κεντρικό πυρήνα την αξία της ποίησης και της τέχνης στην κοινωνία μας.
Και όλο αυτό δε θα μπορούσε να γίνει πράξη χωρίς τον εξαιρετικό θίασο που απαρτίζεται από τους: Άρη Σερβετάλη, Μιχάλη Σαράντη, Αργύρη Ξάφη, Ηλέκτρα Νικολούζου, Μαίρη Μηνά, Έκτορα Λιάτσο, Μιχάλη Θεοφάνους, Αλεξάνδρα Καζάζου, Νάνσυ Μπούκλη και Κυριάκο Σαλή.
Η ΥΠΟΘΕΣΗ
Η Αθήνα διανύει μια βαθιά πολιτική και πνευματική κρίση, κρίση θεσμών και αξιών. Στην άνυδρη και δυσοίωνη πραγματικότητα της πόλης, ο Διόνυσος, πατέρας κι εμπνευστής του θεάτρου, ξεκινά το ταξίδι στον Κάτω Κόσμο για να φέρει πίσω τον σπόρο της αναγέννησης, την ποίηση, ώστε να σώσει τον κόσμο που καταρρέει. Με συνοδοιπόρους τον Ξανθία και τον θόρυβο των βατράχων, μέσα από αλλεπάλληλες κωμικές και παράδοξες συναντήσεις φτάνει στον Άδη για να αναστήσει τον Ποιητή. Εκείνον που μπορεί ν’ αναμετρηθεί με την επερχόμενη καταστροφή. Από τις ρωγμές της ατόφιας κωμικότητας του έργου εκφύονται αδυναμίες ζώντων και τεθνεώτων και ανακινούνται τα δύσοσμα νερά της πραγματικότητας. Με όραμα την μεγάλη ιδέα της σωτηρίας της κόσμου, η κάθοδος του Διονύσου στον Άδη γίνεται ταυτόχρονα κατάβαση στον ίδιο τον μηχανισμό του θεάτρου. Στα ίχνη του Διονύσου, η παράσταση ζητά να φτάσει με τη σειρά της στον πυρήνα της θεατρικής δημιουργίας
